Δευτέρα 10 Απριλίου 2017

Πρέπει να νοιάζει τον χριστιανό εάν και πότε θα πάρουμε την Πολη;







«Ου γαρ έχομεν ώδε μένουσαν πόλιν, αλλά την μέλλουσαν επιζητούμεν» διαβάζουμε στην προς Εβραίους επιστολή και διαπιστώνουμε ότι ο Χριστιανός δεν μπορεί να συνδέεται με κάποια επίγεια πόλη και πατρίδα παρα μόνο να στρέφεται προς την πόλη πού θα εμφανιστεί σε χρόνο μελλοντικό.
Σε ποια πόλη λοιπόν αναφέρεται εδώ το ιερό κείμενο; Στην «Άνω Ιερουσαλήμ» -στην Βασιλεία του Θεού - όπου εκεί οι ουρανοπολίτες θα έχουν την αιώνια θαλπωρή της ελευθερίας από την αμαρτία- της αγάπης του Θεού- της πληρότητας του είναι τους.
Είναι φοβερή η εμμονή όμως κάποιων χριστιανών να διαστρέφουν το Ορθόδοξο φρόνημα. Και αναφέρομαι στο ότι πολλοί χριστιανοί -και δυστυχώς και ιερείς-  επιμένουν να ασχολούνται μόνο με το εάν και πότε οι χριστιανοί θα πάρουμε την Πόλη ή πότε θα αφανίσουμε τους Τούρκους και όλα αυτά τα παρόμοια τα οποία δεν μπορώ να καταλάβω στο πως μας προάγουν πνευματικά!

Το εάν οι Έλληνες πάρουμε την Κων/πολη ή όχι δεν νομίζω να μας επηρεάζει πνευματικά. Το εάν χαιρόμαστε όταν ακούμε για κάποια «προφητεία» που μιλά για αφανισμό των Τούρκων σίγουρα δεν μας προάγει πνευματικά μιας και ακόμα και αυτοί είναι συνάνθρωποί μας για τους οποίους θα πρέπει να προσευχόμαστε και όχι να θέλουμε την «τιμωρία» τους, σύμφωνα βέβαια με το αλάνθαστο στόμα του Κυρίου μας που μας προτρέπει «αγάπα τον πλησίον σου ως σεαυτόν» (Ματθ. 19, 19-20) ,και αλλού πάλι ο Κύριος λέγει : «Εγώ όμως σας λέγω, Αγαπάτε τους εχθρούς σας, ευλογείτε εκείνους, οίτινες σας καταρώνται, ευεργετείτε εκείνους, οίτινες σας μισούσι, και προσεύχεσθε υπέρ εκείνων, οίτινες σας βλάπτουσι και σας κατατρέχουσι...»(Ματθαίος 5,44). 
Δεν λέγει αγάπα τον Έλληνα ή τον πατριώτη σου ή αυτόν που σε αγαπά. Αλλά λέγει αγάπα τον συνάνθρωπό  σου, όποιος και να είναι αυτός ακόμα και ο εχθρός σου!
Ο Θεός  όμως τελικά σύμφωνα με όλους αυτούς τους συνομοσιολάγνους- ονειροπόλους- γεροντολάτρες χριστιανούς (που μόνο χριστιανοί δεν είναι μιας και ξεχνούν τα λόγια και την ζωή του ίδιου του Χριστού μας )είναι ένας Θεός όχι αγάπης αλλά μίσους-μνησικακίας έχοντας τα δικά μας ανθρώπινα κριτήρια «δικαιοσύνης».
Είναι όντως τραγικό να καθόμαστε να ασχολούμαστε συνεχώς με το τι είπε ο τάδε γέροντας ή το τάδε ασκητής για το μέλλον της πατρίδας μας και δεν ασχολούμαστε σχεδόν καθόλου με το τι είπε ο ίδιος ο Χριστός για όλους μας, το τι είπαν οι Θεοφόροι Πατέρες για το πώς πρέπει να ζούμε αυτά τα λίγα χρόνια επίγειας ζωής μας.
Είναι ξεκάθαρο ότι μετά την Δευτέρα Έλευση του Κυρίου μας θα πάψει η Ιστορία, θα πάψει ο Πολιτισμός, θα πάψουν οι πατρίδες, τα ανθρώπινα σύνορα, τα εθνικά νομίσματα και όλα αυτά τα ανθρώπινα κατασκευάσματα τα οποία υπόκεινται στην φθορά.
Ποιο λοιπόν είναι το νόημα να ζούμε με την ελπίδα να πάρουμε την Πόλη και να μην ζούμε με την Ελπίδα να ζήσουμε Αιωνίως μέσα στην Βασιλεία του Θεού;
Γιατί να αναζητούμε να γίνουμε κάτοχοι λίγης γης και όχι της Χάριτος του Αγίου Πνεύματος; Γιατί να αναλωνόμαστε στο να βρίσκουμε αντίχριστους ή συνομωσίες και να μην αναζητούμε να γνωρίσουμε τον Χριστό; Διότι εάν Τον είχαμε γνωρίσει σίγουρα δεν θα μας ενδιέφεραν  όλα αυτά.
Το θέμα είναι ότι όλα αυτά «πουλάνε» και αρέσουν στον κόσμο. Το τι είπε δηλαδή ο γέροντας Παΐσιος  για την Κων/πολη και για τους Τούρκους ή το εάν γεννήθηκε ο αντίχριστος ή όχι λες και κρίνεται η πνευματική μου πρόοδος από όλα αυτά.
Οι σύγχρονοι άγιοι γέροντες μπορεί να μίλησαν και γι’ αυτά τα ζητήματα αλλά κυρίως μίλησαν για πνευματικά θέματα στα οποία πρέπει να εστιάσουμε την προσοχή μας εάν όντως θέλουμε να επιτύχουμε τον σκοπό ύπαρξή μας που είναι όχι να επεκτείνουμε τα σύνορα της επίγειας πατρίδος μας αλλά να γίνουμε πολίτες της Βασιλείας του Θεού, όχι να γνωρίσουμε τον Αντίχριστο αλλά τον Χριστό!
Θα κλείσω με τον Άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο ο οποίος σε μία ομιλία του νουθετεί και ερωτά τους χριστιανούς: «Ας φροντίσουμε να γίνουμε πολίτες της «άνω πόλεως». Μέχρι πότε θα μένουμε στην εξορία»;
Όντως μέχρι πότε αδελφοί θα ασχολούμαστε με δευτερεύοντα ζητήματα;
Μέχρι πότε θα ζητούμε από τον Θεό μας χώμα ενώ αυτός μας δίνει Πνεύμα;
Αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος 
 
http://imverias.blogspot.gr/2012/07/blog-post_122.html
σχόλιο μου: Εμένα σαν Παντελεήμονα με συγκινεί αυτή η προοπτική και με ενδιαφέρει, αλλά μέχρι ενός λογικού ορίου. Ας πούμε ότι είναι κάτω πού ενυπάρχει μέσα μας σαν τον μύθο της γοργόνας ή τον Διγενή Ακρίτα. Κάτι που μας συγκινεί χωρίς να μας διαβάλλει.Δεν με ορίζει. Αλλά συμφωνώ και υπερθεματίζω δεν είναι η εσάνς της ορθοδόξου πνευματικότητος η ανάκτηση της Πόλης και εκδίκηση μας επί των τούρκων. Τα εθνικά θέματα είναι ΜΟΝΟΝ κοσμικά θέματα. Θα πρέπει να μας ενδιαφέρουν και να μας ορίζουν "αδιαβλήτως" ως η τροφή και ο ύπνος (για να χρησιμοποιήσουμε έναν αυθαίρετο θεολογισμό) και όχι να συνιστούν την χριστιανική μας ταυτότητα και αγωνία!Νομίζω πώς μερικοί έχουν ως άρμα την Ορθοδοξία για προσωπικές φιλοδοξίες και έχουν μετατρέψει την ελληνορθόδοξη αναφορά σε ελληνοχριστιανικό εθνικισμό . Μακράν από τον ορθόδοξο χριστιανό οι πατριδολαγνείες. Πατριωτισμός για τον χριστιανό θα πεί να μην φέρεσαι αχάριστα προς την επίγεια πατρίδα για να μην χάσεις από αυτό το πάθος της αχαριστίας την μοναδική και επουράνια πατρίδα. Και ως εκεί. Τα άλλα είναι διαστραβλώσεις.

Παρασκευή 27 Νοεμβρίου 2015

National Geographic | 1453, η Άλωση της Πόλης


Η Πόλις εάλω -σώπασε κυρά Δέσποινα, μην κλαις...

Συμπληρώνονται σήμερα 562 χρόνια από την Άλωση της Κωνσταντινούπολης, που σήμανε το τέλος της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας και την αρχή θρύλων και δοξασιών

i-polis-ealw--swpase-kura-despoina-min-klais
Το τέλος μιας εποχής και μιας μεγάλης αυτοκρατορίας σήμανε η σημερινή ημερομηνία που έχει μείνει στην ιστορία απόλυτα συνυφασμένη με ένα γεγονός: 29η Μαΐου 1453. Η Πόλις εάλω...

Η άλωση της Κωνσταντινούπολης έγινε σαν σήμερα (στις 2 το μεσημέρι) πάνω από μισή χιλιετία πριν, ύστερα από σκληρή πολιορκία από τον οθωμανικό στρατό του σουλτάνου Μωάμεθ Β’, που είχε ξεκινήσει από τις 6 Απριλίου εκείνης της χρονιάς.
Η μάχη ήταν άνιση από την αρχή της. Από τη μια στρατός 150.000 ανδρών εξοπλισμένων με βαριά και εξελιγμένα για την εποχή όπλα, από την άλλη γυναικόπαιδα και ο στρατός 7.000 ανδρών του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, που προσπαθούσε να υπερασπιστεί την Κωνσταντινούπολη και τους 50.000 υποσιτισμένους κατοίκους της.

