Η ψυχρότητα στην προσευχή Του Οσίου Θεοφάνους του Εγκλείστου

Η ψυχρότητα στην προσευχή Του Οσίου Θεοφάνους του Εγκλείστου

   Οσίου Θεοφάνους του Εγκλείστου, Χειραγωγία στην πνευματική ζωή, Εκδ. ε΄, Ι. Μ. Παρακλήτου 2005 σ. 45-46, 49.

 Η ψυχρότητα στην προσευχή οφείλεται είτε σε ψυχική κόπωση είτε σε πνευματικό κορεσμό είτε σε σωματικές απολαύσεις και αναπαύσεις είτε σε πάθη, που κυριεύουν την ψυχή, προπαντός στην έπαρση. Όλα αυτά είναι ενάντια στην πνευματική ζωή, μέσα στην οποία κεντρική θέση κατέχει η προσευχή. Έτσι, πρώτα και κύρια προκαλούν το στέρεμα της πηγής της προσευχής μέσα μας. Αυτό, όμως, μπορεί να oφείλεται και σε απομάκρυνση της χάριτος, που συμβαίνει με θεία παραχώρηση. Και να γιατί: Όταν η ψυχή μας φλέγεται από τον πόθο του Θεού και από την καρδιά μας ξεχύνεται ολόθερμη προσευχή, δεν έχουμε παρά ελεητική επίσκεψη της χάριτος. Εμείς όμως, όταν η ευλογημένη αυτή κατάσταση παρατείνεται για πολύ, νομίζουμε ότι κατορθώσαμε κάτι σπουδαίο με το δικό μας αγώνα και κυριευόμαστε από την κενοδοξία. Για λόγους παιδαγωγικούς, λοιπόν, απομακρύνεται η χάρη και μένει η ψυχή μας μόνη της, γυμνή και αδύναμη, ανίκανη να ζήσει πνευματικά, ψυχρή και απρόθυμη να προσευχηθεί…

Τί θα κάνουμε, λοιπόν, για να ξεφύγουμε απ’ αυτή την κατάσταση; Πρώτα-πρώτα θα φροντίσουμε να εξουδετερώσουμε τις αιτίες της. Και ύστερα, παρ’ όλη την ψυχρότητα της ψυχής μας, θα κάνουμε με επιμονή και υπομονή τον καθημερινό προσευχητικό κανόνα μας, προσπαθώντας αφ’ ενός να συγκεντρώνουμε το νου μας στα λόγια των ευχών και αφετέρου να ξεσηκώνουμε μέσα στην καρδιά μας αισθήματα φιλόθεα. Με τον καιρό ο Θεός, βλέποντας την ταπείνωση και την καρτερία μας, θα μας ξαναστείλει τη χάρη Του, που θα διώξει το πνεύμα της ψυχρότητος, όπως ο άνεμος διώχνει την ομίχλη.



Πώς θ’ αποκτήσουμε θερμότητα στην Προσευxή

Με αγώνα και υπομονή, μ’ αυτά τα δυο θα ζωντανέψει μέσα μας η φλογερή προσευχή. Απαιτούνται χρόνος και κόπος πολύς. Όμως, ας μη λιποψυχήσουμε, ας μην αποκάνουμε, ας μη βαρεθούμε. Η
προσπάθειά μας, αν είναι συστηματική και επίμονη, θα στεφανωθεί οπωσδήποτε, αργά ή γρήγορα, με επιτυχία. Θα στεφανωθεί όχι χάρη σ’ εμάς, αλλά χάρη στο άπειρο έλεος του Θεού. Είναι καλό να συνηθίσει η γλώσσα σας την ευχή του Ιησού, το “Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με”, ή οποιαδήποτε άλλη σύντομη προσευχή με το νου συγκεντρωμένο στην καρδιά. Αγωνιστείτε να προξενήσετε στην καρδιά σας, ας το πω έτσι, μια μικρή πληγή. Ο συστηματικός κόπος σας σύντομα θα δημιουργήσει την πληγή αυτή. Και τότε ο Κύριος θα σας επιβραβεύσει με τη δική Του χαρισματική προσευχή.



Η βιασύνη στην προσευχή

Σας ελέγχει η συνείδηση, επειδή κάνετε πολύ βιαστικά την προσευχή σας. Και είναι εύλογο. Γιατί υπακούτε στον εχθρό; Εκείνος είναι που σας παρακινεί: “Γρήγορα… πιο γρήγορα…”. Η βιαστική προσευχή δεν έχει πνευματικό καρπό. Βάλτε, λοιπόν, κανόνα στον εαυτό σας να μη βιάζεστε. Να προσεύχεστε έτσι, ώστε ούτε μια λέξη να μην προφέρουν τα χείλη σας, που να μην την κατανοεί ο νους σας και να μην τη βιώνει η καρδιά σας. Πρέπει να ριχθείτε σ’ αυτόν τον αγώνα με αποφασιστικότητα στρατιωτική. Και όταν ο εχθρός σας ψιθυρίζει, “Κάνε τούτο ή εκείνο”, εσείς να του αποκρίνεστε: “Ξέρω τί θα κάνω. Δεν σε χρειάζομαι. Φύγε από δω!“. Την ψυχή την τρέφει μόνο η προσευχή. Η δική σας προσευχή, όμως, είναι επιφανειακή, όχι ουσιαστική. Γι ‘ αυτό η ψυχή σας μένει ανικανοποίητη, πεινασμένη …

αναδημοσίευση από: http://www.alopsis.gr/modules.php?name=News&new_topic=17

oodegr.com

«Καλὸ εἶναι νὰ ὑπάρχεις, ἀλλὰ νὰ ζεῖς εἶναι ἄλλο πρᾶγμα»

«Καλὸ εἶναι νὰ ὑπάρχεις, ἀλλὰ νὰ ζεῖς εἶναι ἄλλο πρᾶγμα»

ΠΗΓΗ:  Τρελο-γιάννης

Φώτη Κόντογλου
Οι άνθρωποι καταντήσανε σαν άδεια κανάτια, και προσπαθούν να γεμίσουν τον εαυτό τους, ρίχνοντας μέσα ένα σωρό σκουπίδια, εκθέσεις με τερατουργήματα, μπάλλες, ομιλίες και αερολογίες, καλλιστεία, που μετριέται η εμορφιά με τη μεζούρα, ηλίθιους καρνάβαλους, συλλόγους λογής-λογής με γεύματα και με σοβαρές συζητήσεις για τον ίσκιο του γαϊδάρου, συνδέσμους αφιερωμένους στους αποθεωμένους άνδρας της Ευρώπης κι ένα σωρό αλλά τέτοια.
Αυτή, με μια ματιά, είναι η εικόνα της ανθρωπότητας σήμερα, που να μην αβασκαθή!
Που να βρει κανένας καταφύγιο; …
-Δόξα στον Θεό, που υπάρχει ακόμα κάποιο καταφύγιο για μας που δεν είμαστε σε θέση να νοιώσουμε «το μεγαλείο της εποχής μας».
Δόξα στον Θεό που υπάρχουν ακόμα κάποιοι τόποι που δεν τους εξήρανε αυτή η φυλλοξήρα που λέγεται σύγχρονος πολιτισμός.
«Καλό είναι να υπάρχεις, αλλά να ζεις είναι άλλο πράγμα»

Περί Μετανοίας

Θυμήσου τὸν Θεὸ ὅτι εἶναι παρὼν καὶ σὲ προσέχει, καὶ ὅ,τι ἔχεις στὴν καρδιά σου, εἶναι φανερὸ μπροστά Του. Πὲς λοιπὸν στὴν ψυχήν σου. Ἂν φοβᾶσαι ὅμοιούς σου ἀνθρώπους ἁμαρτωλοὺς νὰ μὴ δοῦν τὶς ἁμαρτίες σου, πόσον μᾶλλον τὸν Θεὸ ποὺ τὰ βλέπει ὅλα; Καὶ ἀπὸ αὐτὸ φανερώνεται ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ στὴν ψυχήν σου.
Καὶ ἂν μείνεις μαζί του μένεις ἀκίνητος ὡς πρὸς τὰ πάθη, ὅπως εἶναι γραμμένο «ὅσοι στηρίζονται στὸν Κύριον εἶναι σὰν τὸ Ὄρος Σιών, δὲν θὰ σαλευθεῖ στὸν αἰῶνα ὅποιος κατοικεῖ στὴν Ἱερουσαλήμ.» Καὶ σὲ κάθε πρᾶγμα ποὺ κάνεις, νὰ πιστεύεις ὅτι ὁ Θεὸς βλέπει κάθε σκέψη σου, καὶ δὲν θὰ ἁμαρτήσεις ποτέ. Σ᾿ Αὐτὸν ἀνήκει ἡ δόξα στοὺς αἰῶνες. Ἀμήν.

Θέλεις νά γίνεις ἀνάδοχος; Ὅσα πρέπει νά γνωρίζεις.

Θέλεις νά γίνεις ἀνάδοχος; Ὅσα πρέπει νά γνωρίζεις.

Το πρόσωπο του Αναδόχου είναι ιερό, συνάπτει δεσμούς πνευματικής συγγένειας με τον Αναδεκτό και την οικογένειά του. Και λόγω της φύσεώς του λειτουργήματός του επιβάλλεται να τυγχάνει εμπιστοσύνης και εγκρίσεως της Εκκλησίας. Ο Ανάδοχος πρέπει να ξαναβρεί το ρόλο του, δηλαδή να γίνει για τον Αναδεκτό «εγγυητής εις Χριστόν, ώστε τηρείν τα της πίστεως και Χριστιανικώς ζήν». Ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης αναφέρει: «Ότι αν οι Ανάδοχοι ήξεραν το τι λένε, τι υπόσχονται κατά τις κατηχήσεις και το βάπτισμα και τι μεγάλη ευθύνη αναλαμβάνουν, δεν θα ήθελαν να βαπτίσουν, ούτε και αν με θερμά παρακάλια τους παρότρυναν». 