Στην τελική επίθεση τα τείχη παραβιάζονται, μια μικρή ανοιχτή πόρτα (η Κερκόπορτα) δίνει την ευκαιρία στους Οθωμανούς να εισβάλλουν, καταφέροντας το τελικό χτύπημα. Ο αυτοκράτορας -όπως λέει η φήμη που κυκλοφορεί- σκοτώνεται κάπου κοντά στην Πύλη του Ρωμανού, η Πόλις εάλω...
Ο κόσμος τρέχει, οι καμπάνες χτυπούν, το θλιβερό μήνυμα μεταδίδεται από στόμα σε στόμα, ώρα 2.30 το μεσημέρι και η Βυζαντινή Αυτοκρατορία έχει καταλυθεί. Το ίδιο βράδυ, ο Μωάμεθ ο Πορθητής εισέρχεται πανηγυρικά στην Αγία Σοφία και προσεύχεται στον Αλλάχ «αναβάς επί της Αγίας Τραπέζης», όπως αναφέρουν χρονικογράφοι της εποχής.
«Σώπασε, κυρά Δέσποινα, μην κλαις και μη δακρύζης, πάλι με χρόνια με καιρούς, πάλι δικά μας θα' ναι...».
Η άλωση της Κωνσταντινούπολης σημαίνει το τέλος της Βυζαντινής αυτοκρατορίας και την αρχή πολλαπλών θρύλων που οδηγούν σε δημοτικά τραγούδια, έχουν ως στόχο να ανορθώσουν το ηθικό, περνούν από στόμα σε στόμα και παραμένουν ζωντανοί σε πείσμα των αιώνων και των διαφορετικών γενεών.
Πολλοί από αυτούς σχετίζονται με το σταμάτημα του χρόνου, τη στιγμή που πάγωσε όταν η Αλωση έγινε γεγονός. Ας δούμε κάποιους από τους πιο χαρακτηριστικούς...

Ο μαρμαρωμένος βασιλιάς

Ενας από τους πιο δημοφιλείς θρύλους αφορά τον τελευταίο αυτοκράτορα, το πτώμα του οποίου δεν βρέθηκε με αποτέλεσμα να καλλιεργηθεί ο μύθος που λέει πως μαρμάρωσε εκεί που περίμενε μέσα στο ναό της Αγίας Σοφίας, μη αντέχοντας να την παραδώσει σε χέρια μουσουλμάνων.
Σύμφωνα με τον θρύλο, Άγγελος Κυρίου τον έκρυψε και τον μαρμάρωσε μέχρι τη στιγμή που η Πόλη θα είναι και πάλι ελεύθερη...

Ο παπάς της Αγίας Σοφίας

Αντίστοιχης λογικής είναι και ο θρύλος για τον παπά της Αγίας Σοφίας, που λέει ότι όταν οι Τούρκοι μπήκαν στην εκκλησία, διέκοψε τη λειτουργία και κρύφτηκε πίσω από μια πόρτα που υπήρχε πίσω από το ιερό. Οι Τούρκοι τον είδαν να μπαίνει, όμως έκπληκτοι διαπίστωσαν πως η πόρτα είχε γίνει τοίχος, το οποίο όσο κι αν προσπάθησαν δεν κατάφεραν να γκρεμίσουν. Κι εδώ ο θρύλος καταλήγει ότι όταν η Αγία Σοφία ξαναγίνει ελληνική εκκλησία, τότε ο παπάς θα βγει από το ιερό και θα ολοκληρώσει τη λειτουργία του.

Τα ψάρια του καλόγερου

Εδώ ο θρύλος αναφέρεται σε κάτι ψάρια που ένας καλόγερος τηγάνιζε δίπλα σε ένα ποτάμι τη στιγμή που έφτασε το μήνυμα της Αλωσης. Τότε, ο θρύλος λέει πως τα μισοτηγανισμένα ψάρια πήδηξαν από το τηγάνι και ξαναβρέθηκαν στο ποτάμι από όπου -κατά τον θρύλο πάντα- θα ξαναβγούν όταν η Πόλη ξαναγίνει χριστιανική...
Αντίστοιχος είναι και ο θρύλος για το ποτάμι που σταμάτησε να κυλάει, εκεί που πότιζαν τα πρόβατά τους κάποιοι βοσκοί, μόλις διαδόθηκε το νέο της άλωσης.

Η πάντα γαλήνια θάλασσα του Μαρμαρά

Ενας από τους πιο γοητευτικούς θρύλους είναι αυτός που αφορά την Αγία Τράπεζα της Αγιάς Σοφιάς, που ήταν κατασκευασμένη από χρυσό. Σύμφωνα με την παράδοση, ο αυτοκράτορας διέταξε να τη μεταφέρουν μαζί με όλα τα κειμήλια μακριά από την Πόλη για να μην πέσουν στα χέρια των Τούρκων. Μόνο που το καράβι που τη μετέφερε βυθίστηκε στα νερά του Βοσπόρου στην περιοχή του Μαρμαρά, που έκτοτε παραμένουν πάντοτε ήρεμα και γαλήνια, ασχέτως με τις καιρικές συνθήκες που επικρατούν στην περιοχή.

Τετάρτη 13 Μαΐου 2015

Αρχιμ. Αρσένιος Κατερέλος: Ιστορική και προσωπική θεοαποκάλυψις

 



Αρχιμ. Αρσένιος Κατερέλος: Ιστορική και προσωπική θεοαποκάλυψις
ΑΡΧΙΜ. ΑΡΣΕΝΙΟΣ ΚΑΤΕΡΕΛΟΣ
ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΚΑΙ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΘΕΟΑΠΟΚΑΛΥΨΙΣ 
Θά ἠμποροῦσε ὁ Θεός νά ἀποκαλύπτεται στούς ἀνθρώπους  σέ κάθε γενεά. Δέν τό κάνει ὅμως, διότι θέλει νά διατηρῆται ἡ Παράδοσις, νά παραδίδη δηλαδή ἡ κάθε γενεά ἐκεῖνο τό ὁποῖο παρέλαβε ἀπό τήν προηγουμένη, καί ἔτσι, μέ τήν παράδοσι αὐτή, μή ἀποκαλυπτομένου τοῦ Θεοῦ, νά διατηρῆται ἡ πίστις. Δέν ἔχει νόημα νά ὁμιλοῦμε γιά πίστι, ὅταν συνεχῶς ἔχωμε ἐμπρός μας τά γεγονότα τῆς ἐπεμβάσεως τοῦ Θεοῦ.
Ὁ Θεός κινεῖται στήν ἱστορία μέ τέτοιο ἀρχοντικό τρόπο, ὥστε νά μή δεσμεύεται ἡ ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπου. Ἐάν ὁ Θεός ἀπεκάλυπτε συνεχῶς τόν Ἑαυτό Του στήν ἱστορία, οὐσιαστικά θά καταργοῦσε ἤ θά ''καταπίεζε'' τήν ἐλευθερία μας. Ἀλλά καί ὅσες φορές ὁ Θεός ἔκρινε ἀπαραίτητο ὅτι ἔπρεπε νά ἀποκαλυφθῆ στήν ἱστορία, εἴδαμε ὅτι οἱ ἄνθρωποι κατά κανόνα ἀντιδροῦσαν προκλητικά. Αὐτό ἀποτελεῖ ἀπάντηση στό γιατί ὁ Θεός δέν ἀποκαλύπτεται καί σήμερα ὅπως καί παλαιότερα.
  Σέ προσωπικό ὅμως ἐπίπεδο, ὁ Χριστός ὑπόσχεται ὅτι ὅποιος ἐφαρμόζει θεοπρεπῶς τίς ἐντολές Του, θά τοῦ ἐμφανίση τόν ἑαυτόν Του. Λέγει: «Ἐμφανίσω αὐτῷ ἐμαυτόν». Φοβερός λόγος, πού ἔχει ἀρχή, ἀλλά δέν ἔχει τέλος, καθ᾽ ὅτι δέν ἔχει ὅρια ἡ ἄρρητος θέα καί ἡ ἄπειρος δόξα τοῦ Θεοῦ.
Ἔτσι λοιπόν, ἐνῷ σέ κάθε γενεά δέν ἔχωμε ἱστορική θεοαποκάλυψι, ὅμως, δυνάμει αὐτῆς, ἠμποροῦμε νά ἐπιτύχωμε τήν προσωπική μας θεοαποκάλυψι, ἐφόσον αὐτή εἶναι καρπός καί ὁ σκοπός τῆς ἱστορικῆς τοιαύτης. Στόν κατέχοντα τήν γνῶσι τοῦ Θεοῦ, αὐτή τοῦ εἶναι πιό χρήσιμη ἀκόμη καί ἀπό αὐτήν τήν ἴδια τήν ἱστορική θεοαποκάλυψι, διότι εἶναι αὐστηρῶς προσωπική, συγκεκριμένη καί ἐξατομικευμένη. Μόνο τότε ὁ ἄνθρωπος δέν ταλαντεύεται στά τῆς πίστεως.
Ἡ προσωπική θεοαποκάλυψις εἶναι ἐντολή τοῦ Θεοῦ μέ τελικό ἀποδέκτη τόν κάθε ἄνθρωπο, καί συμβαίνει ἀρκεῖ νά ἐφαρμόζη ὅλες τίς σταυροαναστάσιμες ἐντολές τοῦ Θεοῦ, ὅ,τι κι ἄν αὐτό τοῦ στοιχίση.
Ἡ ἀρχική πίστις ὁδηγεῖ στήν γνῶσι τοῦ Θεοῦ καί ἡ γνῶσις τοῦ Θεοῦ τελειοποιεῖ τήν ἀρχική πίστι.
ΑΡΧΙΜ. ΑΡΣΕΝΙΟΣ ΚΑΤΕΡΕΛΟΣ

Δευτέρα 20 Απριλίου 2015

Η ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΖΩΗ ΚΑΙ Ο ΗΘΙΚΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ




 
Η ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΖΩΗ
ΚΑΙ Ο ΗΘΙΚΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ
 Αρχιμανδρίτου Θεοφίλου Λεμοντζή Δρ. Θ.

    Μέσα στα πλαίσια της σύγχρονης πνευματικής μέριμνας και αγωνίας για τη διαφύλαξη του εκκλησιαστικού σώματος από τον προσηλυτισμό και την κακοδοξία των διαφόρων αιρετικών θρησκευτικών ομάδων, θα μπορούσαμε να επισημάνουμε το γεγονός ότι ενώ κατά τη διάρκεια του αντιαιρετικού αγώνα τονίζονται πολύ σωστά οι διαφορές σε θέματα πίστεως μεταξύ της Ορθοδόξου Θεολογίας και των αιρετικών διδασκαλιών, δεν επισημαίνονται πολλές φορές σε ικανό βαθμό οι διαφορές σε επίπεδο ηθικής και πνευματικής ζωής. Συνέπεια όλων αυτών είναι να δίνεται η εσφαλμένη εντύπωση ότι δεν υπάρχουν ουσιώδεις διαφορές. Έχουμε την άποψη ότι η ενώ η Ορθόδοξη πνευματική ζωή αποβλέπει στη θεραπεία, φωτισμό, ζωοποίηση και ανακαίνιση του συνόλου της ανθρώπινης υπάρξεως μέσα από τη ζωοποιό Χάρη του Αγίου Πνεύματος, η ηθική ζωή των αιρετικών, εξαιτίας των θρησκευτικών τους προϋποθέσεων, εκπίπτει σε έναν ηθικισμό. Ως ηθικισμός ή ευσεβισμός στη σύγχρονη ιστορική και θεολογική μελέτη, αναφέρεται η ατομική προσπάθεια σωτηρίας του ανθρώπου, η οποία βασίζεται αποκλειστικά στην επίτευξη της αρετή, για να επιτύχει μετά βεβαιότητας την δικαίωση1. Στον ηθικισμό, είναι παντελώς άγνωστες οι έννοιες όπως καταπολέμηση των παθών, άσκηση, ταπείνωση, θεραπεία της ανθρωπίνης φύσεως. Για να μπορέσουμε να κατανοήσουμε τη διαφορά μεταξύ ηθικής και ηθικισμού επισημαίνουμε ότι ο δεκάλογος του Μωυσή είναι μέν ηθική, αλλά ο φαρισαϊσμός είναι ηθικισμός. Το «ού κλέψεις, ου φονεύσεις, ου ψευδομαρτυρήσεις» συνιστούν ηθική. Όταν όμως ο Χριστός θεραπεύει ασθενείς κατά την ημέρα του Σαββάτου, προκαλεί τη δυσφορία των ηθικιστών Φαρισαίων για τη δήθεν παραβίαση της ιεράς αργίας του Σαββάτου (Βλ.Μαρκ.2,27). Όλο το Ευαγγέλιο ακριβώς μπορεί να αναγνωσθεί ως μία διαρκής διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στην ηθική και στην ηθικισμό2. Ο ηθικισμός γεννά την υποκρισία.
Το κλειδί της κατανόησης αυτής της διαφοροποίησης μεταξύ Ορθοδόξου Θεολογίας και των αιρετικών διδασκαλιών ευρίσκεται στη θεώρηση του προπατορικού αμαρτήματος. Οι περισσότερες αιρέσεις, όπως οι προτεσταντικές αλλά και η αίρεση των Μαρτύρων του Ιεχωβά, προέρχονται από τη δυτική θρησκευτική παράδοση. Σύμφωνα με το μακαριστό π. Ιωάννη Ρωμανίδη η δυτική θεολογική παράδοση εκλαμβάνει τον θάνατο και την φθορά ως αποτέλεσμα της αποφάσεως του Θεού να θεωρήσει ένοχη την ανθρωπότητα και να την τιμωρήσει εξαιτίας του προπατορικού αμαρτήματος. Θεωρεί τον Θεό ως τον αίτιον του θανάτου3. Ο σατανάς και ο θάνατος θεωρούνται ως όργανα της Θείας οργής4. Κατά συνέπεια οι διάφορες αιρέσεις βλέπουν την πτώση του ανθρώπου ως μια παράβαση του ανθρώπου με δικανικό χαρακτήρα, ως προσβολή «των κανόνων περί του δικαίου» όπως τονίζουν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά5 και επισημαίνουν οι αιρέσεις ότι είτε μόνο με μια συναισθηματικής αποφάσεως περί πίστεως είτε με κάποιες αξιόμισθες πράξεις μπορούν να εξευμενίσουν το Θεό ο οποίος οργίσθηκε εξαιτίας του προπατορικού αμαρτήματος και έριξε τον άνθρωπο στα χέρια του τιμωρού σατανά επιβάλλοντάς του την ποινή του θανάτου. Αποτέλεσμα όλων αυτών να γιγαντώνεται ένας άνευ προηγουμένου ηθικισμός ο οποίος αποβαίνει σε τελική ανάλυση σε έναν φαρισαϊσμό.
Αντίθετα, για τους Πατέρες της Εκκλησίας, η πτώση στην αμαρτία δεν είναι ζήτημα δικανικού-νομικού χαρακτήρα, αλλά μάλλον ζήτημα αποτυχίας του ανθρώπου να φθάσει στη θέωση ένεκα της πτώσεώς του εις τας χείρας τού «τον κράτος έχοντα του θανάτου» (Εβρ.2,14), δηλαδή τον διάβολον6. Η αμαρτία δεν είναι απλά το σύνολο των λαθεμένων μας επιλογών, δεν νοείται νομικά ή δικανικά, δηλαδή σαν μια παράβαση της Θείας-απαγορευτικής εντολής που καθόριζε τη σχέση του Θεού με τον άνθρωπο, αλλά οντολογικά. Είναι η κακή αλλοίωση της ανθρωπίνης φύσεως, ο τραυματισμός του αρχικού είναι, η είσοδος του «παρά φύσιν» στην ανθρώπινη ζωή7. Κατά συνέπεια οι Πατέρες της Ανατολής δεν είδαν την αμαρτία, ως παράβαση νομικών διατάξεων αλλά ως μια ασθένεια, μια παράχρηση των δυνάμεων της ψυχής και του σώματος, έτσι όπως εκφράζεται μέσα από τα πάθη που καταδυναστεύουν τον άνθρωπο. Η ασθένεια δεν τιμωρείται αλλά θεραπεύεται και η Εκκλησία ακριβώς είναι το μεγάλο θεραπευτήριο όπου θεραπεύει την ανθρώπινη φύση. Γι’ αυτό το λόγο αν μελετήσουμε το ορθόδοξο αγιολόγιο θα εντοπίσουμε κάθε είδους περιθωριακούς ανθρώπους, ανθρώπους που διέπραξαν ποικίλα αμαρτήματα, υπήρξαν φονιάδες, δήμιοι, βασανιστές αγίων, μάγοι, οι οποίοι όμως μετανόησαν ειλικρινά και αγίασαν. Το παράδειγμα της Οσίας Μαρίας της Αιγυπτίας, φανερώνει ότι ο Χριστιανισμός αποτελεί μια ανατροπή της παραδεδομένης και υποκριτικής κοινωνικής ηθικής, μια παράδοξη μεταβολή των πρώτων σε έσχατους, των εσχάτων σε πρώτους. Οι τελώνες και οι πόρνες προάγουν στη Βασιλεία του Θεού(Ματθ.21,31).
Για την Εκκλησία οι άνθρωποι δεν διακρίνονται σε ηθικούς και ανήθικους με την κοινή κοινωνική έννοια του όρου αλλά σε ανθρώπους οι οποίοι επιζητούν τη θεραπεία από τα πάθη τους μέσω της άσκησης και σε αθεράπευτους. Αντίθετα, όλες οι αιρέσεις τονίζουν ότι τα μέλη τους είναι ηθικώς άμεμπτα και ασφαλώς ηθικώς ανώτερα από τα μέλη των άλλων χριστιανικών ομολογιών. Οι οπαδοί των αιρέσεων συνηθίζουν συστηματικά να καυχώνται για τον ενάρετο βίο των μελών της «εκκλησίας» τους και συγχρόνως κατηγορούν τα μέλη της Ορθόδοξης Εκκλησίας ως αμαρτωλά και εμπαθή. Αρέσκονται να μεγαλοποιούν τα τυχόν εκκλησιαστικά σκάνδαλα, και ταυτόχρονα προβάλλουν κάποια παραδείγματα ανθρώπων οι οποίοι δημόσια ομολογούν ότι προσχωρώντας στην συγκεκριμένη αίρεση αυτόματα απαλλάχθηκαν από το πάθος του τσιγάρου, των ναρκωτικών, κ.α, όπως διαβάζουμε σε έντυπο της ελευθέρας αποστολικής εκκλησίας της Πεντηκοστής8 αλλά και σε έντυπα των Μαρτύρων του Ιεχωβά9.   Διαβάζουμε λοιπόν στην «Σκοπιά» της 15ης Ιουνίου 1999, ότι όσοι προσχωρούν στην οργάνωση: «γίνονται μέλη μιας διεθνούς αδελφότητας γνωστής για την καθαρότητα και τους καλούς της τρόπους, της παγκόσμιας εκκλησίας των Μαρτύρων του Ιεχωβά»10. Ταυτόχρονα αντιδιαστέλλουν τον κακό κόσμο με τους καλούς και ηθικούς Μάρτυρες του Ιεχωβά11. Επιπλέον αναγκάζουν τα μέλη τους να προσέχουν και την παραμικρή τους κίνηση που μπορεί να σπιλώσει το όνομα της οργάνωσης και να φαίνονται ηθικοί και έντιμοι. Για όλους τους παραπάνω λόγους αποτελεί σκάνδαλο για την οργάνωση η συγχώρεση που δόθηκε από τον Ιησού στον συσταυρωθέντα και μετανοήσαντα ληστή διότι σύμφωνα με το περιοδικό τους « Σκοπιά», ο ληστής, «δεν ανταποκρινόταν στις απαιτήσεις για ουράνια ζωή διότι οι άνθρωποι με ουράνια προοπτική πρέπει να συμμορφώνονται με τους ηθικούς κανόνες του Θεού και να εκδηλώνουν ιδιότητες όπως εντιμότητα, ακεραιότητα και συμπόνια. Μόνο αν πληρούν αυτές τις προϋποθέσεις αποδεικνύονται άξιοι να αναστηθούν και ικανοί να αναλάβουν τη βαρυσήμαντη ευθύνη που τους περιμένει στον ουρανό, δηλαδή το να υπηρετήσουν μαζί με τον Χριστό ως ιερείς και βασιλιάδες επί της ανθρωπότητας για χίλια χρόνια. Αντίθετα ο κακοποιός δίπλα στον Ιησού έζησε και πέθανε ως εγκληματίας..Βέβαια εκδήλωσε σεβασμό όταν είπε στον Ιησού “θυμήσου με όταν έρθεις στη Βασιλεία σου”……εντούτοις δεν είχε δημιουργήσει υπόμνημα ηθικής διαγωγής και πιστής υπομονής»(!) και καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι με κανέναν τρόπο δεν θα μπορούσε ο ληστής να είναι μαζί με τον Ιησού στον ουρανό, γιατί στον ουρανό θα είναι μόνο όσοι «παρέχουν ακλόνητη βάση (δηλαδή μια καλή ηθική διαγωγή) ώστε να υπάρχει ακλόνητη εμπιστοσύνη ότι θα τηρούν τους δίκαιους κανόνες του Θεού όταν κυβερνούν την ανθρωπότητα. Ο κακοποιός» σύμφωνα με τους Μάρτυρες του Ιεχωβά, «παρότι υπήρξε ειλικρινής στην έκκληση που έκανε την τελευταία στιγμή, δεν παρείχε τέτοια βάση»(!) και καταλήγουν, ανατρέποντας τη διαβεβαίωση του Ιησού προς τον ληστή ότι «μετ᾿ ἐμοῦ ἔσῃ ἐν τῷ παραδείσῳ»(Λουκ.23,43) λέγοντας ότι ο ληστής θα πάει στον επίγειο παράδεισο και όχι βέβαια σε έναν ουράνιο μαζί με τον Ιησού!!!12.