 Ο Άγιος Συμεών Θεσσαλονίκης αναφέρει σχετικά με τον Ανάδοχο: «Αναδόχους ποιείσθαι φιλευσεβείς και διδασκάλους σχεδόν της πίστεως». Ο σύγχρονος άγιος κοιμηθείς Γέροντας της Ρουμανίας π. Κλεόπας Ήλιε έλεγε για τους Αναδόχους: «Αντιλαμβάνονται όσοι γίνονται Ανάδοχοι, ότι θα δώσουν λόγο ενώπιον του θεού για τα πνευματικά των παιδιά; Μπορούμε να πούμε ότι πολλοί Ανάδοχοι σώζονται από τα πνευματικά τους παιδιά, εάν τα αναθρέψουν με φόβο θεού. Αλλά οι περισσότεροι τιμωρούνται για την οκνηρία και αδιαφορία των προς τα
πνευματικά τους παιδιά».
1. Ο Ανάδοχος είναι ο πνευματικός πατέρας ή η πνευματική μητέρα.
2. Ο Ανάδοχος προκειμένου να αναλάβει τη βαριά διακονία του οφείλει να είναι Ορθόδοξος Χριστιανός, όχι μόνο στα χαρτιά του, αλλά και σε όλη τη βιωτή του.
3. Ο Ανάδοχος οφείλει να κάνει Μυστηριακή ζωή, να μετέχει απαραιτήτως των μυστηρίων της εξομολογήσεως και της τακτικής θείας Κοινωνίας.
4. Ο Ανάδοχος οφείλει να μελετά το Λόγο του Θεού, όπως αυτός είναι αποτυπωμένος μέσα στην Αγία Γραφή, Παλαιά και Καινή Διαθήκη.
5. Ο Ανάδοχος οφείλει απαραιτήτως να εκκλησιάζεται τακτικά, να έχει γνήσια λειτουργική ζωή και όχι μόνον κατά τις μεγάλες εορτές της Χριστιανοσύνης, Πάσχα και Χριστούγεννα, και μάλιστα μόνο για άναμμα κεριού ή στο προαύλιο του ναού.
6. Ο Ανάδοχος οφείλει να γνωρίζει εκτός της Αγίας Γραφής και τους βίους των Αγίων, Πατερικά συγγράμματα, τα λεγόμενα θρησκευτικά βιβλία. Να γνωρίζει καλά την Ορθόδοξη πίστη.
7. Ο Ανάδοχος οφείλει να τηρεί κατά γράμμα τις Παραδόσεις της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας, όπως νηστείες και προσευχές. Δεν μπορεί για παράδειγμα να πηγαίνει ο Ανάδοχος τον Αναδεκτό του στο ναό για να τον μεταλάβει κι ο ίδιος ποτέ του να μη δίδει πρώτος το παράδειγμα της μετοχής στα Άχραντα Μυστήρια.
8. Ο Ανάδοχος οφείλει εκτός των υλικών δώρων, τα οποία για την Εκκλησία θεωρούνται υποδεέστερα, όποιας μάρκας κι αν αυτά είναι, να προσφέρει πνευματικά δώρα, όπως είναι πνευματικά βιβλία κ.α
9. Ο Ανάδοχος οφείλει να μαθαίνει στον Αναδεκτό του την προσευχή, τον τακτικό Εκκλησιασμό, τις επισκέψεις σε μέρη πνευματικά, ως είναι οι Εκκλησίες μας, τα Μοναστήρια μας, τα κατηχητικά σχολεία, οι πνευματικές κατασκηνώσεις, συνάξεις κ.α
10. Ο Ανάδοχος οφείλει να συμβάλει για την Ορθόδοξη πνευματική πορεία του Αναδεκτού του. Δεν νοείται ο Ανάδοχος να βλέπει μόνο τον Αναδεκτό του μία ή δύο φορές το χρόνο. Η τακτική επικοινωνία μεταξύ τους θεμελιώνει γερές πνευματικές βάσεις και μάλιστα σε εποχές δύσκολες πού όλα γύρω μας είναι διαβρωμένα και σάπια. Ο Ανάδοχος μπορεί να ορθώσει λόγο δυνατό και πολλές φορές καθοριστικό σε λάθος επιλογές του Αναδεκτού του και να αποτρέψει κάτι που ούτε η ίδια η οικογένεια μπορεί να πετύχει. Για να γίνει όμως αυτό θα πρέπει οι σχέσεις μεταξύ των γονέων, Αναδόχου και Αναδεκτού να είναι σταθερές και ακύμαντες από μικρότητες που δημιουργεί ο κοσμικός βίος. Ως εκ τούτου ο Ανάδοχος είναι πρόσωπο του σπιτιού, έχει λόγο, δεν είναι διακοσμητικό στοιχείο, ούτε
εκλαμβάνεται ως δωροθέτης και «Santa Claus».
11. Ο Ανάδοχος ενδιαφέρεται για τις πνευματικές επιδόσεις του Αναδεκτού του όποιες και αν είναι αυτές, χαίρεται όταν υπάρχει χαρά και κλαίει μαζί του όταν υπάρχει αποτυχία, δυστυχία και θλίψη. Αυτό σημαίνει ότι μεταξύ Αναδόχου και Αναδεκτού υπάρχει ένας πνευματικός δεσμός μεγάλος που δεν μπορεί να διαρραγεί με τίποτα. Δηλαδή κι αν ακόμη ο Αναδεκτός έχει παιδί ίδιας ηλικίας με το βαπτιστήρι του πρέπει, όπως αγωνίζεται για το ίδιο το σαρκικό του παιδί, εξίσου να πασχίζει και για το πνευματικό του παιδί. Οι ίντριγκες και τα φαβορί που κατά καιρούς συμβαίνουν στην παραπάνω περίπτωση δεν ανήκουν σε αληθινές πνευματικές σχέσεις που δημιουργεί η Αναδοχή, αλλά σε επιφανειακές σχέσεις που έχουν μεταξύ Αναδόχου και Αναδεκτού ημερομηνία λήξεως.
12. Ο Ανάδοχος δεν τελειώνει το έργο του στο ναό ανήμερα στης Βαπτίσεως. Ούτε όλη η γιορτή, ή το πανηγύρι όπως κάποιοι το ονομάζουν, τελειώνει με ένα τραπέζι που οφείλουν να κάνουν οι γονείς του νεοβαπτιζόμενου σ’αυτόν. Αλλά ίσα ίσα από την ημέρα της βαπτίσεως ο Ανάδοχος επωμίζεται μεγάλη πνευματική ευθύνη. Μπορεί σήμερα η επιδερμική προσέγγιση του μυστηρίου να μην οδηγεί στο ποθούμενον της Ορθοδόξου καθιερώσεως του σκοπού του θεσμού του Αναδόχου αλλά αυτό δεν αίρει την αληθινή αιτία υπάρξεως του, ασχέτως με τον τρόπο που σήμερα αυτός ο θεσμός προσεγγίζεται. Η κατάσταση αυτή δεν ζημιώνει αυτή την ίδια την ύπαρξη της Θεοΐδρυτης Εκκλησίας, αλλά αδικεί όλους εμάς που δεν συμμορφωνόμεθα στις Εντολές του Θεού, της Αγίας μας Εκκλησίας και των Ιερών Παραδόσεων μας. Ως εκ τούτου ο Ανάδοχος οφείλει και πρέπει να βρει και πάλι τον αρχικό του σκοπό υπάρξεως, που δεν είναι άλλος, του πνευματικού πατέρα και εν Χριστώ αδελφού.
13. Στην αρχαία Εκκλησία των πρώτων αιώνων υπάρξεώς Της ο Ανάδοχος ως θεσμός δεν υπήρχε στη μορφή που γνωρίζουμε σήμερα γιατί τα Βαπτίσματα των Χριστιανών γίνονταν σε προχωρημένη ηλικία. Αυτό σήμαινε ότι ο βαπτιζόμενος όχι μόνον είχε επίγνωση του τι έκανε, αλλά προκειμένου να ασπαζόταν τον Χριστιανισμό έπρεπε να περάσει από δοκιμασία εξετάσεων, σχετικά με την πιστοποίηση της Ορθοδοξίας και Ορθοπραξίας του. Γεγονός που διασφάλιζε την υγειά παρουσία του μέσα στην Εκκλησία. Από τότε που στην Εκκλησία μας καθιερώθηκε ο νηπιοβαπτισμός ως απαραίτητος θεσμός την ευθύνη για την πνευματική άνδρωση των νηπίων, μαζί με τους γονείς αναλαμβάνουν και οι Ανάδοχοι. Η παρουσία των Αναδόχων είναι λοιπόν εκ προοιμίου μια ασφαλιστική δικλείδα για την Εκκλησία, ότι το νήπιο θα αναπτυχθεί εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου, μέσα στο Ορθόδοξο περιβάλλον της Χριστιανικής κατά πάντα οικογένειας, μέσα στον Ορθόδοξο ναό με τον τακτικό Εκκλησιασμό και τη αδιάλειπτη άσκηση της Μετοχής των Αχράντων Μυστηρίων και της προσευχής. Αυτήν την εγγύηση της ορθοδοξότητας των βαπτισμένων πιστών μελών Της η Εκκλησία την φιλτράρει δια μέσου των Ορθοδόξων Αναδόχων, πιστών κατά πάντα τέκνων της. Εκ των ανωτέρω συνάγεται ότι για να γίνει κάποιος Ανάδοχος οφείλει να έχει τη σφραγίδα της Ορθοδοξότητάς του. Αυτό η Εκκλησία το διασφαλίζει ανά τους αιώνες με το μυστήριο της Εξομολογήσεως. Άρα Ανάδοχος μπορεί να γίνει μόνον εκείνος που μετανοεί και κατά συνέπεια εκείνος που κάνει πνευματική ζωή. Δηλαδή Ανάδοχος γίνεται ο κάθε αμαρτωλός, ενσυνείδητα όμως μετανοημένος, δια του μυστηρίου της Εξομολογήσεως.
14. O Aνάδοχος οφείλει να σέβεται την Εκκλησία και το ιερατείο. Δεν μπορεί να αναλαμβάνει κάποιος να βαπτίσει και να αποστρέφεται την Εκκλησία και τους υπουργούς των Ιερών Μυστηρίων Της, δηλαδή τους ιερείς. Οφείλει ο κάθε Ανάδοχος να αποδέχεται τις πνευματικές συστάσεις και νουθεσίες των ιερέων χωρίς εγωισμούς και απαξιώσεις. Τελευταίως, εξαιτίας του ότι πολλοί εκ των πιστών μας έχουν απομακρυνθεί από την Εκκλησία απόμεινε στους ιερείς να κρατούν, ως μόνοι θεματοφύλακες, τις Ιερές Παραδόσεις της Ορθοδοξίας. Αυτό έχει ως συνέπεια να δέχονται εκ μέρους των «πιστών» πολλές φορές απειλές για δημοσιεύσεις σε ΜΜΕ και εξευτελισμούς προκειμένου να επιτύχουν αυτοί το όποιο απάδον προς τα θεσμά της Εκκλησίας θέλημά τους. Για παράδειγμα τελευταίως πολλά ευτράπελα
συμβαίνουν στους ναούς εκ μέρους των Αναδόχων, αλλά και των γονέων των νηπίων που προσέρχονται στους Ορθόδοξους Ναούς μας. Π.χ εμφανίζονται Ανάδοχοι που πλήρωσαν για πολύχρωμα μπαλόνια να επιθυμούν το στολισμό τους μέσα στους Ιερούς Ναούς. Κάποιοι άλλοι σκέπτονται να παρουσιάσουν προγράμματα ζογκλέρ και κλόουν μέσα στο ναό, προκειμένου να διασκεδάσουν τους παρευρισκομένους, κάποιοι άλλοι επιμένουν στο στολισμό της κολυμβήθρας, ως μη όφειλε περιττά έξοδα, με κάθε είδους στολίσματα. Και μπορεί εν πρώτοις να αποδέχεται η Εκκλησία τα στολίσματα με αληθινά άνθη, καθότι στολίζει και η ίδια τα εικονίσματα των Αγίων της μ’ αυτά, όμως απάδει στο στολισμό της κολυμβήθρας να κρέμονται κλόουν, παιχνιδάκια, αυτοκινητάκια, αρκουδάκια, ψαράκια κι αυτά ακόμη τα άνθη και οτιδήποτε ακαθόριστο και βέβηλο για το ίδιο το Μυστήριο. Πόσο μάλλον όταν ειδωλολατρικές μορφές και σχήματα προβάλλονται μέσα στον Ορθόδοξο χώρο της.
15. Εκτός τούτων των ανωτέρω πρέπει να σημειώσουμε ότι οι Ανάδοχοι οφείλουν να εμβαθύνουν και στους διάφορους ακόμη συμβολισμούς των τελουμένων στο μυστήριο του Βαπτίσματος, αλλά και των ειδών που χρησιμοποιούνται στο μυστήριο. Είδη όπως έλαιο, πρέπει πάντοτε να είναι ελαιόλαδο, λαμπάδες από γνήσιο κερί μελίσσης, λαμπάδα βαπτίσεως και όχι στάτ κεριού με στολίσματα εξεζητημένα και προσβλητικά καθότι κατά την ψαλμωδία του «όσοι εις Χριστόν» θα πρέπει ο Ανάδοχος μετά λαμπάδος και νεοβαπτιζομένου να κάνουν γύρους πέριξ της κολυμβήθρας. Αλλά και τα ρούχα, τα λεγόμενα «εμφώτια» του νεοβαπτιζομένου πρέπει να είναι λευκά, γιατί συμβολίζουν την αγνότητα και καθαρότητα. Ως εκ τούτου χρωματιστά ρούχα, χρωμάτων μπλε για τα αγοράκια και ροζ ή κόκκινα για τα κοριτσάκια απάδουν στον ανωτέρω συμβολισμό και δεν γίνονται αποδεκτά από την Εκκλησία.
16. Το πόσο σπουδαία θεωρεί την πνευματική σχέση μεταξύ αναδόχου και αναδεκτού η Ορθόδοξη Εκκλησία φαίνεται και εκ του γεγονότος ότι θεωρεί αυτή τη σχέση πλέον ως συγγένεια και για τον λόγο αυτό κωλύει (=απαγορεύει) την τέλεση θρησκευτικού γάμου μεταξύ τους. Φυσικά το κώλυμα αυτό ίσχυε στην Ορθόδοξη Ελλάδα μας μέχρι τότε που ήταν σε ισχύ Νόμου μόνον ο θρησκευτικός γάμος. Από τότε όμως που εισήχθη και ισχύει στην Ελλάδα ο πολιτικός γάμος (1982) το κώλυμα αυτό δεν ισχύει πλέον για την πολιτεία. Για την Ορθόδοξη Εκκλησία ισχύει ως κώλυμα και είναι μεγάλη αμαρτία.
17. Ένα παράδοξο φαινόμενο που παρατηρείται τελευταίως στην Εκκλησία μας είναι η παρουσία πολλών Αναδόχων. Αυτό δεν συνηθίζεται κατά την Ορθόδοξη Παράδοσή μας. Η ικανοποίηση πιθανόν πολλών φίλων μας και η ωφεμιλιστική εμπορευματοποίηση του Μυστηρίου εκ μέρους των γονέων, τους οδηγεί να επιλέγουν πολλούς Αναδόχους, τρεις, τέσσερις, πέντε, έξι κ.ο.κ.  Όμως αυτό αντιβαίνει καθ’ ολοκληρίαν στο γεγονός ότι εκ της κολυμβήθρας ένας κανονικά αναδέχεται στην αγκαλιά του τον Αναδεκτό του. Δεν είναι δυνατόν σε τρεις αγκαλιές να αναδεχθεί το νήπιο, πολύ μάλιστα περισσότερο όταν οι Ανάδοχοι είναι περισσότεροι. Ας είμαστε πιο συγκρατημένοι σε τέτοιου είδους αποφάσεις εμείς οι μεγαλύτεροι γονείς. Το παιδί πρέπει να έχει έναν Ανάδοχο, να τον γνωρίζει και να συναναστρέφεται μαζί του. Καθίσταται δύσκολο οι πολλοί Ανάδοχοι να βλέπουν είτε από κοινού τον Αναδεκτό τους είτε χωριστά. Μάλιστα σήμερα που τα προγράμματα των ανθρώπων είναι τόσο δύσκολα και ο χρόνος επαφής καθίσταται πολυτέλεια,αντιλαμβανόμεθα τι θα γίνεται όταν οι τρεις, τέσσερις ή και παραπάνω Ανάδοχοι αποφασίζουν σε διαφορετικές ημέρες και ώρες να συναντούν τον Αναδεκτό τους! Ορισμένα πράγματα πρέπει να τα βλέπουμε όχι βραχυπρόθεσμα αλλά μακροπρόθεσμα. Όπως η σαρκική πατρότητα χρεώνεται στον πατέρα του παιδιού, έτσι και η πνευματική πατρότητα ασκείται από έναν Ανάδοχο, και όχι από πολλά πρόσωπα. Εάν ακόμα είναι μόδα οι πολλοί Ανάδοχοι, να ξέρουμε ότι στην Ορθόδοξη Εκκλησία δεν υπάρχει μόδα, αλλά πίστη. Ως εκ τούτου είναι διαφορετικά το να ζει κάποιος εκκλησιαστικά, από κάποιον άλλο που ζει μόνον κοσμικά. Αυτό άλλωστε είναι και το μεγάλο πρόβλημα της Εκκλησίας μας, ότι ενώ η ίδια δεν μπορεί να συμβουλεύει για τη μόδα, το τι θα φορεθεί μια σαιζόν ή να προτείνει δια μέσου των ΜΜΕ. για τρόπους ζωής ή ηθικής τον κόσμο, ο κόσμος που ζει μακριά από αυτήν (ενν. την Εκκλησία) να προσπαθεί να εισάγει καινοφανή ήθη και έθιμα, απάδοντα προς την ίδια την Εκκλησία και μάλιστα απαιτητικά και απειλητικά! Αυτό όμως δεν μπορεί να θεωρηθεί με τίποτε άλλο, εκτός από εκκοσμίκευση και αλλοίωση των Ορθοδόξων Παραδόσεων μας που θεματοφύλακες τυγχάνουν οι επίσκοποι και το ιερατείο. Ως εκ τούτου κάθε φορά που προσπαθούν να εισάγονται νέα έθιμα και πρωτοτυπίες επιδειξιομανίας στα της Εκκλησίας μας, εκείνο που πρέπει να γίνεται, όχι μόνον εκ μέρους των κληρικών, αλλά και εκ μέρους των πιστών, που αγαπούν και σέβονται την Εκκλησία, είναι η απόρριψη και η συμμόρφωση στα της Ιεράς Παραδόσεώς μας, κατά το του αποστόλου Παύλου «στήκετε και κρατείτε τας παραδόσεις». Για παράδειγμα η νεοφανής συνήθεια να στολίζονται με μπαλόνια οι Ναοί εξωτερικά κατά τα Βαπτίσματα, αντί να ιεροποιεί τον χώρο που
προσερχόμαστε να αγιασθούμε, τον αποιεροποιεί, οπότε εύκολα χάνεται και ο προσανατολισμός για τον οποίο και προσερχόμαστε, δηλαδή ο αγιασμός μας.
18.Με τα όσα προαναφέραμε καλό θα είναι όσοι σκέπτονται να γίνουν Ανάδοχοι να κάνουν πρώτα οι ίδιοι πνευματική υπακοή σε πνευματικό-εξομολόγο, να δείχνουν επίγνωση της εκκλησιαστικής ζωής τους και να μορφώνονται ζώντας χριστιανικά τον εν Τριάδι Θεό, ούτως ώστε να φέρουν σε αίσιον πέρας το δύσκολο έργο τους που είναι η πνευματική πατρότητα. Στην προοπτική αυτή, καλόν θα είναι και οι κληρικοί να έχουν μια καλή επαφή ή καλύτερα να οργανώνουν κάποιες συναντήσεις με τους Αναδόχους πριν τη βάπτιση. Στις επαφές αυτές ο ιερεύς μπορεί να καθοδηγεί σωστά τον μέλλοντα Ανάδοχο. Κατά ενορίες μπορεί να συστήνονται και «Σχολές Αναδόχων» για την προετοιμασία καλών και Χριστιανών Αναδόχων.