Η απομάκρυνση από τη διδασκαλία του Ευαγγελίου είναι φανερή. Σύμφωνα με τον άγιο Ιωάννη της Κλίμακος: «Ο Θεός είναι, για όσους θέλουν, η ζωή και η σωτηρία τους, όλων, και των πιστών και των απίστων, και των δικαίων και των αδίκων, και των ευσεβών και των ασεβών, και των απαθών και των εμπαθών, και των μοναχών και των κοσμικών, και των σοφών και των αγραμμάτων, και των υγιών και των ασθενών, και των νέων και των ηλικιωμένων. Είναι κάτι παρόμοιο με την ακτινοβολία του φωτός, με την θέα του ηλίου και με την εναλλαγή των εποχών (τα οποία προσφέρονται εξίσου σε όλους τους ανθρώπους). Και δεν μπορεί να είναι διαφορετικά, διότι “δεν υπάρχει προσωποληψία στον Θεό”»13. Σύμφωνα, λοιπόν, με τον μακαριστό π. Ι. Ρωμανίδη «... δια τους Πατέρας δεν διαχωρίζονται οι άνθρωποι εις ηθικούς και ανηθίκους ή εις καλούς και κακούς βάσει ηθικών κανόνων. Ο διαχωρισμός αυτός είναι επιφανειακός. Εις το βάθος διακρίνεται η ανθρωπότης εις ψυχικά αρρώστους, εις θεραπευομένους και εις θεραπευμένους. Όλοι όσοι δεν είναι εις την κατάστασιν του φωτισμού είναι ψυχικά άρρωστοι... Δεν είναι μόνον η καλή θέλησις, η καλή απόφασις, η ηθική πράξις και η αφοσίωσις εις την Ορθόδοξον Παράδοσιν που κάμει τον Ορθόδοξον, αλλά η κάθαρσις, ο φωτισμός και η θέωσις. Τα στάδια αυτά θεραπείας είναι ο σκοπός της μυστηριακής ζωής της Εκκλησίας, όπως μαρτυρούν τα λειτουργικά κείμενα»14.
Για τις αιρέσεις η σωτηρία δεν είναι κυρίως εκ του θανάτου αλλά εκ της Θείας οργής15. Ο Θεός λοιπόν πρέπει να εξευμενισθεί με ηθικές πράξεις16. Για τις αιρέσεις ο Ιησούς είναι ο τέλειος ηθικός διδάσκαλος ο οποίος προσφέρει έναν κατάλογο ηθικών πράξεων τις οποίες πρέπει να τηρεί ο άνθρωπος ώστε να κατορθώσει να αποδείξει είτε ότι είναι σεσωσμένος, σύμφωνα με τον απόλυτο προορισμό των προτεσταντικών αιρέσεων, είτε για να ζήσει σε μια παραδεισένια κατάσταση επάνω στη γη αποφεύγοντας την καταστροφή, η οποία αναμένεται για όλους τους αμαρτωλούς, σύμφωνα με την εσχατολογική μυθολογία των Μαρτύρων του Ιεχωβά17. Ταυτόχρονα οι αιρέσεις ερμηνεύουν την σταυρική θυσία του Ιησού ως ικανοποίηση της Θείας Δικαιοσύνης. Εφόσον ικανοποιήθηκε η Θεια δικαιοσύνη η σωτηρία συντελέσθηκε και η Ανάσταση του Ιησού θεωρείται άνευ αξίας18. Αυτό το βλέπουμε έντονα στις θρησκευτικές αντιλήψεις των Μαρτύρων του Ιεχωβά οι οποίοι όταν ομιλούν για Ανάσταση του Ιησού εννοούν μια πνευματική ανάσταση. Δεν αποδέχονται την ενσώματη ανάσταση του Ιησού καθώς υποστηρίζουν ότι ο Ιεχωβά τον «επανέφερε στη ζωή ως πνεύμα»19 και ότι «ο ουράνιος Πατέρας του τον ανέστησε και πάλι σε πνευματική ζωή»!20 Και είναι συνεπές αυτό με τις θρησκευτικές τους αντιλήψεις καθώς ο θάνατος του Ιησού, γι’ αυτούς, δεν είναι λύτρωση εκ του θανάτου, ζωοποίηση και ανακαίνιση του ανθρώπου αλλά απόδειξη στον «Σατανά ο οποίος αμφισβήτησε το αν ο Ιεχωβά έχει ανθρώπινους υπηρέτες οι οποίοι θα παρέμεναν πιστοί υπό δοκιμασία. Υπομένοντας πιστά παρά τα τρομερά παθήματα ο Ιησούς έδωσε την καλύτερη απάντηση στην πρόκληση του Σατανά. Ο Ιησούς απέδειξε ότι ένας τέλειος άνθρωπος με ελεύθερη βούληση μπορούσε να κρατήσει τέλεια ακεραιότητα στον Θεό, ό,τι και αν έκανε ο Διάβολος. Αναμφίβολα, ο Ιεχωβά χάρηκε πολύ με την πιστότητα του αγαπητού του Γιού», 'οπως υποστηρίζουν21. Κατά συνέπεια η Ανάσταση του Ιησού είναι ανώφελη για τους Μάρτυρες του Ιεχωβά και ο θάνατος του Ιησού μια επιβεβαίωση της ηθικής του έναντι τού Σατανά και όχι βέβαια ζωοποίηση, ανακαίνιση της ανθρωπίνης φύσεως και κατάργηση της δύναμης του διαβόλου όπως υποστηρίζει η Ορθόδοξη Θεολογία.
Η Ορθόδοξη Θεολογία υποστηρίζει ότι η σωτηρία δεν είναι εκ της Θείας οργής αλλά από τη δυναστεία του διαβόλου22. Ο προορισμός του ανθρώπου είναι η ανιδιοτελής αγάπη μέσω της αυταπάρνησης (Ιω.4,3-4). Η ηθική τελείωση δεν συνίσταται στην επίτευξη κάποιων ηθικών πράξεων, στην ηθική ευδαιμονία αλλά στην επίτευξη ανιδιοτελούς αγάπης. Η τελεία αγάπη είναι υπεράνω παντός εν τω κόσμω συμφέροντος23. Ούτε η πίστη μόνον ούτε τα αξιόμισθα έργα σώζουν αλλά η αγάπη όπως λέει ο Απ. Παύλος (Α΄ Κορ,13)24. Δεν μπορεί ο άνθρωπος να σώσει τον εαυτόν του προσφέροντας στον Θεόν πίστιν και έργα, ως εάν ο Θεός εδέχετο δωροδοκίες25. Δεν μπορεί ο άνθρωπος απότομα, όπως πιστεύουν οι προτεσταντικές αιρέσεις να γίνει τέλειος σεσωσμένος χριστιανός μέσω κάποιας συναισθηματικής αποφάσεως περί πίστεως και συμμορφώσεως προς κάποια γενική ιδέα περί αγάπης. Η πραγματική ηθική τελείωση απαιτεί άσκηση και δοκιμασία26. Είναι πόλεμος εναντίον των παγίδων του πονηρού όπως μας διδάσκουν οι ασκητές Πατέρες μας. Άνευ αγώνος για την κατάκτηση αυτής της αγάπης η σωτηρία είναι αδύνατος. Όταν ο άνθρωπος ασκηθεί κατάλληλα μέσω της άσκησης είναι δυνατόν ο αγώνας εναντίον του σατανά και ο αγώνας για την τελείωση να γίνει ευκολότερος αφού η προσωπικότητα του ανθρώπου στρέφεται θετικότερον προς την ανιδιοτέλεια27. Γι αυτό το λόγο η πατερική παράδοση συμφωνεί ότι η πνευματική ζωή δεν είναι κάποια μετέωρα ευσεβιστικά συναισθήματα, κάποιος απόκοσμος θρησκευτικός ρομαντισμός, αλλά ένα στάδιο ή μια οδός ασκήσεως28. Τίποτε δεν πραγματοποιείται με μαγικό τρόπο, με ευσεβείς σκέψεις, με ρομαντισμούς και με κάποιους αφελείς συναισθηματισμούς, αλλά με κόπο και οδύνη.
Δεν πρέπει να μας ξενίζει το γεγονός ότι οι αιρετικοί αρνούνται την άσκηση. Εφόσον ο αγώνας του ανθρώπου ( κατά την διδασκαλία τους), δεν είναι εναντίον των μεθοδειών του διαβόλου-άλλωστε και αυτός είναι όργανο της Θείας οργής- αλλά είναι προσπάθεια εξευμενισμού του Θεού, κατά συνέπεια, είναι ανώφελη η νηστεία, η αγρυπνία και οι άλλες πρακτικές της ασκήσεως. Σύμφωνα με τις προτεσταντικές αιρέσεις, αρκεί και μόνο η πίστη στο Χριστό ώστε ο άνθρωπος να «αναγεννηθεί» πνευματικά»29. Αναφέρει ο π. Ρωμανίδης: «Αντί να γίνωνται νηστείες, (ενν. στη δυτική πνευματικότητα) προσευχές και καλά έργα για την πνευματική άσκηση των ανθρώπων και για την καταπολέμηση του σατανά, τα πάντα γίνονται για να εξευμενισθεί ο Θεός και να αποκομισθούν κάποιες αξιομισθίες. Όταν επικράτησε πλέον η Ανσέλμειος θεωρία περί ικανοποιήσεως της θειας δικαιοσύνης με τη σταυρική θυσία ήταν φυσικό να καταλήξουν οι προτεστάντες στο συμπέρασμα ότι τα μυστήρια, τα καλά έργα δεν εξευμενίζουν το Θεό παρά μόνο η πίστη στον εσταυρωμένο Χριστό δύναται να σώσει τον άνθρωπο30.