(Απόσπασμα από το βιβλίο «Θέλεις να γίνεις ανάδοχος;»
του Πρ. Θεμιστοκλέους Στ.Χριστοδούλου)

Θα ‘θελα να ξέρεις ότι:

Θα ‘θελα να ξέρεις ότι:

Ήταν η αγάπη για σένα που Με έφερε στη Γη πριν 2.000 χρόνια.

Ήταν η αγάπη που Με ώθησε να περπατήσω μέσα στον κόσμο και να γίνω ένας από σας, να ζήσω και να πεθάνω για σας.

Η αγάπη ήταν, και συνεχίζει να είναι , ο κύριος τρόπος έκφρασής Μου.

Οτιδήποτε έχω κάνει, το έχω κάνει από αγάπη για σένα προσωπικά και από αγάπη για την ανθρωπότητα σαν σύνολο.

... Για Μένα έχεις μεγάλη σημασία!

Τα ακριβά εδέσματα, τα άφθονα δώρα, τα περισσότερα από αυτά θα σβήσουν μέσα στη λήθη, χαμένα ανάμεσα στις αναμνήσεις , όμως η αγάπη που έχεις μοιραστεί και έχεις δώσει θα συνεχίσει να ζει για πάντα…

 Σ’ αγαπώ, Ιησούς...

 <iframe width="420" height="315" src="http://www.youtube.com/embed/B38J81AQuSQ" frameborder="0" allowfullscreen></iframe>

xristianikanea.

Τί συμβολίζει το "Φωτοστέφανο" στις αγιογραφίες;

Τί συμβολίζει το "Φωτοστέφανο" στις αγιογραφίες;

Το φως στην διδασκαλία της ορθοδόξου πίστεώς μας κατέχει πρωτεύουσα θέση. Όχι βέβαια το φως το αισθητό, το κτιστό με όλα του τα γνωρίσματα τα φθαρτά και πεπερασμένα, αλλά το άκτιστό, και αΐδιο το Φώς το εκ Φωτός, όπως ομολογούμε στο σύμβολο της πίστεως. Ο Χριστός δηλαδή, που γνωρίζει τον εαυτό Του στους πιστούς ως φώς. Σ’ εκείνους που δια της βιοτής τους αξιώθηκαν αυτής της θεοποιού θεωρίας του ακτίστου Φωτός.

Όλες οι εκκλησιαστικές τέχνες τονίζουν αυτή την αποκαλυπτική αλήθεια, ότι ο Θεός είναι φώς, και ως φως γνωρίζει τον εαυτό του στους θεουμένους. Αυτό το φως στην ζωγραφική των εικόνων εκφράζεται ως φωτεινό στεφάνι γύρω από τις ιερές κεφαλές των εικονιζομένων προσώπων. Δηλώνει ότι ο άνθρωπος αυτός μετείχε από αυτή την ζωή της καθαρτικής, φωτιστικής, καί, θεοποιού ενεργείας του Τριαδικού Θεού.
Ο φωτοστέφανος, έχει καταγωγή ειδωλολατρική, και κληροδοτήθηκε αργότερα στην χριστιανική τέχνη. Τον συναντάμε στην Αίγυπτο, ως σύμβολο του ηλίου· κατόπιν και στον Βουδισμό, και από εκεί στην Ρώμη. Για παράδειγμα, φωτοστέφανος περιβάλλει την κεφαλή του αυτοκράτορος Τραϊανού στην αψίδα του Μ. Κωνσταντίνου. Αλλά και αργότερα, κυρίως απο τον ιβ' αιώνα σε πολλά αραβικά χειρόγραφα. Ενώ σε πολλές εικόνες της δύσης ο φωτοστέφανος είναι απαραίτητος να δηλώση την αγιότητα του εικονιζομένου προσώπου λόγω της κοσμικότητας που τα διακρίνει, στην ορθόδοξη ζωγραφική των εικόνων μπορούμε και από την όλη στάση του εικονιζομένου να καταλάβουμε την ιερότητά τους. Παρατηρούμε μάλιστα ότι σε πολλές εικόνες των παλαιοτέρων χριστιανικών παραστάσεων, όπως π.χ. στις τοιχογραφίες των κατακομβών, σε εικόνες του Χριστού και της Παναγίας ο φωτοστέφανος απουσιάζει εντελώς, καθώς επίσης και σε σαρκοφάγους του ιδ’ αιώνος και σε ορισμένα ψηφιδωτά, όπως π.χ. στα ψηφιδωτά του τρούλου του αγίου Δημητρίου Θεσσαλονίκης.

Όταν οι χριστιανοί άρχισαν να χρησιμοποιούν τον φωτοστέφανο τον έβαζαν, όπως φαίνεται, όχι μόνο ως διακριτικό των ιερών μορφών, αλλά και των σημαινόντων προσώπων, όπως π.χ. στην Santa Maria Maggiore, φωτοστέφανο έχει και ο Ηρώδης, και όπως στον άγιο Βιτάλιο, οι Ιουστινιανός και Θεοδώρα. Γενικότερα στο Βυζάντιο, φωτοστέφανο έχουν τα μέλη της βασιλικής αυλής. Για την ορθόδοξη εικονογραφία ο φωτοστέφανος καθιερώθηκε ως σύμβολο της μεθέξεως του εικονιζομένου προσώπου με τον Θεό, την πηγή του φωτός.Ο φωτοστέφανος τοποθετείται μόνο στο κεφάλι του αγίου και όχι σε όλο του το σώμα, διότι ο εγκέφαλος είναι το πολυτιμότερο όργανο στον άνθρωπο· σ’ αυτόν οδηγούν και από αυτόν πηγάζουν όλες οι αισθήσεις· εκεί είναι το κέντρο της σκέψεως και της διανοίας. Τα πρόσωπα της εικόνας που διαπερνώνται από τούτο το άκτιστο φως μετέχουν μυστικά στην ζωή του Θεού, αφού κατά τον άγιο Γρηγόριο Νύσσης “διά τούτο τω φωτί, προσεγγίσασα η ψυχή φως γίνεται”.

Στην Δύση ο πνευματικός χαρακτήρας του συμβόλου αυτού παρανοήθηκε εντελώς. Έλαβε την μορφή ελλειψοειδούς, κυκλικού στεφανιού, που σχεδιάζεται πάνω και πέρα από το κεφάλι των αγίων. Εικονίζεται ως ακτινοβολία που πηγάζει μέσα από την μορφή του εικονιζομένου αγίου· “Ψυχή η καταλαμφθείσα τελείως υπό του αρρήτου κάλλους της δόξης του φωτός του προσώπου του Χριστού, και κοινωνήσασα πνεύματι αγίω τελείως... όλη οφθαλμός, και όλη φώς, και όλη πρόσωπον”, κατά τον άγιο Μακάριο τον μέγα.

Το χρώμα που χρησιμοποιείται συνήθως για τον φωτοστέφανο είναι χρυσό ή κίτρινο. Ο χρυσός κυρίως, αντιθέτως από τα άλλα χρώματα, δεν ζη από το φως διότι είναι φώς. Άλλωστε η παχύτητα της ύλης υπονοεί την απουσία φωτός, ενώ και η έντονη φωτεινότητα ελαφρώνει το βάρος και προκαλεί διαφάνεια.Ο φωτοστέφανος μπορεί να κοσμείται με διάφορα σχήματα ή λουλούδια κ.λ.π., ενώ αυτόν του Χριστού τον συναντάμε σταυροφόρο, έχοντα μέσα του τα γράμματα Α-Ω ή αργότερα Ο-ΩΝ. Μπορούμε δε να τον συναντήσουμε και σε άλλους τύπους όπως, τετράγωνο ή τρίγωνο. Ο τετράγωνος έμπαινε συνήθως σε ιερά πρόσωπα που ήταν εν ζωή, για κάποιο ιερό έργο που επιτελούσαν. Τέτοιους φωτοστεφάνους συναντούμε στις κεφαλές των δύο κτητόρων που εικονίζονται εκατέρωθεν του αγ. Δημητρίου στον νότιο πεσσό του Ι. Βήματος του ομωνύμου ναού. Αλλά, και από τον ΙΓ' αιώνα εμφανίζεται στην Δύση σχεδιαζόμενος, κυρίως στην παράσταση της Αγίας Τριάδος ή να περικλείη τον “Παντεπόπτην Θείον Οφθαλμόν”

Ο φωτοστέφανος, λοιπόν, είναι εκείνο το σύμβολο που από την πρώτη του εμφάνιση δήλωνε κάτι ξεχωριστό και χρησιμοποιήθηκε από τους αγιογράφους για να δηλώση την θέωση και τον αγιασμό του εικονιζομένου προσώπου. Σ’ αυτόν τον εκφαντορικό γνόφο, (κατά τον Αρεοπαγίτη άγιο Διονύσιο) ας αποβλέπουμε όλοι μας μετέχοντας στην καθαρτική, φωτιστική, θεοποιό ενέργεια της Παναγίας Τριάδος.