Σύμφωνα όμως με την ορθόδοξη παράδοσή μας η δια της προσευχής, της νηστείας και των καλών έργων πνευματική άσκηση δεν γίνεται για τις ανάγκες του Θεού, αλλά για την ηθική στερέωση, τελείωση και θέωση των πιστών31. Ο Θεός δίνει τις εντολές στον άνθρωπο όχι διότι ο ίδιος έχει ανάγκη αυτών αλλά διότι τις έχει ανάγκη ο άνθρωπος32. Περιεχόμενο της άσκησης είναι η απάρνηση του ατομικού φρονήματος και θελήματος, της αυτάρκειας και αυτονομίας. Η φιλαυτία, η αυταρέσκεια μάς εγκλωβίζουν μέσα στα δίχτυα της αμαρτίας, διότι αμαρτία είναι η θεοποίηση του εγώ. Το πρόβλημα του ανθρώπου είναι η θανατηφόρα ηδονή της εωσφορικής αυτοθεώσεως33. Αναφέρει ο Ευάγριος ο Ποντικός: «Είναι πολύ αναγκαίο να μιμηθούμε εκείνους που κινδυνεύουν στη θάλασσα και πετούν τα σκεύη στο πέλαγος λόγω της βίας των άνεμων και των κυμάτων. Αλλά σ' αυτό ας προσέξομε μήπως πετάξομε τα σκεύη για να μας δουν οι άνθρωποι (και μας επαινέσουν), επειδή έτσι στερούμαστε το μισθό μας. Και θα πάθουμε άλλο ναυάγιο χειρότερο από το προηγούμενο, από το δαιμονικό άνεμο της κενοδοξίας»34. Μας διδάσκει ο άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης: «Τὸ πιὸ σπουδαῖο εἶναι ὅτι, ὅταν ὁ ἄνθρωπος ἔχη ἐσωτερικότητα καὶ προσπαθῆ νὰ μὴ γίνεται γνωστὸ τὸ καλὸ ποὺ κάνει, εἶναι αἰσθητὸ στοὺς ἄλλους, ὅλοι τὸν εὐλαβοῦνται καὶ τὸν ἀγαποῦν, χωρὶς ὁ ἴδιος νὰ τὸ καταλαβαίνη»35.
Ο Φαρισαίος της παραβολής (Λουκ.18,10-14), ο οποίος αρχίζοντας από την αυταρέσκεια κατέληξε στην κατάκριση, αν και έπραττε το ηθικά ορθό, όμως δεν μπόρεσε να ανακαλύψει το μέγεθος της ασθένειας της ανθρωπίνης φύσεώς του, όντας παγιδευμένος στην αυτοδικαίωση. Διαβάζοντας κανείς το Ευαγγέλιο παρατηρεί ότι όλες οι ανθρώπινες αξίες παραμερίζονται ή ανατρέπονται. Οι άνθρωποι δεν αξιολογούνται σύμφωνα με την ηθική τους υπόληψη. Το μόνο σταθερό κριτήριο, το μόνο μέτρο για την αξιολόγησή τους είναι η μετάνοια36. Μας προτρέπει ο άγιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης: «Παρακάλει τὸ Θεό, νὰ σοῦ στείλει τὴν ἁγία ταπείνωση. Ὄχι αὐτὴ ποὺ λέει, εἶμαι τελευταῖος, εἶμαι τιποτένιος. Αὐτὴ εἶναι σατανικὴ ταπείνωση. Ἡ ἁγία ταπείνωση εἶναι δῶρο τοῦ Θεοῦ. Ἀκοῦς; Δῶρο, χάρισμα. Ὄχι ἀπὸ δικές μας προσπάθειες. Ἐσὺ προετοίμαζε τὸν ἑαυτό σου, καὶ ζήτα ἀπὸ τὸ Θεὸ αὐτὸ τὸ ἅγιο δῶρο. Μὴ λές, ἔχω αὐτὸ τὸ ἐλάττωμα, τὸ προσφέρω στὸ Θεό. Τίποτα. Ἐσύ, ἀγωνίσου, ἐξουθένωνε τὸν ἑαυτό σου, καὶ τὰ ἄλλα εἶναι τοῦ Θεοῦ. Ἀγωνίζου νὰ εἰσέλθομε ἀπὸ δῶ, εἰς τὴν Ἄκτιστον Ἐκκλησίαν τοῦ Θεοῦ»37.
Ενώ οι αιρέσεις τονίζουν ότι ο Ιησούς ήταν «το καλύτερο παράδειγμα όσιας υπακοής στον Θεό»38 η Ορθόδοξη Θεολογία τονίζει ότι ο Χριστός δεν μας παρέδωσε απλώς μια καλή ηθική διδασκαλία αλλά το Σώμα του, που είναι η Εκκλησία. Εφόσον το πρόβλημα του ανθρώπου δεν είναι απλά ηθικό αλλά οντολογικό, κατά συνέπεια και η Εκκλησία δεν είναι μια θρησκευτική συνάθροιση ανθρώπων που προσπαθούν να βελτιωθούν ηθικά αλλά ο πνευματικός χώρος όπου ανακαινίζεται ο άνθρωπος και όλος ο κόσμος. Η αμαρτία δεν είναι απλά η κακή επιλογή ανάμεσα σε δύο καταστάσεις, δεν είναι απλά ζήτημα της βουλήσεως αλλά γεγονός που βιώνεται σε οντολογικό επίπεδο. Γι’ αυτό το λόγο η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν περιορίζει τη λατρεία και την πνευματική της καθοδήγηση στο να δίνει απλώς ηθικές συμβουλές, όπως οι προτεσταντικές εκκλησίες, αλλά προσφέρει στον πιστό τη δυνατότητα να θεραπεύσει την ανθρώπινη φύση και βούληση του πιστού που μετέχει στην Ευχαριστιακή Τράπεζα. Εφόσον όμως οι διάφορες αιρέσεις αρνούνται την παραπάνω θεώρηση της Ορθόδοξης Θεολογίας είναι ανώφελη και άνευ σημασίας για τους αιρετικούς η Θεία Λειτουργία. Ακόμη και όταν πραγματοποιείται μια αναπαράσταση του Μυστικού Δείπνου, όπως γίνεται στην αίρεση των Μαρτύρων του Ιεχωβά, αυτό συμβαίνει χάριν μιας ετήσιας υπενθύμισης «της επετείου του θανάτου του Χριστού» και όχι της Ανάστασής Του39, εκφράζοντας απλώς «την εκτίμησή τους για την αγάπη που εκδήλωσαν ο Θεός και ο Ιησούς» και τίποτα άλλο40.
Συνοψίζοντας, θα θέλαμε να επισημάνουμε ότι η χριστιανική ηθική, δηλαδή η Ορθόδοξη πνευματική ζωή, δεν είναι απλά μια έκθεση αντικειμενικών ηθικών αρχών και κανόνων, αλλά ασκητική εργασία, φύλαξη των εντολών και άσκηση των αρετών του Χριστού. Αυτό σημαίνει ότι η άσκηση του χριστιανού δεν νοείται ως ένα κλειστό σύστημα αυξήσεως των ανθρωπίνων ικανοτήτων, αλλά είναι προσπάθεια μεταμορφώσεως και αυξήσεως ολόκληρου του ανθρώπου, κατά το μέτρο της δωρεάς, που του χάρισε ο Θεός41. Είναι η «αναγέννηση του ανθρώπου και, βεβαίως, όταν ο άνθρωπος αναγεννάται πνευματικά, τότε συμπεριφέρεται ορθά προς τον Θεό, τούς ανθρώπους και την κοινωνία. Αυτό σημαίνει ότι η ορθόδοξη ηθική ταυτίζεται με την ασκητική. Και η ασκητική είναι η προσπάθεια τού ανθρώπου να τηρήσει τις εντολές τού Χριστού στην προσωπική του ζωή», επισημαίνει ο Μητροπολίτης Ναυπάκτου και αγίου Βλασίου κ. Ιερόθεος42.
Κακό και αμαρτία δεν είναι ορισμένες δυνάμεις του σώματος και της ψυχής αλλά η παράχρησή τους. Αυτή η παράχρηση των δυνάμεων της ανθρώπινης ύπαρξης είναι και η αιτία γένεσης των παθών τα οποία δεν είναι αυτόνομες αμαρτητικές καταστάσεις αλλά αυτή ακριβώς η παράχρηση των υγιών δυνάμεων της ψυχής. Η άσκηση δεν αποβλέπει σε ηθικά πρότυπα, δηλαδή σε αντικειμενικά πιστοποιημένες αρετές, οι οποίες ίσως οδηγούν στην υπερηφάνεια και την αυτοδικαίωση, αλλά στην δοκιμασία της ανθρώπινης ελευθερίας43. Αποτελεί μέσο θεραπείας διότι η αμαρτία δεν είναι μια κατάσταση παράβασης νομικών διατάξεων αλλά μια αρρώστια που καταδυναστεύει το σώμα και την ψυχή μας και μπορεί να κρύπτεται ακόμη και μέσα σε φαινομενικά ευσεβείς πράξεις. Διδάσκει ο άγιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης: «Ὁ χριστιανὸς πρέπει νὰ ἀποφεύγει τὴν ἀρρωστημένη θρησκευτικότητα: τόσο τὸ αἴσθημα ἀνωτερότητος γιὰ τὴν ἀρετή του, ὅσο καὶ τὸ αἴσθημα κατωτερότητος γιὰ τὴν ἁμαρτωλότητά του. Ἄλλο πράγμα εἶναι τὸ κόμπλεξ καὶ ἄλλο ἡ ταπείνωση· ἄλλο ἡ μελαγχολία καὶ ἄλλο ἡ μετάνοια»44.
Το μυστικό της αρετής του ανθρώπου δεν βρίσκεται στην απαρίθμηση των καλών πράξεων και την αποφυγή αμαρτωλών πράξεων, όπως πρεσβεύει η ηθική διδασκαλία των αιρετικών, αλλά στη νέκρωση των παθών, την μεταμόρφωσή τους. Μας λέγει ο άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης: «Για να προκόψει ο άνθρωπος, πρέπει να αναγνωρίσει τα πάθη που έχει και να καταβάλει προσπάθεια για να τα κόψει. Επίσης, να γνωρίσει τα χαρίσματα που του έδωσε ο Θεός και να τα καλλιεργήσει. Αν τα καλλιεργήσει ταπεινά, σύντομα θα πλουτίσει πνευματικά. Αν δουλέψει κανείς πνευματικά γίνεται καλός, αν αδιαφορήσει, γίνεται κακός»45. Ασκητής δεν είναι αυτός που αυτοκυριαρχείται, αυτός που επιλέγει απλώς να κάνει μια καλή πράξη αλλά ο θεραπευμένος σε όλα τα επίπεδα της υπάρξεως. Αυτή η ασκητική εργασία συντελείται εξάπαντος εντός της Εκκλησίας όπου τελεσιουργείται δια των Ιερών Μυστηρίων η θεραπεία της ανθρωπίνης φύσεως και κατά συνέπεια όλης της ανθρώπινης κοινωνίας και του σύμπαντος κόσμου.