''Ο φωτοστέφανος των αγίων φως και ζωή'' του Ιεροδιακόνου Σιλουανού Πεπονάκη

Από το περιοδικό: εκκλησιαστική παρέμβαση, Νοέμβριος 2000.

ΣΕΞ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ : Του «ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗ»

 

Posted by egolpion

ΣΕΞ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ

               Η Γαλλία κατά την εποχή της νεωτερικότητας καυχάται για την πρωτοπορία στον αγώνα για την καταπολέμηση του σκοταδισμού του Μεσαίωνα! Ο αγώνας αυτός είχε ως κύριο στόχο την αμφισβήτηση κάθε μορφής αυθεντίας, του κοσμικού άρχοντα και του δορυφόρου αυτού θρησκευτικού ηγέτη, αρχικά, του Θεού στη συνέχεια. Από την αμφισβήτηση, μέσω του λεγομένου διαφωτισμού, η  διανόηση και μεγάλο τμήμα του λαού στη συνέχεια πέρασαν στην άρνηση της ύπαρξης του Θεού! Παρά τις όποιες μεταβολές εκδηλώθηκαν κατά μεταγενέστερες εποχές στις χώρες της ευρωπαϊκής ηπείρου ακόμη και σήμερα η Γαλλία είναι η μόνη χώρα-λαϊκό κράτος, δηλαδή χώρα, στην οποία το κράτος είναι πλήρως διαχωρισμένο από τη θρησκευτική πίστη. Το μάθημα των θρησκευτικών διδάσκεται μόνο στην Αλσατία, η οποία προσαρτήθηκε στη χώρα μετά τον νικηφόρο για τα γαλλικά όπλα Α΄ μεγάλο πόλεμο του 20^ού αιώνα (1918). Η κυβέρνηση υποχώρησε, καθώς δεν ήθελε να έχει στην ευαίσθητη αυτή περιοχή αντίπαλό της το Βατικανό. Στα πλαίσια του ιστορικού αυτού συμβιβασμού 13 μόλις έτη μετά την ανακήρυξη του λαϊκού κράτους, η γαλλική κυβέρνηση ικανοποίησε αίτημα του ποντίφηκα και διαδραμάτισε καταλυτικό ρόλο στην ελληνική τραγωδία της μικρασιατικής καταστροφής.

               Γαλλία, η χώρα του φωτός, τονίζουν με περισσή καύχηση οι γραικύλοι μας! Η Γαλλία των αθέων φως! Η Γαλλία της εξαπάτησης του λαού της από τους άπληστους για κέρδη αστούς φως! Η Γαλλία που ανέδειξε δεκαετία μόλις μετά την επανάστασή της τον Ναπολέοντα ως μονάρχη, τον Ναπολέοντα που αιματοκύλισε την Ευρώπη και εγκατέλειψε δύο στρατιές, φως! Η Γαλλία της αποικιοκρατίας φως! Η Γαλλία, που καυχάται για τον μέγιστο των φιλοσόφων του 20ού αιώνα, τον Σάρτρ, που κατέγραψε την τραγική κραυγή του ανθρώπου του βυθισμένου στο υπαρξιακό κενό, «ο άλλος είναι η κόλασή μου», φως! Η Γαλλία, που καυχάται για την εξέγερση των φοιτητών τον Μάη του 1968 και δεν έχει ακόμη αποδεχθεί ότι αυτή ήταν οργανωμένη από ξένες μυστικές υπηρεσίες για την ανατροπή του Ντε Γκώλ, ενός από τους τελευταίους έντιμους και πατριώτες στη Ευρώπη ηγέτες, φως! Σπεύδω να τονίσω, ότι με την πολιτική του δεν ήμουν σύμφωνος σε αρκετά σημεία, όπως και με την επιβολή δικτατορίας στη χώρα μας. Όμως κάποτε πρέπει και μεις να δούμε ποιοι οργάνωσαν και γιατί την «εξέγερση» του Πολυτεχνείου.

Η Γαλλία δείχνει έντονα πλέον τα σημάδια της παρακμής της. Όλοι οι ηγέτες που διαδέχθηκαν τον στρατηγό ετοίμασαν το έδαφος για την υποταγή της Γαλλίας στη νέα τάξη πραγμάτων. Από τον γαλλογερμανικό άξονα των ισχυρών της ΕΕ περάσαμε σταδιακά σε μία άνευ όρων υποταγή της Γαλλίας στην οικονομική ισχύ της διαχρονικά αντίπαλης Γερμανίας. Και ενώ το γόητρο της Γαλλίας εξασθένιζε, οι ηγέτες της αναδεικνύονταν πρωταγωνιστές ερωτικών σκανδάλων, ακόμη και με εξώγαμα τέκνα. Ο σημερινός πρόεδρός της υπερακόντισε όλους τους προηγούμενους! Αφού εγκατέλειψε τη σύζυγό του, απάτησε την ερωμένη του (σύντροφός του χαρακτηρίζεται στη γλώσσα των «διαφωτισμένων»)! Η αντίδραση του ανδρεικέλου-ηγέτη ήταν όχι επί της ουσίας, αλλά επί της διαδικασίας (προσφιλής όρος των «δημοκρατών»): Είναι απαράδεκτο οι δημοσιογράφοι να παραβιάζουν την ιδιωτική ζωή των πολιτικών. Αλλά οι πολιτικοί δεν είναι «ιδιωτικά» πρόσωπα, ώστε να έχουν ιδιωτική ζωή. Είναι πρόσωπα, στα οποία οι λαοί εμπιστεύονται τη διακυβέρνηση της χώρας. Βέβαια δεν πρέπει να παραβλέψουμε ότι τα κοράκια της είδησης γνωστοποίησαν τον ερωτικό δεσμό του προέδρου με κατά πολύ νεότερή του και προκλητική σε δημόσιες αποκαλύψεις των κρυφίων μερών του σώματός της, όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά για να ελκύσουν την προσοχή ενός λαού, που δοκιμάζεται από το υπαρξιακό κενό και τρέφεται επί δεκαετίες με σκάνδαλα ως υποκατάστατα της υγιούς πνευματικής τροφής! Ναι, οι λαοί τρέφονται πλέον με ξυλοκέρατα πνευματικά και ουδείς ενδιαφέρεται για την προκοπή τους και το μέλλον τους.

Σπεύδω να προλάβω κάποιαν ένσταση, καθώς φοβούμαι μήπως χαρακτηριστώ υποστηρικτής του αμερικανικού προτύπου, που θέλει τον πολιτικό ηθικά αδιάφθορο. Ερωτικά σκάνδαλα κατέστρεψαν όντως την πολιτική σταδιοδρομία αρκετών πολιτικών στις ΗΠΑ. Ασφαλώς η στάση έναντι του σεξουαλικού ενστίκτου δεν είναι το μόνο ούτε το κύριο κριτήριο ηθικής συγκρότησης του προσώπου (ατόμου κατά την κοσμική φρασεολογία). Η Εκκλησία έχει πλείστα όσα κριτήρια, βάσει των οποίων πολιτικοί του «αμερικανικού ονείρου» είναι δυνατόν να επικριθούν εντονότερα ως παραβάτες ευαγγελικών εντολών. Ο πουριτανισμός των Αγγλοσαξώνων δεν είναι ευαγγελικός.

Η Γαλλία προβλέπω πως θα είναι η πρώτη χώρα που θα υποστεί τις συνέπειες της ελευθεριότητας. Ήδη δείγματα είχε δώσει κατά τη διάρκεια του Β΄ μεγάλου πολέμου, όταν η αμυντική της γραμμή κατέρρευσε ως χάρτινος πύργος, λόγω του πνεύματος του pourquoi (γιατί να πολεμήσω;). Ο άνθρωπος των ενστίκτων δεν έχει ιδανικά (δεν φταίγουν τα ιδανικά επειδή αρκετοί τα καπηλεύτηκαν). Ο άνθρωπος των ενστίκτων επιδιώκει την απόλαυση. Και στο κυνηγητό της απόλαυσης φθάνει να εκποιήσει ακόμη και τη χώρα του! Η εποχή της κλασικής αποικιοκρατίας παρήλθε. Σήμερα αποικοκτητικές δεν είναι χώρες ούτε κυβερνήσεις, αλλά πολυεθνικές εταιρείες. Οι κυβερνήσεις είναι εντολοδόχοι του μεγάλου κεφαλαίου. Εφαρμόζουν πολιτική υπαγορευόμενη από διεθνή κέντρα εξουσίας, τα οποία στοχεύουν στην επικράτηση της νέας τάξης. Ένας από τους κύρους στόχους είναι ο αφανισμός της ιδιοπροσωπείας των λαών. Η Γαλλία είναι πρώτη στον πίνακα κινδύνου, καθώς η πίστη στον Θεό και η αγάπη στην πατρίδα έχουν από καιρό ξεθωριάσει. Και εκεί οι πρώην υπόδουλοι των αποικιών ετοιμάζονται να λάβουν θριαμβευτικά εκδίκηση. Εκδίκηση όχι πρωτίστως επί εθνικής, αλλά επί θρησκευτικής βάσεως. Το ισλάμ ανέρχεται ραγδαία και ως το τέλος του αιώνα θα καταστεί πρώτη δύναμη στη Γαλλία. Δεν είναι μόνο οι μουσουλμάνοι τρίτης και πλέον γενιάς ούτε οι άλλοι που διαρκώς καταφθάνουν στη χώρα, λόγω παντελούς αδιαφορίας των διεφθαρμένων πολιτικών να χαράξουν ευρωπαϊκή πολιτική, καθώς αναλώνονται να στηρίζουν τα σχέδια ολέθρου των επιτελών του ΝΑΤΟ. Είναι οι γηγενείς που ασπάζονται το ισλάμ με εντεινόμενους ρυθμούς. Ο πρακτικός, καθώς ο ιδεολογικός παρήλθε, υλισμός καταβυθίζει ολοένα και περισσότερους οπαδούς του Βολταίρου και του Σάρτρ στο υπαρξιακό κενό. Η χριστιανική πίστη είναι ακόμη απαγορευμένη στο όνομα του ορθολογισμού. Απομένει ο ανατολικός μυστικισμός υπό ποικίλες εκφάνσεις. Ασφαλώς υπάρχουν και πρόσωπα που ανησυχούν και ζητούν αλλαγή πλεύσης. Την ανησυχία αυτή θέλουν να μετατρέψουν σε πολιτικά οφέλη οι υπέρμαχοι του ολοκληρωτισμού, η δύναμη των οποίων ανέρχεται διαρκώς στη φωτισμένη Γαλλία, καθώς δεν είναι και αυτή παρά τμήμα της μήτρας που γέννησε τις ολοκληρωτικές ιδεολογίες!

Η ιστορία έδειξε ότι μία δύναμη μπορεί να αναχαιτίσει τις όποιες δυνάμεις του κακού: Η αληθινή πίστη στον Θεό, η πίστη που σήμερα διώκεται. Μήπως πρέπει να συνειδητοποιήσουμε σε βάθος ότι έχουμε υποταχθεί, λόγω των πολιτικών που μας διέφθειραν με το λάγνο σύνθημα «ανήκομεν είς την Δύσιν» και ακολουθούμε παρόμοια με τους λαούς αυτής  πορεία;

                                                                                          «ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ»

ΤΕΚΤΟΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΙΑ ΣΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΧΩΡΟ

ΤΕΚΤΟΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΙΑ

ΣΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΧΩΡΟ 

Χαράλαμπος Α. Μηνάογλου

Υποψήφιος διδάκτωρ Πανεπιστημίου Αθηνών

 [ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ]

 

[…]

Οι ειδωλολάτρες στρέφονται ανοικτά εναντίον της Εκκλησίας από τα χρόνια του νεοελληνικού διαφωτισμού. Ο κόσμος που υποτίθε­ται πως αντιπροσωπεύουν είναι ο αρχαιοελληνικός και γι’ αυτό οι ε­πιθέσεις τους κατά της Ορθοδοξίας προκαλούν σοβαρή σύγχυση στην αυτοσυνειδησία του Νέου Ελληνισμού. Αυτή την κατάσταση προσπα­θεί απεγνωσμένα να εκμεταλλευθεί και ο τεκτονισμός ύστερα από την εμφάνισή του στην καθ’ ημάς Ανατολή, κάπου μέσα στο πρώτο μισό του 18^ου αιώνα^[1]. Επενδύει στο κύρος του αρχαιοελληνικού πολιτισμού και χρησιμοποιεί διάφορα στοιχεία της ειδωλολατρικής θρησκεί­ας για να καλύψει το θρησκευτικό του τυπικό^[2]. Βέβαια πρέπει να ση­μειωθεί ότι ο τεκτονισμός δεν εξετάζεται εδώ ως ένα σύνολο από απο­λύτως πανομοιότυπες στοές. Οι στοές έχουν αναπτύξει κατά τους τρεις τελευταίους αιώνες πολλές διαφοροποιήσεις μεταξύ τους, τόσο σε τελετουργικό όσο και σε ιδεολογικό επίπεδο. Έτσι υπάρχουν ομαδο­ποιήσεις στοών τόσο εθνικές, όσο και διεθνείς. Άλλες από αυτές διακρίνονται από αρχαιοπληξία και υιοθετούν ξεκάθαρα ειδωλολατρικές δοξασίες, ενώ άλλες χρησιμοποιούν μόνο σύμβολα και ονόματα της αρχαιοελληνικής μυθολογίας.

Το πρώτο επίπεδο στο οποίο ο τεκτονισμός υιοθετεί την ειδωλο­λατρία είναι αυτό των ονομάτων και των συμβόλων, τα οποία χρησι­μοποιούνται από όλες τις στοές^[3]. Η Αθηνά, ο Ορφέας, ο Απόλλωνας, ο Ερμής ο Τρισμέγιστος, το ρόπαλο του Ηρακλή, ο Μίθρας, η Άρτεμις, η Δήμητρα, ο Διόνυσος, η Περσεφόνη, η Ρέα, ο Άδωνις και άλλες αρχαίες θεότητες^[4] καθώς και σχετικά με αυτές αντικείμενα χρησιμοποιούνται συχνά από τους μασόνους, οι οποίοι τους αποδίδουν διάφορες μορφές λατρείας.

Ιδιαίτερη σημασία έχει η περίπτωση της Αθηνάς, καθώς αποτελεί την θεότητα που περισσότερο έχει υιοθετήσει η νεοελληνική συνείδη­ση. Το δεύτερο μισό του 18^ου αιώνα, κατά το όποιο επανεμφανίζεται με κάποια συχνότητα σε βιβλία, σφραγίδες και ζωγραφικές αναπαραστά­σεις^[5], συμπίπτει με την περίοδο εισόδου του τεκτονισμού στον ελληνικό χώρο. Επιλέγεται από τους τέκτονες, οι οποίοι εκμεταλλεύονται την παραδοσιακή αγάπη των Ελλήνων για τη γνώση, μιας και η κόρη του Δία συμβόλιζε τη σοφία. Ως τέτοιο σύμβολο μπορεί να γίνει ευκολότερα και ευρύτερα αποδεκτό ανάμεσα στους Ρωμηούς, από όσο θα γινόταν ο Διόνυσος, για παράδειγμα, το σύμβολο της κραιπάλης^[6]. Έτσι, οι μασόνοι ευελπιστούν πως θα δημιουργήσουν μία εστία αποδοχής και των δικών τους δοξασιών καθιστώντας την Αθηνά κεντρικό τους σύμ­βολο. 

Ο τεκτονισμός κατά τους τρεις τελευταίους αιώνες προσπάθη­σε να προωθήσει και εμμέσως την ειδωλολατρία απορρίπτοντας την Π. Διαθήκη και εξυμνώντας τον Ιουλιανό. Η καταδίκη μάλιστα της Π. Διαθήκης από τον 18^ο αιώνα περνά και σε πολλούς μη τέκτονες, εμφορούμενους πάντως από την αντίστοιχη αντεκκλησιαστική και δυτικόφερτη νοοτροπία. Είναι χαρακτηριστικό ότι στις στοές της Κωνσταντινούπολης στο δεύτερο μισό του 18^ου αιώνα γινόταν αποδεκτός ο όρκος στην Καινή Διαθήκη, ενώ αποκλειόταν στην Παλαιά^[7].

Ο στόχος αυτής της πρακτικής είναι διπλός: πρώτον, εξασφαλίζει τον περιορισμό της αντίστασης της συνείδησης του προσηλυτισμένου, αφού του επιτρέπεται επιφανειακά να διατηρήσει την πίστη του· δεύ­τερον, προλειαίνει το έδαφος για την πλήρη απόσχιση του νεοεισελθόντος από κάθε χριστιανική πρακτική η σκέψη μετανοίας, καθώς η Καινή Διαθήκη δεν ερμηνεύεται ορθά χωρίς την Παλαιά, ενώ εύκο­λα μπορεί να σχετικοποιηθεί. Συνήθως η αμφισβήτηση της Καινής εκκινεί από την Παλαιά, καθώς η εξαρχής μομφή κατά της πρώτης είναι εξαιρετικά σπάνιο να γίνει αποδεκτή. Ο Βολταίρος θα γίνει ο τέκτονας^[8] που περισσότερο από κάθε άλλον θα αμφισβητήσει το κύρος της Π. Διαθήκης, πράγμα που τον κατέστησε τον γνωστότερο αντεκκλησιαστικό λόγιο στην Ανατολή^[9].

Από την άλλη πλευρά η θετική προβολή του Ιουλιανού, ο οποίος χαρακτηρίζεται συνήθως ως υπερασπιστής της ελευθερίας της σκέψεως και της αρχαίας σοφίας^[10], αποσκοπεί στην ηρωοποίηση των ειδωλολατρών. Η σθεναρή απόφαση των Ρωμηών να μην εγκαταλείψουν την πίστη τους στον Χριστό, παρά τις προσπάθειες του εκτός τόπου και χρόνου αυτοκράτορα, παρουσιάζεται ως δίωξη των θρησκευτικών πεποιθήσεων των τιμώντων τα είδωλα.

Η ενίσχυση της ειδωλολατρίας, που επιδιώκεται με τις παραπάνω πρακτικές, δεν αποτελεί αυτοσκοπό. Η έτσι κι αλλιώς χαμένη αρχαία λατρεία στην πραγματικότητα δεν ενδιαφέρει καθ’ εαυτή τους τέ­κτονες. Δεν επιδιώκουν πρωτίστως την επαναφορά της, καθώς βεβαί­ως δεν γνωρίζουν πως ακριβώς επετελείτο, αλλά δείχνουν την προτί­μησή τους στον συγκρητισμό. Η ανάμειξη όλων των θρησκειών σε μία πανθρησκεία είναι η πλέον συμφέρουσα λύση για τους τέκτονες, οι οποίοι εξασφαλίζουν με αυτό τον τρόπο τόσο την αποκοπή των αν­θρώπων από τον Θεό, όσο και την δική τους παγκόσμια κυριαρχία. Αυτός που θα ελέγχει την πανθρησκεία, θα ελέγχει και τους οπαδούς της δημιουργώντας μία νέα μορφή υπερεξουσίας τελείως ανεξέλεγκτη^[11].

Μόνο έτσι μπορεί να ερμηνευτεί η παρουσία στα τυπικά των τε­κτόνων ονομάτων και συμβόλων που προέρχονται πέρα από την αρχαιοελληνική ειδωλολατρία και από τον μωαμεθανισμό, τον βουδισμό, τον ινδουισμό και βεβαίως τον ιουδαϊσμό. Είναι χαρακτηριστικό μάλι­στα πως αρχικά επιτρέπεται στους νεοεισελθόντες στη μασονία να διατηρούν και την προηγούμενή τους θρησκευτική πίστη. Γι’ αυτό σε μία στοά δύναται να υπάρχουν «χριστιανοί» τέκτονες, μουσουλμά­νοι τέκτονες, εβραίοι τέκτονες^[12]. Στην αρχή τουλάχιστον επιδιώκουν τη συμπόρευση της χριστιανικής πίστης με τη μασονία, σκοπεύοντας να επηρεάσουν αρχικά στα μικρά και αργότερα στα σπουδαιότερα τους Ρωμηούς καθιστώντας τους τελείως αθέους και οπαδούς της αθεϊστικής πανθρησκείας.

Τα παραπάνω πετυχαίνει η μασονία με δύο κυρίως μέσα. Κατά πρώτον εκμεταλλεύεται την παραδοσιακή αγάπη των Ρωμηών για την κλασική παιδεία. Αυτοπαρουσιάζεται λοιπόν ως φορέας της και ελκύει πολλούς τοιουτοτρόπως. Κατά δεύτερον προβάλλει το ζήτημα της συνέχειας του Ελληνισμού, με έντεχνο τρόπο, ώστε οι όποιες α­ποκλίσεις προς τον ειδωλολατρικό κόσμο να λαμβάνουν το πρόσχημα της απόδειξης της συνέχειας. Κάποιοι μάλιστα μασόνοι διακηρύττουν πως ο Ελληνισμός ξέπεσε μετά τον εκχριστιανισμό του και πως θα ακμάσει εκ νέου, αν επιστρέφει στα είδωλα. Υιοθετούν, δηλαδή, πλή­ρως τη διαφωτιστική θέση αναφορικά με τον αρχαιοελληνικό πολιτισμό και την παρουσιάζουν ως την πεμπτουσία του Ελληνισμού. Είτε συνει­δητά είτε ασυνείδητα καταφάσκουν τις ανιστόρητες απόψεις του Γίββωνα^[13] και προσπαθούν να αποδιοργανώσουν τη Ρωμηοσύνη επαναφέροντας ένα πρόβλημα λυμένο από τον 4^ο τουλάχιστον μ.Χ. αιώνα, με αποτέλεσμα να εξυπηρετούνται άρτια τα συμφέροντα των Ευρωπαίων στην Ελλάδα, οι οποίοι επιδιώκουν να επικρατεί ιδεολογική σύγχυση.

Η αρχαιολατρία ευρύτερα και η νεοειδωλολατρία ειδικότερα είναι γεννήματα του κλασικισμού, τον οποίο επέβαλε ο διαφωτισμός^[14]. Σε πανευρωπαϊκό επίπεδο ο τεκτονισμός αδιαμφισβήτητα προώθησε τις ιδέες των διαφωτιστών^[15] όχι μόνο εξαιτίας του γεγονότος ότι οι περισ­σότεροι υπήρξαν μασόνοι, αλλά επειδή εξυπηρετούσαν στην προσ­πάθεια δημιουργίας μίας παγανιστικής νοοτροπίας^[16]. Η ειδωλολα­τρία που προέβαλλε ο ευρωπαϊκός διαφωτισμός αποτελούσε τμήμα της προσπάθειας του να ισοπεδώσει την παπική οργάνωση της κοινω­νίας που επικρατούσε μέχρι τον 18^ο αιώνα στη Δύση. Σε πνευματι­κό άλλωστε επίπεδο η παπική αντιχριστιανικότητα είχε προετοιμά­σει το έδαφος για τη διαφωτιστική. Η χρήση του χριστιανισμού για την επιβολή της παπικής εξουσίας προκάλεσε την τόσο σφοδρή επί­θεση εναντίον του από την πλευρά των Διαφωτιστών. Δυστυχώς το πρόβλημα μεταφυτεύτηκε στην Ανατολή, όπου η Εκκλησία δεν είχε υιοθετήσει την αθεΐα και δεν είχε χρησιμοποιήσει την πίστη για να κυριαρχήσει πολιτικά^[17]. Έτσι ο νεοπαγανισμός προβλήθηκε ως υπο­κατάστατο της εν Χριστώ ζωής με τραγικές συνέπειες για όσους τον ακολούθησαν. Η εμφάνισή του δηλαδή ανάμεσα στους Ρωμηούς ούτε κάποια πνευματική ανάγκη εξυπηρετούσε, ούτε κάποια συνέχεια της αρχαίας ειδωλολατρίας αποτελούσε.

Από τον 18^ο αιώνα, που ιδρύονται οι πρώτες τεκτονικές στοές και συντελούν στην εξάπλωση της ειδωλολατρίας, η Εκκλησία αμύνεται σθεναρά απέναντί τους. Σε αυτόν τον αγώνα μαζί με το Πατριαρ­χείο πρωτοστατεί και το Άγιον Όρος. Ιδίως οι Κολλυβάδες πατέρες με προεξάρχοντα τον άγιο Αθανάσιο τον Πάριο θα αντιταχθούν στην αρχαιολατρία αλλά και τον αθεϊσμό, που εισάγονται κατά τον 18^ο αιώνα από την Ευρώπη. Λιγότερο γνωστός, αλλά σθεναρός πο­λέμιος των ίδιων ιδεών, υπήρξε ο συγγραφέας του παλαιότερου εκτενούς αναιρετικού της μασονίας έργου, ο επίσης αγιορείτης μοναχός Αγάπιος Κολυβάς Παπαντωνάτος.