Read more: http://www.egolpion.com/E9B77907.el.aspx#ixzz3XofNECWR

Τετάρτη 8 Απριλίου 2015

ΠΩΣ ΝΙΚΗΣΕ ΤΟΝ ΔΙΑΒΟΛΟ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΣΤΟΝ ΣΤΑΥΡΟ


ΠΩΣ Ο ΚΥΡΙΟΣ ΝΙΚΗΣΕ ΤΟΝ ΔΙΑΒΟΛΟ ΜΕ ΤΗ ΘΥΣΙΑ ΤΟΥ ΓΟΛΓΟΘΑ




π. ΑΝΤΩΝΙΟΥ ΑΛΕΒΙΖΟΠΟΥΛΟΥ
Η ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΜΑΣ
Θανάτω θάνατον πατήσας
 
Αφού ο άνθρωπος σώζεται με το γεγονός της εναν­θρώπησης του Λόγου, γιατί ο Χριστός έπρεπε να παρα­δώσει το σώμα Του στο θάνατο;
Το σώμα του Χριστού ήταν κτιστό και επομένως θνη­τό μπορούσε να αποθάνει. Όμως επειδή ήταν ενωμένο με τον ίδιο τον Λόγο του Θεού, που ήταν η ζωή (Ιω. α' 4, ιδ' 6, Α' Ιω. ε' 11), δεν ήταν δυνατόν να παραμείνει νε­κρό. Δια τούτο απέθανε μεν ως θνητόν, ανέζησεν όμως λόγω της ζωής που είχε μέσα του (Μ. Αθαν. Πρβλ. Β' Κορ. ιγ'4. Ψαλμ.ξζ'2,ζ'7-9).
Έτσι ο Λόγος του Θεού ενανθρώπησε (Ιω. α' 14), έ­λαβε δηλαδή σώμα θνητό, για να μπορέσει και να αποθάνει, αλλά και να εξαφανίσει το θάνατο, μια και ο θάνατος δεν μπορούσε να κρατήσει τον αρχηγό της ζωής (Πράξ. θ'24.γ' 15).
Με το θάνατό Του ο Χριστός προσέφερε το σώμα Του για χάρη όλων των ανθρώπων. Έπαθε υπέρ πάντων και με το πάθος Του κατάργησε το θάνατο, αφού ο θάνατος δεν μπόρεσε να Τον νικήσει. Ταυτόχρονα όμως κατάργη­σε και εκείνον που εξουσίαζε το καθεστώς του θανάτου, δηλαδή τον ίδιο το διάβολο, και απάλλαξε τους ανθρώ­πους από τη σκληρή δουλεία της αμαρτίας (Εβρ. β 14-15).
Ο απόστολος Παύλος υπογραμμίζει πως κατά τη δευ­τέρα παρουσία του Χριστού θα πραγματοποιηθεί ο λόγος: Που η νίκη σου, θάνατε; που το κέντρο σου. άδη; (Ως. ιγ' 14). Με τη δική μας ανάσταση θα ολοκληρωθεί η νίκη κατά του θανάτου Και όταν αυτό το οποίο είναι φθαρτό θα ενδυθεί την αφθαρσία, τότε θα εκπληρωθεί ο λόγος που είναι γραμμένος·
Κατεβροχθίσθη ο θάνατος και ενικήθη. Που είναι, θάνατε, το κεντρί σου; που είναι, άδη, η νίκη σου;...Ας ευχαριστήσωμε τον Θεόν, που μας δίδει την νίκη δια του Κυρίου μας Ιησού Χριστού (Α' Κορ. ιε' 54-57).
Που σου, θάνατε, το κέντρον; που σου, άδη το νίκος; Ανέστη Χριστός και συ καταβέθλησαι!, επαναλαμβά­νει η Εκκλησία μας τη νύχτα του Πάσχα.
Εάν ένας αληθινός βασιλεύς κατανικήσει ένα τύραννον και του δέσει τα χέρια και τα πόδια, όλοι πλέον οι περαστικοί τον περιπαίζουν και τον κτυπούν και τον δια­σύρουν, διότι δεν φοβούνται τη μανία του και την αγριό­τητά του, χάρις εις τον νικητή βασιλέα. Έτσι, αφού ο Σωτήρ ενίκησε και εδειγμάτισε τον θάνατον εις τον σταυ­ρόν και έδεσε τα χέρια του και τα πόδια του, όλοι όσοι ζουν χριστιανικώς τον καταπατούν και όσοι ομολογούν τον Χριστόν τον χλευάζουν και τον περιπαίζουν λέγοντες αυτά που εξ αρχής έχουν γραφεί εναντίον του:
- Που σου, θάνατε, το νίκος; Που σου, άδη, το κέντρον; (Μ. Αθανάσιος).
Ο θάνατος καταβροχθίσθηκε από τη νίκη που συντε­λέσθηκε στο πρόσωπο του Χριστού. Ο Χριστός μετέσχε των αυτών, έγινε δηλαδή μέτοχος των ιδίων πραγ­μάτων, όπως και ο άνθρωπος, κεκοινώνηκε σαρκός και αίματος, για να καταργήσει δια του θανάτου τον διάβολον και να ελευθερώσει εκείνους οι οποίοι από τον φόβο του θανάτου ήταν υποδουλωμένοι καθ' όλη την διάρκεια της ζωής των (Εβρ. β' 14-15)· η νίκη συντελέσθηκε εν τη σαρκί του Χριστού (Εφεσ. θ' 15).
Η νίκη αυτή δεν περιορίσθηκε στους ζώντες πάνω στη γη. Με τη θριαμβευτική κάθοδο του Χριστου στον άδη συμπεριέλαβε και τους κεκοιμημένους αδελφούς μας (Α' Πέτρ. γ' 19). Γι' αυτό αναφέρει ο ύμνος της Εκκλη­σίας μας:
Βασιλεύει, άλλ' ουκ αιωνίζει άδης του γένους των βροτών Συ γαρ τεθείς εν τάφω, Κραταιέ, ζωαρχχική παλάμη, τα του θανάτου κλείθρα διεσπάραξας και εκήρυξας τοις άπ' αιώνος εκεί καθεύδουσι λύτρωσιν αψευδή, Σώτερ, γεγονώς νεκρών πρωτότοκος.
Δεν μπορούσε άραγε ο θάνατος να νικηθεί με άλλο τρόπο, έξω από το σώμα του Χριστού; Ο θάνατος δεν ή­ταν έξω από το σώμα· είχε συμπλεχτεί με το σώμα. Ήταν λοιπόν ανάγκη και η ζωή να συμπλεχτεί με το σώμα, ώ­στε το σώμα να αποβάλει τη φθορά και αντί γι' αυτήν να ενδυθεί τη ζωή. Αφού το σώμα ενδύθηκε τη φθορά, δεν θα μπορούσε να αναστηθεί, εάν δεν ενδυόταν τη ζωή. Έπρεπε ο εχθρός να αντιμετωπισθεί στο σώμα. Γι' αυτό ο Χριστός ενδύθηκε σώμα, για να συναντήσει με το σώμα το θάνατο και να τον εξαλείψει. Πλησιάζει λοιπόν ο θάνατος και αφού κατέπιε το δόλωμα του σώματος, σου­βλίζεται με το αγκίστρι της Θεότητος και αφού εγεύθη από το αναμάρτητο και ζωοποιό σώμα, εξοντώνεται και ξερνά όλους όσους κατέπιεν από την αρχήν (Ιω. Δαμασκ.).
Ο Μ. Βασίλειος συνοψίζει το μυστήριο της σωτη­ρίας του ανθρώπου: Ο Υιός και Λόγος του Θεού σαρκώνεται, γεννάται εν ομοιώματι σαρκός αμαρτίας (Ρωμ. η' 3). Λαμβάνει δηλαδή το αμαρτωλό σώμα μας, χωρίς όμως να διαπράξει αμαρτία (Ης. νγ' 9. Λουκ. κγ' 41. Ιω. η' 46. Β' Κορ. ε' 21. Εβρ. δ' 15. Α' Πέτρ. θ' 22). Μ' αυτό τον τρόπο ο θάνατος, που κληρονομήθηκε με την κατα­γωγή μας από τον Αδάμ, κατεπόθη από την Θεότητα και η αμαρτία εξηφανίσθη υπό της εν Χριστώ Ιησού δι­καιοσύνης, ώστε κατά την ανάστασιν να απολαύωμε την σάρκα, που δεν είναι ούτε υπόδικος εις τον θάνατον, ούτε υπεύθυνος εις την αμαρτίαν (πρβλ. Ρωμ. ε' 12, 17).
Το ζήτημα λοιπόν δεν είναι το ότι ο Χριστός παρέδω­σε το σώμα Του στο θάνατο, αλλά το ότι ο θάνατος δεν μπόρεσε να κρατήσει κάτω από την εξουσία του τον αρ­χηγό της ζωής (Πράξ. β' 24, γ' 15).
Ο θάνατος υπερίσχυσε και κατέπιε πολλούς,
αλλά πάλιν αφήρεσε Κύριος ο Θεός
παν δάκρυον από παντός προσώπου·
αφήρεσε το όνειδος του λαού από πάσης της γης
(Ης. κε'8).
Έτσι με το θάνατό Του ο Χριστός κατάργησε εκείνον που είχε το κράτος του θανάτου και εχάρισε την ελευθε­ρία στους ανθρώπους (Πρβλ. Α' Κορ., ιε' 20-23, 54, Εβρ. 6' 14-15, Αποκ. κ' 14). Γι' αυτό και η Εκκλησία μας ψάλλει: Θανάτω θάνατον πατήσας και τοις εν τοις μνήμασιν ζωήν χαρισάμενος.
Αλλά ο θάνατος μένει για τη διάνοια του πιστού φο­βερό και απροσπέλαστο μυστήριο. Αυτό εκφράζουν με ανεπανάληπτο τρόπο τα ιερά κείμενα από την ακολουθία της κηδείας.
Θρηνώ και οδύρομαι
όταν αναλογισθώ τον θάνατο,
και ίδω στους τάφους κειμένη
την ωραιότητα μας την κατ' εικόνα Θεού,
άμορφη, άδοξη, χωρίς σχήμα.
Ω θαύμα!
Τι μυστήριο συνέβη σε μας... Όντως φοβερώτατο το του θανάτου μυστήριο πως η ψυχή από την αρμονία με το σώμα χωρίζεται βίαια, και πως αποκόπτεται της συμφυΐας ο φυσικότατος δεσμός με θεία βούληση...
Όμως για τον πιστό δεν υπάρχει εδώ αδιέξοδο· δεν ο­δηγείται σε απόγνωση, αλλά στην ελπίδα: Αδελφοί, δεν θέλουμε να αγνοείτε ό,τι αφορά τους κεκοιμημένους, δια να μη λυπείσθε όπως και οι λοιποί, που δεν έχουν ελ­πίδα. Γιατί αν πιστεύουμε πως ο Ιησούς απέθανε και α­ναστήθηκε, έτσι και ο Θεός δια του Ιησού θα φέρει μαζί του και τους κοιμηθέντας... ώστε παρηγορείτε ο ένας τον άλλον με τα λόγια αυτά (Α' Θεσ. δ' 13-18).