Ο ίδιος φαίνεται πως είχε γνωρίσει τέκτονες στην Κωνσταντι­νούπολη και μάλιστα είχε έρθει σε διαλογική αντιπαράθεση με κά­ποιον από αυτούς^[18]. Έτσι, είχε κατανοήσει από τα 1782 τουλάχιστον, που για τους Ρωμηούς ο τεκτονισμός ήταν ελάχιστα γνωστός, πως πρόκειται για κάτι πολύ χειρότερο από την αρχαία ειδωλολατρία. Παρότι επισημαίνει τη χρήση ειδωλολατρικών πρακτικών από τους μασόνους^[19], εντούτοις διακρίνει πως ο τεκτονισμός δεν ενδιαφέρεται για την αναβίωση της αρχαίας θρησκείας, αλλά για την επιβολή του συγκρητισμού.

Θεωρεί λοιπόν χρέος κάθε ορθοδόξου κληρικού να εφιστά την προσοχή των Χριστιανών στο γεγονός ότι η μασονία οδηγεί τον άνθρω­πο στην απώλεια και πως κανένας συμβιβασμός δεν υπάρχει ανάμεσα στην χριστιανική πίστη και τις τεκτονικές δοξασίες. Για να καταπολεμη­θεί μάλιστα ο προσηλυτισμός που ασκούν οι μασόνοι, αναλύει με τρό­πο εναργή τη μέθοδο που ακολουθούν, για να προσελκύσουν νέα μέλη.

Ο τεκτονισμός εργάζεται με στόχο την ψυχολογική εξουθένωση των προσηλυτιζομένων, ώστε να καταστούν πειθήνια όργανα των ηγετικών στελεχών του. Κάθε νέος μασόνος ορκίζεται ότι δεν πρόκει­ται να αποχωρήσει και να φανερώσει τα μυστικά της μασονίας^[20]. Δέχεται μάλιστα ευθέως την απειλή, πως αν θελήσει να αποσκιρτήσει, θα τιμωρηθεί με θάνατο. Οι νέοι τέκτονες παρακολουθούνται από ειδικές ομάδες που συστήνουν οι στοές και αν δείξουν σημεία μεταμέ­λειας ειδοποιούνται οι πρόεδροι των στοών, που αποφασίζουν για την τύχη των μεταμελημένων τεκτόνων. Στενότερα από όλους παρακολουθούνται οι χριστιανοί που γίνονται μασόνοι, καθώς αυτοί είναι πιθανότερο να μετανοήσουν και να σωθούν, ενώ οι προερχόμενοι από τις διάφορες θρησκείες ακόμη και αν επιστρέψουν στην προηγούμε­νη πίστη τους απλώς πέφτουν από τη μία πλάνη στην άλλη. Σε αυτό το σημείο πιστεύει ο Αγάπιος πως πρέπει να πέσει το βάρος της ποι­μαντικής μέριμνας για τους προσηλυτισθέντες από τη μασονία, στην διαρκή δηλαδή υπόμνηση ότι και την δική τους επιστροφή περιμένει ο Κύριος. Αυτό βέβαια οι μασόνοι προσπαθούν να το λησμονήσουν, χρησιμοποιώντας ανάμεσα στα άλλα την πρακτική του εκφοβισμού των κατωτέρων κυρίως μελών τους και την πώρωση της συνειδήσεώς τους με τη συνεχή και οικειοθελή εντρύφηση στην αμαρτία χωρίς κα­μία σκέψη μετανοίας. Σε αυτή την κατεύθυνση εντάσσονται και τα ειδωλολατρικού τύπου συμπόσια που διοργανώνουν^[21].

Ο Αγάπιος ανασκευάζει και τη θέση των μασόνων πως για να είναι κανείς Έλληνας πρέπει να είναι ειδωλολάτρης, τοποθετώντας τη σχέση Χριστιανισμού και Ελληνισμού στη σωστή της διάσταση και καταδεικνύοντας ότι οι μόνοι που μπορούν να διεκδικούν το αρχαιοελληνικό παρελθόν ως δικό τους είναι οι Ρωμηοί του 18^ου αιώνα. Γράφει σχετικά:

«Και να σοβαρεύεσθε εις το εναργέστατον αυτόν ψεύδος της, αλλά μάλλον να κλαίετε εις την ενεστώσαν των ψυχών σας απώλειαν, διατί αν δεν διορθωθήτε εσείς θέλετε χαθή το ογληγορότερον. Το οποίον εσυνέβη και εις το πρώην ελληνικόν γένος ημών των ορθοδό­ξων το πρότερον, επειδή αν καλά και η μεγάλη του Θεού αγαθότης έσωσεν ημάς τους ορθοδόξους την σήμερον, διατί ως προείπον, επιστεύσαμεν του ανάρχου Υιού του την ένσαρκον και ψυχοφελεστάτην οικονομίαν και εβαπτίσθημεν εις το τρισυπόστατον της μιας θεότητος και μας εκδέχονται τα υπερκόσμια αγαθά της υπερθέου και παντοκρατορικής του μεγαλειότητος, από εκεί οπού ήμεθα παιδιά αυτών των Ελλήνων το πρότερον. Όμως οι πρόγονοί μας αυτοί διατί δεν επίστευαν τότε εις αυτόν κατά των αποστόλων το θεόπνευστον κή­ρυγμα, ως ημείς την σήμερον, εκολάσθησαν και δεν ωφελήθησαν παν­τελώς από των απογόνων τους ημών την θεοφιλή διόρθωσιν»^[22].

Κύριο εκπρόσωπο της μασονίας και πραγματικό πνευματικό τα­γό των Ελλήνων μασόνων θεωρεί τον Βολταίρο. Σε εποχή που το όνο­μά του δεν είναι ακόμη ευρέως γνωστό στην Ανατολή, συνιστά να μην διαβάζονται τα έργα του, καθώς είναι ψυχοβλαβή και οδηγούν στην υιοθέτηση των τεκτονικών δοξασιών^[23]. Σε αυτό το σημείο ταυτίζεται απόλυτα με τον άγιο Αθανάσιο τον Πάριο, ο οποίος σε πολλά έργα του επισημαίνει την επικινδυνότητα των βολταιρικών κειμένων και αποτρέπει ειδικά τους νέους από την ανάγνωσή τους.

Ο Πάριος δεν αναφέρεται αναλυτικά στη μασονία, αλλά αντικρούει τα δύο αντιχριστιανικά πνευματικά ρεύματα που αυτή προωθεί: την ειδωλολατρία και τον διαφωτιστικό αθεϊσμό^[24]. Γράφει μάλιστα πως αποτελούν αναβιώσεις το πρώτο του Ελληνισμού και το δεύτε­ρο του Ιουδαϊσμού, που διώκουν την Εκκλησία από τα αποστολικά χρόνια^[25]. Γι’ αυτό και φτάνει στο σημείο να μέμφεται και στοιχεία του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού, που δεν είναι άμεσα ειδωλολατρικά, θεωρώντας ότι ο κίνδυνος είναι τόσο μεγάλος για την αυτοσυνειδησία των Ρωμηών, ώστε να δικαιολογεί και κάποια ευρύτερη καταδί­κη του κλασικού παρελθόντος^[26]. Ο ειδωλολατρικός κόσμος είναι τό­σο επικίνδυνος πνευματικά, ώστε και οι Ευρωπαίοι από τη μελέτη των αρχαίων οδηγούνται στην αθεΐα^[27]. Με αυτή του τη στάση προκρί­νει τη διατήρηση του ουσιαστικού -της ορθόδοξης πίστης- έναντι του δευτερεύοντος -της σχέσης με το ειδωλολατρικό παρελθόν^[28]. Αυτό βέ­βαια δεν σημαίνει μία απόρριψη του δεύτερου^[29], καθώς ο άγιος είναι δάσκαλος του αρχαιοελληνικού λόγου και εκδότης έργων της αρχαί­ας γραμματείας^[30]. Αντίθετα, τον διαφωτιστικά αθεϊσμό που εισάγεται από την Ευρώπη τον απορρίπτει απόλυτα^[31], επειδή και παντελώς άσχετος με την ιστορική συνέχεια της Ρωμηοσύνης είναι και τελείως βλαπτικός ως προς την πίστη.

Ο άγιος Αθανάσιος, παρά το γεγονός ότι στηλιτεύει τα αντιχριστιανικά ρεύματα της εποχής του και προτρέπει και άλλους να πράξουν ομοίως, δεν λησμονεί να υπομνήσει ότι τελικώς όλα εξαρτώνται από τους Χριστιανούς. Στο βαθμό που είναι πραγματικά ζώντα μέλη της Εκκλησίας και αγωνίζονται τον αγώνα της σωτηρίας δεν έχουν να φοβούνται κανενός είδους αθεΐα. Όταν οι Ρωμηοί είναι στέρεοι στην πίστη τους, αποκλείεται η εξάπλωση είτε της ειδωλολατρίας είτε οποιοσδήποτε άλλης αντιχριστιανικής διδασκαλίας. Αν όμως οι Χριστιανοί αμελούν τα πνευματικά και αρχίζουν να ασχολούνται με αυτές τις διδαχές ή παραμένουν τυπικά χριστιανοί από λόγους συμ­φέροντος^[32], προκύπτουν πραγματικά τεράστια προβλήματα^[33].

Η εκκλησιαστική αντίδραση στον τεκτονισμό συνεχίζεται αμεί­ωτη κατά τον 19^ο και τον 20^ο αιώνα. Σημαντικοί κληρικοί και λαϊκοί κήρυκες συνεχίζουν να καταπολεμούν αυτό το πρόβλημα αναπαράγοντας τις θέσεις κυρίως του Αγαπίου και του Παρίου. Διαφορετικά κάπως επιχειρήματα διατυπώνει ο Κωνσταντίνος Τυπάλδος-Ιακωβάτος, ο επίσκοπος Σταυρουπόλεως και διευθυντής της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης. Στη δική του αντιμασονική συγγραφή οι ανα­φορές στην ειδωλολατρία και τις συναφείς πρακτικές των τεκτόνων είναι περιορισμένες. Αυτό πρέπει να οφείλεται σε δύο κυρίως λόγους: πρώτον, στο γεγονός ότι οι στοές που είχε υπόψη του πρέπει να ήταν από αυτές που χρησιμοποιούσαν τα ειδωλολατρικά σύμβολα περιστασιακά και δεν απέδιδαν άμεσα λατρεία στα είδωλα^. δεύτερον, λόγω της εποχής και της θέσης του. Στον 19^ο αιώνα, που η αρχαιομανία είναι το ισχυρότερο ίσως ρεύμα στο πνευματικό προσκήνιο του ελληνικού κράτους, θα ήταν πολύ δύσκολο κανείς να μιλήσει εναντίον του αρχαίου κόσμου, ιδίως αν βρισκόταν στη θέση του Τυπάλδου. Επίσης, γι’ αυτό το λόγο και το αντιρρητικό έργο του παρουσιάζει και μία άλλη διαφορά από τα προηγούμενα και τα σύγχρονά του: είναι περισσότερο «ακαδημαϊκό». Αντικρούονται οι απόψεις των τε­κτόνων με συνεχείς παραπομπές στην Αγία Γραφή και τους Πατέ­ρες, ενώ το ποιμαντικό πρόβλημα της επιστροφής των εισελθόντων στον τεκτονισμό περνά σε δεύτερη μοίρα.

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν δύο δοξασίες των μασόνων που σημειώνει και οι όποιες σπερματικά τουλάχιστον ενυπάρχουν στην ειδωλολατρική σκέψη. Πρόκειται για την μετεμψύχωση και την κοινή χρήση των γυναικών^[34]. Η πρώτη συνδέεται με τη θεωρητική άρνηση της σωτηρίας του ανθρώπου και της θεώσεως, ενώ η δεύτε­ρη οδηγεί αναπόδραστα στην ειδωλολατρική ακολασία και τα οργια­στικά συμπόσια.

Το σημείο στο οποίο ο Τυπάλδος προωθεί ένα βήμα παραπάνω τις θέσεις του Αγαπίου είναι η διαπίστωση του νεοεποχίτικου-συγκρητιστικού χαρακτήρα του τεκτονισμού· τον χαρακτηρίζει λατρεία του Αντιχρίστου. Η θέση του αυτή είναι ξεκάθαρη και κυριολεκτι­κή^[35]. Καθίσταται με αυτό τον τρόπο ο πρώτος που ανοικτά συμπε­ραίνει πως στο βάθος η μασονία είναι σατανολατρία. 