Read more: http://www.egolpion.com/alevizopoulos_anastasi.el.aspx#ixzz3WhmR1LHa

Η ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ ΠΡΟΦΗΤΕΥΕΙ ΚΑΙ ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΖΕΙ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΜΕΣΣΙΑ ΧΡΙΣΤΟ, ΤΟ ΠΑΘΟΣ ΤΟΥ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ

 



Η  ΠΑΛΑΙΑ  ΔΙΑΘΗΚΗ 
 ΠΡΟΦΗΤΕΥΕΙ ΚΑΙ ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΖΕΙ
ΠΡΟΣ  ΤΟΝ  ΜΕΣΣΙΑ  ΧΡΙΣΤΟ
ΤΟ ΠΑΘΟΣ ΤΟΥ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ
Μιχαήλ Χούλη, Θεολόγου
  
Η αποκάλυψη του Θεού στους ανθρώπους τελειούται στο πρόσωπο του Θεανθρώπου Ιησού, γεγονός για το οποίο μίλησε και ο απόστολος Παύλος (Γαλ. 4,4-5). Οι προφήτες της Π.Δ. επισημαίνουν και οραματίζονται μια μεσσιανική εποχή στην οποία ο άρχοντας της ειρήνης, ο Ιησούς Χριστός, θα οδηγήσει την ανθρωπότητα σε μια χρυσή εποχή δικαιοσύνης και αγάπης. Είναι η εποχή της Εκκλησίας. Μέσω της Εκκλησίας οι ενέργειες του Παρακλήτου-Πνεύματος, του τρίτου προσώπου τού ενός ως προς την ουσία Θεού, εισήλθαν στην πλάση και αφθαρτίζουν συνεχώς τη φύση, καθιστώντας όποιους το θελήσουν υιοθετημένα παιδιά του Θεού (Γαλ. 3,23-29). Στο εξής ο Θεός είναι πατέρας στοργικός και όχι απρόσωπη δύναμη ή λογική αναγκαιότητα στο σύμπαν.
Η Παλαιά Διαθήκη προσανατολίζει προς το Χριστό. Ο ίδιος ο Χριστός απέδιδε την εκπλήρωση των προφητειών στον εαυτόν του: «Αυτή είναι η αιώνια ζωή, κηρύττει, Το να γνωρίζουν εσένα τον μόνο αληθινό Θεό (τον Πατέρα) και τον Ιησού Χριστό τον οποίον έστειλες» (Ιω. 17,3). Στην Επί Του Όρους Ομιλία  διαβεβαιώνει ότι δεν ήλθε να καταλύσει αλλά να πραγματοποιήσει (να συμ-πληρώσει) το Νόμο και τους προφήτες (Ματθ. 5,17). «Εγώ και ο Πατέρας, κάνει γνωστό στους ακροατές του, είμαστε Ένα» (Ιω. 10,30). Και ο απόστολος Θωμάς, μετά την ανάστασή Του, βλέποντάς Tον αναφωνεί: «Είσαι ο Κύριός μου και ο Θεός μου» (Ιω. 20,28). Μετά την ανάστασή Του, επίσης, παρατηρεί καθ’ οδόν τους μαθητές Λουκά και Κλεόπα που δεν διέγνωσαν το πρόσωπό Του μέσα στις Γραφές (Λουκ. 24,25-27), και εξήγησε στους μαθητές Του πριν αναληφθεί την μαρτυρία της Π.Δ. για το πρόσωπο και τη θεότητά Του, καθώς και για την σταύρωση και ανάστασή Του. Τους είπε δε ότι η δύναμη του Θεού θα τους καταστήσει μάρτυρες όλων αυτών για τη σωτηρία του κόσμου (Λουκ. 24,44-49).
Η κυρίως αξία επομένως της Παλαιάς Διαθήκης και το μεγαλείο της βρίσκεται στις ΠΡΟΦΗΤΕΙΕΣ ΤΗΣ ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΣΣΙΑ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟ, που δεν είναι μια και δύο, αλλά πάμπολλες. Με τις οποίες αναδεικνύεται ο Χριστός ως το μόνο ιστορικό πρόσωπο, του οποίου προφητεύθηκε η έλευση αιώνες πριν γεννηθεί, σε αντίθεση με τους φανταστικούς ψευτο-θεανθρώπους του εθνικού κόσμου, που δεν υπήρξαν πραγματικά, αλλά επρόκειτο για προσωποποιήσεις των εποχών και λειτουργιών της φύσεως. Ο Χριστός, ο νέος Αδάμ, είναι το κλειδί ερμηνείας της Π.Δ. υπό το φως αποκλειστικά της Κ.Δ. Και όταν πραγματοποιήθηκαν όλες κατά γράμμα οι προφητείες, ο τρόπος γέννησής του, ο τόπος, η καταγωγή, τα πάθη του, ο σταυρός του, η ανάσταση και ανάληψή Του, τότε μόνο φάνηκε και η ουσιαστική αξία της Π.Δ. ως προπαίδειας στο μυστήριο του Ιησού. Διότι πριν τον Χριστό παρέμενε εσφραγισμένη και ακατανόητη συλλογή βιβλίων. Οι καταπληκτικές προφητείες της Βίβλου, που ειπώθηκαν 10, 8, 7 και 6 αιώνες π.Χ., είναι ένα πραγματικό διαχρονικό θαύμα, αψευδής μαρτυρία περί της θεότητος και Μεσσιακής ιδιότητος του Ιησού Χριστού μέχρι συντελείας των αιώνων. Ας θαυμάσουμε μερικές από αυτές τις προφητείες, που ολοκληρώνουν το μήνυμα της Βίβλου και την διαχρονική αξία της, προσανατολίζοντας προς το Χριστό, που έφερε στον κόσμο την αλήθεια για τον Τριαδικό Θεό και τη Χάρη Του, προς κάθαρση, φωτισμό και θέωση του ανθρώπου. 
ΤΟ ΠΡΩΤΕΥΑΓΓΕΛΙΟ (Γεν. 3,15)
Μετά την πτώση των πρωτοπλάστων και πριν την ‘τιμωρία’ τους από τον Θεό (στην ουσία αυτοτιμωρία τους), είπε ο Κύριος ο Θεός στο φίδι: «Έχθρα θα βάλω ανάμεσα σ’ εσένα και στη γυναίκα κι ανάμεσα στο σπέρμα σου και στο σπέρμα της. ΕΚΕΙΝΟΣ θα σου συντρίψει το κεφάλι κι εσύ θα του πληγώσεις τη φτέρνα» (Γεν. 3,15).
Οι Ο΄ (Εβδομήκοντα) με τη λέξη ‘σπέρμα’ αποδίδουν την εβραϊκή λέξη ‘ζερά’, η οποία είναι συλλογική με γραμματική μορφή ενικού αριθμού. Ήδη η αρχαία Εκκλησία (π.χ. Ειρηναίου Λυώνος «Κατά Αιρέσεων» 3,22, PG 7,957 εξ.) είδε στην πρώτη αναφορά (‘στο σπέρμα σου’) το διάβολο. Και στη δεύτερη (‘στο σπέρμα της’ = στον απόγονό της) την προτύπωση της γέννησης του Χριστού από την Παρθένο Μαρία (βλ. ‘Η Αγία Γραφή’, Ελληνικής Βιβλικής Εταιρείας). Την ίδια έννοια αποδίδει και ο Παύλος στο χωρίο, όταν λέει: «Οι επαγγελίες δόθηκαν στον Αβραάμ και στον απόγονό του. Η Γραφή δεν λέει: ‘και στους απογόνους’, όπως θα έκανε αν εννοούσε πολλούς, αλλά μιλάει για έναν: ‘και στον απόγονό σου’. Αυτός ο απόγονος είναι ο Χριστός» (Γαλ. 3,16). Και πάλι λέγει: «Ο Θεός της ειρήνης ταχέως θέλει συντρίψει τον Σατανά υπό τους πόδας σας» (Ρωμ. 16,20). Η θεολογική σημασία του στίχου έγκειται στο γεγονός ότι, όπως δια μέσου της γυναίκας (Εύας) η πανουργία του διαβόλου έφερε την αμαρτία και τον θάνατο στον κόσμο, έτσι πάλι δια μέσου της γυναίκας (Παναγίας) η χάρις του Χριστού θ’ απαλλάξει την πεπτωκυία ανθρωπότητα από την αμαρτία και το θάνατο  (βλ. Στ. Καλαντζάκη, ‘Εν αρχή εποίησεν ο Θεός’, εκδ. Πουρναρά, Θεσσαλ.).
Είναι αλήθεια, ακόμη, ότι όλοι οι λαοί στη φιλολογική τους γραμματεία είχαν παραδόσεις περί ελεύσεως χρυσής εποχής κατά την οποία θα τερματιστεί η δύναμη του κακού και της αμαρτίας και θα λάμψει περίοδος μεσσιανικής εποχής, όπου μέγας βασιλέας και σπουδαίος ήρωας με θείες ιδιότητες θα φανεί για να οδηγήσει σε εποχή ειρήνης, καταλλαγής και ευτυχίας μεταξύ Θεού και ανθρώπων. Τέτοιου είδους έμμεσες προφητείες ανευρίσκουμε στους Πέρσες, στους Ινδούς, στους Κινέζους, στους Αιγύπτιους, στους Έλληνες, στους Γερμανούς, στους Μεξικάνους και Περουβιανούς (βλ. Παν. Τρεμπέλα, ‘Απολογητικαί Μελέται Δ’, εκδ. Ο Σωτήρ, Αθ. 1973). «Ιδού, έρχονται μέρες, λέει ο Κύριος, που θα σηκώσω στον Δαυίδ Βλαστό Δίκαιο, και θα βασιλεύσει ως Βασιλιάς, και θα ευημερήσει και θα κάνει Κρίση και Δικαιοσύνη πάνω στη γη» (Ιερεμίας, 23,5).
Η ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ ΤΟΥ ΙΑΚΩΒ (Γεν. 49,10).