Παρόλα αυτά η ειδωλολατρία εμφανίζεται ιδιαίτερα ενισχυμένη στα χρόνια του Τυπάλδου. Το κύριο αίτιο για αυτήν την ισχυροποί­ηση της αρχαιολατρίας στην Ελλάδα μετά την απελευθέρωση ήταν σαφώς η Βαυαροκρατία και η αποδοχή από πλευράς του κράτους της αρχαιότητας ως της πλέον καταξιωμένης περιόδου της ελληνικής ιστορίας. Αυτό είχε ως συνέπεια η αρχαιοελληνική γραμμή να κυ­ριαρχήσει παντού^. στην ποίηση, στην ζωγραφική και προπαντός στην αρχιτεκτονική. Ο κλασικισμός από τη μία και η προσπάθεια του άκρατου εκδυτικισμού, που θα επιχειρηθεί στα χρόνια του Όθωνα, θα αποτελέσουν τη βάση πάνω στην οποία θα στηριχθεί η περαιτέ­ρω διάδοση της μασονίας. Σε ένα δυτικού τύπου κράτος η ύπαρξη τέ­τοιων μυστικών εταιρειών ήταν όχι μόνο επιτρεπτή αλλά και επιβεβλημένη, αφού με βάση τα δυτικά κριτήρια σήμαινε την πρόοδό του.

[…]

 

ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ: ΑΝΤΙΑΙΡΕΤΙΚΟΝ ΕΓΚΟΛΠΙΟΝ 

Το άρθρο που διαβάσατε είναι απόσπασμα χωρίς τις παραπομπές και υπάρχει στο εκπληκτικό βιβλίο: 

«ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ ΝΕΟΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΕΙΑΣ»

Δωδεκαθεϊσμός -Υποτίμηση Παλαιάς Διαθήκης - Ολυμπιακοί Αγώνες

ΠΡΑΚΤΙΚΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΟΥ ΣΥΝΕΔΡΙΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 25-27 ΜΑΙΟΥ 2003

ΕΚΔΟΣΕΙΣ  ΘΕΟΔΡΟΜΙΑ  ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 2004

ΑΓΟΡΑ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ

Read more: http://www.egolpion.com/masonry_idolatry.el.aspx#ixzz2qjvq7L3T

Η ΜΑΣΟΝΙΑ

Η ΜΑΣΟΝΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΣ Ἡ μασονική προώθηση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ (3ο) – τοῦ Μοναχοῦ Σεραφείμ

12ΚυριακήΙαν 2014

Posted by egolpion in ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ

  

Ετικέτες
π.σεραφειμ ζησης, Μασονία

Η ΜΑΣΟΝΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΣ

Ἡ μασονική προώθηση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ

τοῦ Μοναχοῦ Σεραφείμ

Ἄλλο καύχημα ἐξ ἴσου τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί τοῦ Τεκτονισμοῦ ὑπῆρξεν ὁ δύσφημος Πατριάρχης Μελέτιος Β΄ ὁ Μεταξάκης[25], ὁ ἐκλεκτός τῆς ἐξωτερικῆς πολιτικῆς τῆς Γηραιᾶς Ἀλβίωνος, τῆς Μ. Βρεττανίας, ὅπως ἀποδεικνύει ἡ ἀλληλογραφία του μέ τόν Ἀγγλικανό Πρεσβύτερο (Canon) J.Α.Douglas[26]. Ὁ ἐκπεσών τοῦ Ἁγιοταφιτισμοῦ Μελέτιος, σύμφωνα μέ τή 25σέλιδη νεκρολογία τοῦ Μασόνου φίλου του, Ἀλέξανδρου Ζερβουδάκη, «παρακολουθοῦσε τίς ἐργασίες καί τή δράση τοῦ Τεκτονισμοῦ παντοῦ ὅπου βρέθηκε στήν πολυτάραχη ζωή του, καί οἱ περιστάσεις καί τό περιβάλλον τοῦ τό ἐπέτρεπαν [...] Ὀλίγοι εἶναι ἐκεῖνοι, πού σάν τόν ἀδελφό Μελέτιο, δέχθηκαν τόν Τεκτονισμό καί τόν ἔκαναν βίωμά των. Καί ὑπῆρξε πραγματική ἀπώλεια ὅτι τόσο γρήγορα ἀνακλήθηκε ἀπό τόν Μ.Α.Τ.Σ. στήν Αἰωνία Ἀνατολή, πρίν ὁλοκληρώσῃ τά ἔργα μέ τά ὁποῖα ἐστεφάνωσε τό πέρασμά του ἀπό τόν κόσμο μας» [27]. Περιττόν νά ὑπενθυμίσουμε ὅτι ἡ πρωτοβουλία καί αὐθαίρετη δράση τοῦ Μεταξάκη στό θέμα τῆς τελικῆς ἐφαρμογῆς τοῦ Νέου Ἡμερολογίου, μετά τό Πανορθόδοξο Συνέδριο τοῦ 1923, ἦταν, ὅπως τήν ὀνόμασε τό 1930 ὁ ἅγιος Νικόλαος Ἀχρίδος (Βελιμίροβιτς) πρόξενος «εἴδους τινός σχίσματος» [28]. Πάντως, οἱ οἰκουμενιστικές ἐκτροπές τοῦ Μασόνου Μεταξάκη ὑπῆρξαν λίαν ἀρεστές στήν ἀγγλική πολιτική, ἡ ὁποία προφανῶς εὐελπιστοῦσε ὅτι μετά τή Μητρόπολη Κιτίου, τήν Ἀρχιεπισκοπή Ἀθηνῶν, τό Πατριαρχεῖο ΚΠόλεως καί αὐτό τῆς Ἀλεξανδρείας, παντοῦ δηλαδή ὅπου ὑπῆρξε ὁ Μελέτιος Προκαθήμενος μέ τίς εὐλογίες τοῦ (ἐπίσης Μασόνου) Ἐλευθερίου Βενιζέλου καί τῶν Ἐγγλέζων, θά μποροῦσε ὁ Μελέτιος νά μεταφέρει τῶν μεταρρυθμίσεών του τά φῶτα (καί νά «ἀλλάξει τά φῶτα») καί στό Πατριαρχεῖο Ἱεροσολύμων, ὡς Πατριάρχης τῆς Σιωνίτιδος Ἐκκλησίας· σύμφωνα μέ τήν νεκρολογία τοῦ ἀνταποκριτῆ τῶν Church Times τῆς 2ας Αὐγούστου 1935, ὁ Ἀλεξανδρείας Μελέτιος «σέ κάθε πόστο δέν ἔκρυψε τίς ἀρχές του ὡς συντηρητικοῦ μεταρρυθμιστῆ ἀφίνοντας νά γίνει γνωστό στήν Ἀμερική ὅτι θά καλωσόριζε τόν γάμο τῶν ἐπισκόπων, οἱ ὁποῖοι δέν θά ἔπρεπε νά λαμβάνονται μόνον ἀπό τήν ἐλλιπῆ δεξαμενή τῶν μοναστηριῶν, καί ὅτι θά μποροῦσε νά φαντασθεῖ κοντά μαλλιά καί “κληρική ἐνδυμασία”, ὡς ὑποκατάστατο γιά τό, ὄχι τόσο ἀρχαῖο, μοναστικό ζωστικό μέ τό ὁποῖο ἐνδύονται οἱ σύγχρονοι ὀρθόδοξοι ἱερεῖς [...] Ἄν ἐπιθύμησε τόν θρόνο τῶν Ἱεροσολύμων, ἦταν ἐπειδή ἔνιωθε ὅτι μποροῦσε νά ξοδεύσει τά τελευταῖα ἔτη τῆς ζωῆς του φέροντας εἰς πέρας ἐκεῖ τίς ἀπαραίτητες καί ἀνεπιθύμητες μεταρρυθμίσεις» [29].

***

[25] Μ. ΦΥΣΕΝΤΖΙΔΗΣ, ἔνθ’ ἀνωτ., τόμ. Α΄, σελ. 173-177. Τό ὄνομά του ὅμως μαρτυρεῖται καί σέ πλεῖστα ἄλλα μασονικά κείμενα, μέ στοιχεῖα τά ὁποῖα ἐν καιρῷ θά παρουσιάσουμε.

[26] Βλ. τήν ἀλληλογραφία τους στό ἄρθρο Α. ΤΗΛΛΥΡΙΔΗΣ, «Μελέτιος Μεταξάκης. Ἀνέκδοτα κείμενα», Texts and Studies VII (1988) 107-295.

[27] ΑΛ. ΖΕΡΒΟΥΔΑΚΗΣ, «Μελέτιος Μεταξάκης» (στήλη «Διάσημοι Τέκτονες»), ἐν Τεκτονικόν Δελτίον, Ὄργανον τῆς Μεγάλης Στοᾶς τῆς Ἑλλάδος, ἔτος 17ον, ἀριθμ. 71 (Ἰανουάριος-Φεβρουάριος 1967) 49.50.

[28] Συνεδρία Γ΄(10 Ἰουνίου 1930), Πρακτικά τῆς Προκαταρκτικῆς Ἐπιτροπῆς τῶν Ἁγίων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν τῆς συνελθούσης ἐν τῇ ἐν Ἁγίῳ Ὄρει Ἱερᾷ Μεγίστῃ Μονῇ τοῦ Βατοπεδίου (8-23 Ἰουνίου 1930), ἐν Κωνσταντινουπόλει 1930, σελ. 69: «Ἔχοντες πικράν τήν πεῖραν ἐξ ἄλλης Συσκέψεως, ἐν ᾗ καί ἡ ἡμετέρα Ἐκκλησία εἶχεν Ἀντιπροσώπους, ἀναγκαζόμεθα νά εἴμεθα ὠμῶς εἰλικρινεῖς. Εἶνε γνωστόν ὅτι αἱ ἀποφάσεις τῆς Συνελεύσεως ἐκείνης, καίπερ μή γενόμεναι ἀποδεκταί, ἐθεωρήθησαν ὡς Ἀποφάσεις Οἰκουμενικῆς Συνόδου, καί τοῦτο ἐδημιούργησεν εἶδός τι σχίσματος. Διό καί ἐζητήσαμεν διασαφήσεις, διότι ἀπεστάλημεν ἐνταῦθα μέ πνεῦμα συντηρητικότητος». Στή δευτερολογία του : «Ὁ Σεβασμιώτατος Ἐπίσκοπος Ἀχρίδος, εὐχαριστῶν, ἐρωτᾷ μήπως ἡ παροῦσα Συνέλευσις ἔχῃ σχέσιν τινά πρός τό Πανορθόδοξον Συνέδριον Κωνσταντινουπόλεως, καί ἐπί τῇ ἀρνητικῇ ἀπαντήσει τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἁγίου Προέδρου εὐχαριστεῖ καί αὖθις θερμῶς, δικαιολογῶν ἅμα τήν ἐρώτησιν ἐκ τῶν τοῖς πᾶσι γνωστῶν ἀνωμαλιῶν, αἵτινες προῆλθον ἀπό τοῦ Συνεδρίου τούτου».

[29] «Death of the Patriarch Meletios. Peasant born Prince of Christendom (By our Special Correspondent)» ἐν Α. ΤΗΛΛΥΡΙΔΗΣ, ἔνθ’ ἀνωτ., σελ. 284· «In every post he made no secret of his principles as a conservative reformer, letting it be known in America that he would welcome a married episcopate, that would not have to be drawn only from the failing reservoir of the monasteries, and that he could envisage short hair and “clerical dress” as a substitute for the not very ancient monastic robe worn by the Orthodox priests of to-day [...] If he desired the throne of Jerusalem, it was because he felt that he could spend the last years of his life in carrying out the necessary and unwelcome reforms there».

Ορθόδοξος Τύπος, 10/1/2014

 

 

 

 

 

 

i

 

5 Votes

για τον χρόνο και το βίωμα Του Άχρονου

για τον χρόνο και το βίωμα Του Άχρονου

Ο Αϊνστάϊν έλεγε πως αν γνώριζε την φύση του χρόνου όταν ήταν μικρός, θα γινόταν ρολογάς, γιατί έτσι όπως μας έχει προσφερθεί ο χρόνος, είναι μόνο για τα ραντεβού μας και καμμία σχέση δεν έχει με την πραγματικότητα της διάστασης του χρόνου.

Ο χρόνος διαστέλλεται, συστέλλεται και μηδενίζεται. ΑΝ μας ενδιαφέρει η νίκη του χρόνου και η μετάβασή μας στο άχρονο και το βίωμα του Αχρόνου, από τώρα, υπερσκελίζουμε τις διαστολές και συστολές και ασχολούμαστε σοβαρά με τον μηδενισμό… Ο χρόνος μηδενίζεται με την αυτοσυγκέντρωσή μας.

Όταν όμως ο χρόνος μηδενιστεί, στο τετραδιάστατο του χωροχρόνου, ''αναλαμβάνει δράση'' ο χώρος μέσα στον οποίο έγινε ο μηδενισμός. Έτσι, με την ενασχόλησή μας, την αυτοσυγκέντρωσή μας σε χώρο φθοράς (χρήματα, δόξες, οτιδήποτε γήινο, ακόμη και φιλοσοφία...) το αποτέλεσμα των επιλογών μας θα είναι δυστυχώς ο πικρός καρπός: της αιώνιας φθοράς.

Ενώ εαν ο χώρος είναι άφθαρτος, πρώτον την βασιλείαν επιζητείτε και μετά όλα τα άλλα προστεθήσονται... ο καλός Θεός, σε ανταπόκριση της αυτοσυγκέντρωσης, δλδ της θυσίας ''του χρόνου'' προσωπικού, κοσμικού... για χάριν του Υπέρχρνου Θεού, σαν από κλεψύδρα μας μεταγγίζει την αιώνια αφθαρσία και μας κάνει κοινωνούς της υπεράνω χρόνου ζωής Του, που ως Σώμα ''Αναστημένο'', σηματοδοτεί και την συμμετοχή μας στην Εκκλησία. 

Πριν λοιπόν προλάβουν οι επιστήμονες και όλοι οι άνθρωποι, να σκεφτούν αν είναι σωστή η παραπάνω θεωρία για τον χρόνο, περί διαστολών συστολών και μηδενισμού, κοιτάζοντας με απορία το ρολόι… πως περνάει ο χρόνος (ενώ κάποιοι φιλόσοφοι μας βεβαιώνουν, πως ο χρόνος μένει… εμείς περνάμε), οι άγιοί μας, με τα ευωδιαστά (πάμπολλα ΑΦΘΑΡΤΑ) λείψανα απέδειξαν όχι μόνο την ορθότητα της θεωρίας αλλά και έδειξαν τον πρακτικό τρόπο μηδενισμού του χρόνου, κατακράτους νίκης του (άρα της φθοράς και του θανάτου).

Πως; κατά τάξη και ετοιμότητα και πρόοδο ΚΑΙ στα τρία επίπεδα, συγχρόνως. Σωματικό, συναισθηματικό, νοητικό.  Με το νου να ‘’αυτοσυγκεντρώνεται’’ (άρα να μηδενίζει τον χρόνο και να αφθαρτοποιείται), όσο ‘’θυμάται’’ το Θεό, με την στροφή όλων των σκέψεων στον καλό Θεό (ως μετάνοια). Με το συναίσθημα να εμμένει παρά τις αντιξοότητες στην ελπίδα και φόβο (σεβασμό) Θεού υποβοηθούμενο από τις κύριές του δυνάμεις. Της (σώζουσας) πίστης, της αγάπης Θεού και συνανθρώπων… και τέλος δια του σώματος, με την προσήλωση αυτού στην τήρηση των ζωηφόρων εντολών.

Κατά τάξη, ετοιμότητα και εργαζόμενοι φιλοπόνως, το δοθέν μας τάλαντο. Κύριε ελέησον.   


(δεσμός προς κείμενο Του μακαριστού Γέροντος και κτήτορος της Μονής του Τιμίου Προδρόμου Essex Σωφρονίου Σαχάρωφ από το βιβλίο “ΠΕΡΙ ΠΡΟΣΕΥΧΉΣ”, εκδ. Ι. Μ. Τιμίου Προδρόμου. Η ΑΣΚΗΣΙΣ ΤΗΣ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ)


μυστικά και μυστηριακά εφόδια...

οι δρόμοι και Ο Δρόμος

Η Λειτουργική παράδοση της Θεσσαλονίκης

2 Απριλίου 2012

Το θέμα της λειτουργικής παραδόσεως της Θεσσαλονίκης, της συμβασιλεύουσας αγιοτόκου πόλεως του Αγίου Δημητρίου, είναι αυτονόητο ότι δεν μπορεί να σκιαγραφηθεί σης λίγες αυτές γραμμές. Η λειτουργική αυτή παράδοση είναι στην πραγματικότητα «συνηλικιώτις» της Εκκλησίας της Θεσσαλονίκης, οι δε επιδράσεις επ’ αυτής της αντιστοίχου παραδόσεως της Βασιλίδος των πόλεων και οι επιδράσεις του γειτονικού Αγίου Όρους, της σπουδαιότερης μοναχικής πολιτείας της αυτοκρατορίας μετά τον Ι΄ αι., είναι τόσο πολλές που διευρύνουν ακόμα περισσότερο το πολύπτυχο αυτό κεφάλαιο. Έτσι, κατ’ ανάγκη, θα περιορίσουμε το θέμα στην παρουσίαση ορισμένων μόνο ιδιορρυθμιών της λειτουργικής πράξεως της Θεσσαλονίκης, με βάση τις πολύτιμες πληροφορίες που μας δίνει ο τελευταίος μητροπολίτης της πόλεως πριν από την πτώση της στους Τούρκους (1430), ο Αγιος Συμεών (+Σεπτέμβριος 1429). Με αυτό τον τρόπο θα δοθεί μια πρώτη εικόνα, αλλά πάντως χαρακτηριστική των ιδιομορφιών του λειτουργικού τυπικού της Θεσσαλονίκης.

Επιβίωση του «ασματικού» τυπικού

Κατά τη βυζαντινή περίοδο το λειτουργικό τυπικό της Εκκλησίας διακρίνεται στο «ασματικό» που ίσχυε στους ενοριακούς ναούς και στο «μοναχικό» που εκρατείτο στα μοναστήρια. Τη βάση του α­σματικού τυπικού αποτέλεσε η λειτουργι­κή πράξη της Κωνσταντινουπόλεως, ενώ του μοναχικού η λειτουργική πράξη της μονής του Αγίου Σάββα στην Παλαιστίνη. Για πολλούς λόγους το δεύτερο βαθμηδόν επικράτησε σε βάρος του πρώτου. Έμειναν όμως ορισμένες «νησίδες» μέχρι την εκπνοή της αυτοκρατορίας. Ο Δημήτριος Χωματιανός απαντώντας σε ερώτηση του μητροπολίτη Δυρραχίου Κωνσταντίνου Καβάσιλα μαρτυρεί ότι η «τελειότερα» ασματική ακολουθία διετηρείτο κατά τις ημέρες του στη Μεγάλη Εκκλησία της ευδαίμονος Κωνσταντινουπόλεως, στην περίκλυτο μητρόπολη Θεσσαλονίκης και στην περιώνυμο μητρόπολη των Αθηνών, ίσως και αλλού.

Στις αρχές του ΙΕ’ αι., ο «ταπεινός» μητροπολίτης Θεσσαλονίκης Κυρ Συμεών (1416/1417-1429), καλός γνώστης της τάξεως της Μεγάλης Εκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως, μας δίνει την πληροφορία ότι στην Αγία Σοφία Κωνσταντινουπόλεως ως μόνο τρεις φορές το χρόνο τηρούσαν το ασματικό τυπικό: τις εορτές της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού και του Αγίου Ιω. Χρυσοστόμου. Ενώ με έμφαση τονίζει επανειλημμένως ότι το ασματικό τυπικό «εν μόνη…τη ημετέρα ταύτη ευσεβέστα­τη πόλει Θεσσαλονίκη κατά την μεγάλης αυτής Εκκλησίαν… συντετήρηται και μένει» καθ’ όλο το έτος.

Ο ίδιος ο Συμεών έδειξε ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τη διατήρησή του. Το κατέγραψε, θέλοντας να το προφυλάξει από φθορές και αλλοιώσεις και το μεταρρύθμισε, περιορίζοντας τα ψαλμικά αντίφωνα και προσθέτοντας στον όρθρο και στον εσπερινό τροπάρια και κανόνες από το μοναχικό τυπικό. Το κολοσσιαίο αυτό έργο σώθηκε ακέφαλο και κολοβό στον κώδικα 2047 της Εθνικής Βιβλιοθήκης Αθηνών, που γράφηκε υπό την άμεση επιστασία του.

Αυτό το μεταρρυθμισμένο ασματικό τυπικό προσδιόρισε την τάξη της Αγίας Σοφίας Θεσσαλονίκης μέχρι του θανάτου του Συμεών και ίσως μέχρι της μετατροπής της Αγίας Σοφίας σε τζαμί. Συγχρόνως αποτελεί τη σημαντικότερη παράμετρο της λειτουργικής παραδόσεως της Θεσσαλονίκης.

Από τα κοντάκια του Ρωμανού του Μελωδού στον Άγιο Δημήτριο (ΣΤ΄ αι.) μας είναι γνωστό ότι κατά την εποχή εκείνη η μνήμη του πολιούχου της Θεσσαλονίκης εορταζόταν επί τρεις ημέρες: την προεόρτιο (25 Οκτωβρίου), την ημέρα την μνήμης (26) και τη μεθέορτο (27). Προϊόντος του χρόνου, όμως, η τριήμερη αυτή περίοδος άρχισε να επιμηκύνεται. Έτσι, κατά τις αρχές του ΙΕ΄ αι. τη βρίσκουμε σχεδόν δεκαπενθήμερη. Η ημέρα της μνήμης του μάρτυρος περιβάλλεται από την προεόρτιο «Μεγάλη Εβδομάδα» και τη μεθέορτο εβδομάδα «κατά τον τύπον της αγίας και μεγάλης Κυριακής της του Χριστού και Θεού ημών αναστάσεως». Καθ’ όλη την περίοδο η λειτουργική πράξη ήταν άμεσα εξηρτημένη από την αντίστοιχη της γνωστής μας Μ. Εβδομάδος των παθών του Κυρίου. Οι ύμνοι και οι ακολουθίες που συνετάγησαν από τον χαρτοφύλακα Ιωάννη Σταυράκιο και τον Συμεών Θεσσαλονίκης έδιναν ένα λαμπρό περιεχόμενο στην τιμή του αγίου, που είναι δυσεύρετο στην τιμή άλλων πολιούχων – αγίων της αυτοκρατορίας.

Η ακολουθία της Καμίνου

Κατά την Κυριακή των Προπατόρων ετελείτο στη Θεσσαλονίκη μέσα στο ναό της Αγίας Σοφίας, παρόντος του αρχιερέως και όλου του κλήρου, η ακολουθία «της καμίνου». Η ακολουθία αυτή, όπως φαίνεται από τις περιγραφές που σώθηκαν στον κώδικα ΕΒΕ 2047 ήταν ένα ιερό δράμα -μια οιονεί θρησκευτική παράσταση- που είχε σαν θέμα τη διήγηση της Παλ. Διαθήκης περί των «τριών παίδων». Ετελείτο συναπτά προς την ακολουθία του όρθρου και προ της θείας λειτουργίας, με τη συμμετοχή του αρχιερέρως, του κλήρου και των ψαλτών. Έψαλλαν την Ζ΄ και Η΄ βιβλική ωδή και άλλα τροπάρια, κυρίως διαφόρους ειρμούς της Ζ΄ και Η΄ ωδής των κανόνων. Του τρεις παίδες υπεδύοντο «εσφραγισμένοι και ιεροί παίδες», που εισήρχοντο στην «τυπική» κάμινο, έψαλλαν τους στίχους των ωδών και εχόρευαν μέσα στα όρια της ευπρεπείας και της σεμνότητος.

Ο Συμεών Θεσσαλονίκης επιμένει σε δύο στοιχεία που διαφοροποιούσαν την ακολουθία από παρόμοια θρησκευτικά θέατρα των Λατίνων: οι θεσσαλονικείς δεν άναβαν πραγματική κάμινο, αλλά την εξεικόνιζαν με λαμπάδες και θυμιάματα και δεν υπεδύετο τον άγγελο άνθρωπος, αλλά στην κατάλληλη στιγμή κατέβαζαν εικόνα αγγέλου. Αυτή η θεαματική και παραστατική ακολουθία, που δεν φαίνεται να ετελείτο αλλού, ήταν ένα ιερό θέαμα, αλλά όχι ιερό θέατρο.

Η Θεσσαλονίκη είχε τη συνείδηση ότι ήταν η δευτέρα Κωνσταντινούπολη. Αυτό της επέβαλε όχι μόνο να μιμείται τη λειτουργική πράξη της Βασιλεύουσας αλλά και να είναι πιο συντηρητική στη διαφύλαξη της πατρικής παρακαταθήκης. Ήταν και ήθελε να είναι και να φαίνεται η πρώτη μετά τη μία, το «εκμαγείο του αρχετύπου».

(Πηγή: Η Καθημερινή. «Επτά ημέρες». Αφιέρωμα: Η Βυζαντινή