«Ο Ιούδας την εξουσία δεν θα χάσει, ούτε το σκήπτρο του αρχηγού μέσα από τα πόδια του, ΩΣΟΤΟΥ ΕΡΘΕΙ (ΘΕΙΟΣ) ΑΡΧΟΝΤΑΣ (ο Σηλώ), σ’ αυτόν που οι λαοί θα υπακούσουν (προσδοκία εθνών)» (Γεν. 49,10).
Ο πατριάρχης Ιακώβ, λίγο πριν πεθάνει, καλεί τα παιδιά του και τους αναγγέλλει την προηγηθείσα προφητεία. Ενδιαφέρον είναι ότι επιμένει στο ρόλο της φυλής του Ιούδα και όχι στους αγαπημένους του, Ιωσήφ και Βενιαμίν, ούτε και στη φυλή του Λευΐ από την οποία θα προερχόταν η Ιουδαϊκή ιεροσύνη. Το εβραϊκό κείμενο επικεντρώνεται στη φράση ‘Σηλώ’, την οποία η Ιουδαϊκή και χριστιανική παράδοση ερμηνεύουν ως «Ειρηνοποιός» και «Μεσσίας». Ο χρησμός επίσης μπορεί να αναφερόταν στον Δαυίδ, αλλά ως τύπο του Μεσσία. Έτσι τουλάχιστον το εξέλαβαν και οι Ιουδαίοι. Το σημαντικότερο σημείο και η επαλήθευση της προφητείας βρίσκεται στο εξής: “Oπως δείχνει η ιστορία, ‘το σκήπτρο και η ράβδος της εξουσίας’ αφαιρέθηκαν από τον Ιούδα ΟΤΑΝ ΑΚΡΙΒΩΣ ΕΜΦΑΝΙΣΤΗΚΕ Ο ΙΗΣΟΥΣ πάνω στη γη. Η έλευσή Του συνέπεσε με τις ‘τελευταίες ημέρες’, τότε δηλαδή που συμπληρώθηκε ο χρόνος τον οποίο είχαν προαναγγείλει οι προφήτες. Ο Ηρώδης, δηλ. ο αυτουργός της σφαγής των αθώων παιδιών, είναι ο τελευταίος βασιλιάς των Εβραίων”. Όχι πολλά χρόνια μετά απ’ αυτόν, η Ιουδαία μαζί με την Ιερουσαλήμ υπήχθησαν υπό την διοίκηση Ρωμαίου Ηγεμόνος, ο οποίος και επικύρωσε την καταδίκη του Κυρίου Ιησού. Και ο Ισραήλ έχασε την ανεξαρτησία του (βλ. ‘Υπόθεση Ιησούς’, Vittorio Messori, Πορεία Πνευματική, Αθ. 1980 και ‘Απολογητικαί Μελέται Δ΄’, όπου ανωτέρω).
Η ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ ΤΟΥ ΒΑΛΑΑΜ (Αριθμ. 24,16-17)
Ο Βαλαάμ υπήρξε προφήτης (Β’ Πέτρ. 2,16) και λάτρευε τον Θεό (Αριθμ. 22,5-24,20) στη Μεσοποταμία, όπου και η πατρίδα του Αβραάμ. Προσκληθείς υπό του Βαλάκ, βασιλέα των Μωαβιτών, να καταρασθεί τους Ισραηλίτες επειδή φοβήθηκε τη δύναμή τους (Αρ. 22,6), ο άνδρας αυτός προέβη αντίθετα σε ευλογία του Ισραήλ και προφήτευσε το μέλλον του, λέγοντας: «Λόγος του Βαλαάμ, γιού του Βεώρ, Λόγος εκείνου …που βλέπει οράματα του Παντοδύναμου και που, όταν πέφτει σε έκσταση, τα μάτια του ανοίγονται. Τον βλέπω, αλλά όχι τώρα. Τον ατενίζω, μα όχι από κοντά. ΕΝΑ ΑΣΤΕΡΙ ΘΑ ΑΝΑΤΕΙΛΕΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΑΚΩΒ, ραβδί ηγεμονικό θα υψωθεί απ’ τον Ισραήλ, που θα χτυπήσει τα μηλίγγια της Μωάβ και την κορφή του κεφαλιού όλων του Σηθ των απογόνων…» (Αρ. 24,16-17). 
Το άστρο κατά την παλαιά Ανατολή σήμαινε κάποιον Θεό ή βασιλέα θεοποιηθέντα. Θυμίζει δαυιδική μοναρχία αλλά και την έλευση του Μεσσία από τη γενιά του Δαυίδ. Ως Μεσσιακή προφητεία την εξέλαβαν και οι τρείς Χαλδαϊκές παραφράσεις, αλλά και όλοι οι Ιουδαίοι νομοδιδάσκαλοι. Άλλωστε και η προσωρινή επιτυχία του ψευτομεσσία Βαρκοχεβά προέκυψε από την ετυμολογία του ονόματός του, που σήμαινε «υιός αστέρος», και επειδή εφάρμοζε την προφητεία στον εαυτόν του. Η προφητεία προαναγγέλλει παγκόσμια κυριαρχία και νίκη πάνω καί στους εχθρούς του Ισραήλ (Μωάβ και Ησαύ) καί στους εναπομείναντες απογόνους του Αδάμ (υιοί Σηθ) μετά τον Κατακλυσμό.
ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ ΤΟΥ ΜΩΫΣΗ (Δευτερ. 18,17-19)
          Τότε ο Κύριος μού είπε: «Εγώ, θα αναδείξω μέσα από τον ίδιο τους το λαό ΕΝΑΝ ΠΡΟΦΗΤΗ ΓΙ’ ΑΥΤΟΥΣ, ΣΑΝ ΕΣΕΝΑ. Θα βάλω τα λόγια μου στο στόμα του και θα τους λέει όλα όσα εγώ θα τον διατάζω. Αν κάποιος δεν δώσει προσοχή στα λόγια μου, δηλαδή σ’ αυτά που θα λέει ο προφήτης εξ ονόματός μου, εγώ ο ίδιος θα τον τιμωρήσω» (Δευτ. 18,17-19). 
          Μόνο ο Μεσσίας μπορούσε όμως να είναι όμοιος με το Μωυσή, ο οποίος και σύμφωνα με την Συναγωγή υπήρξε ο μέγιστος προφήτης (Δευτ. 34,10). Ο Μεσσίας δηλαδή αναμενόταν καί από τους Ιουδαίους ως νέος Μωυσής. Στα χρόνια ήδη του Ιωάννη του Προδρόμου οι Ιουδαίοι βεβαιώνουν ότι δεν έχει γεννηθεί ακόμη ο προφήτης της συγκεκριμένης προφητείας: «Μήπως είσαι ο προφήτης που περιμένουμε;», ρώτησαν τον Πρόδρομο Ιωάννη, «κι εκείνος απάντησε: ‘Όχι’» (Ιω. 1,21). Ο απ. Πέτρος και ο πρωτομάρτυρας Στέφανος εφάρμοσαν τα λόγια της προφητείας στο πρόσωπο του Ιησού (Πρ. 3,22-23 & 7,37). Διότι πράγματι ο Ιησούς, φώναξε δυνατά και είπε: «Όποιος ακούσει τα λόγια μου και δεν τα δεχθεί, αυτόν δεν θα τον κρίνω εγώ, γιατί δεν ήρθα για να καταδικάσω τον κόσμο, αλλά για να τον σώσω … Ο λόγος που κήρυξα, αυτός θα τον κρίνει την έσχατη ημέρα. Γιατί εγώ δεν δίδαξα από μόνος μου, αλλά ο Πατέρας που μ’ έστειλε εκείνος μου όρισε τι να πω και τι να κηρύξω» (Ιω. 12,47-49).
ΨΑΛΜΟΣ  2  (στίχ. 2 & 7)
«Της γης οι βασιλιάδες συσπειρώθηκαν κι οι άρχοντες μαζεύτηκαν ενάντια στον Κύριο, στον εκλεκτό του ενάντια….. Διακηρύττω εκείνο που ο Κύριος αποφάσισε. Μου είπε: ΓΥΙΟΣ ΜΟΥ ΕΙΣΑΙ ΕΣΥ. ΕΓΩ ΣΗΜΕΡΑ ΣΕ ΓΕΝΝΗΣΑ» (2,2 & 7).   
Ο Ψαλμός είναι βασιλικός και μεσσιανικός. Εικονίζει: α) την ενθρόνιση του βασιλιά, όπου και διαβαζόταν ο σχετικός ψαλμός, β) την προς τιμήν του βασιλέα απαγγελία του σε γιορτές στη Σιών, γ) κυρίως δηλώνει για την Εκκλησία και τους Πατέρες την αΐδια και υπεράνω λόγου γέννηση του Υιού του Θεού από τον Πατέρα του. Το γεγονός ενισχύει η θεολογική γραμμή του Παύλου, που αναφέρεται στον ψαλμό για να δηλώσει ότι ο Υιός δεν είναι άγγελος Θεού, αλλά Θεός ο ίδιος. Διότι λέγει: «Σε κανέναν από τους αγγέλους δεν είπε ποτέ ο Θεός: ‘Εσύ είσαι ο Υιός μου, εγώ σήμερα σε γέννησα’. Ούτε πάλι είπε για κανέναν: ‘Εγώ θα είμαι πατέρας του και αυτός θα είναι Υιός μου’» (Εβρ. 1,4-5). Οι πρώτοι χριστιανοί ανέφεραν στον Ιησού τον Ψαλμό αυτόν και έλεγαν προσευχόμενοι «Γιατί φρύαξαν τα έθνη …εναντίον του Κυρίου και του Μεσσία του; Πραγματικά εναντίον του αγίου δούλου σου Ιησού, που εσύ τον έχρισες Μεσσία, συγκεντρώθηκαν ο Ηρώδης και ο Πόντιος Πιλάτος μαζί με πλήθος εθνικών και Ιουδαίων για να κάνουν όσα είχε ορίσει προηγουμένως η δύναμή σου και η σοφία σου να γίνουν» (Πρ. 4,25-28).
ΨΑΛΜΟΣ  15
Ο Ψαλμός περιγράφει την ανάσταση του Ιησού, με τα λόγια: «Δεν θα εγκαταλείψεις την ψυχή μου στον άδη, ούτε θα αφήσεις τον άγιόν σου να γνωρίσει τη ΣΩΜΑΤΙΚΗ ΑΠΟΣΥΝΘΕΣΗ (διαφθορά)».
Ο απ. Πέτρος εφαρμόζει τον συγκεκριμένο Ψλμ. στον Χριστό, όταν λέγει: «Εσείς τον Ιησού τον θανατώσατε… Ο Θεός όμως τον ανέστησε, ελευθερώνοντάς τον από τα δεσμά του θανάτου, γιατί ήταν αδύνατο να τον κρατήσει ο θάνατος πια. Πραγματικά ο Δαυίδ λέγει γι’ αυτόν: ‘Δεν θα εγκαταλείψεις την ψυχήν μου στον άδη, ούτε θ’ αφήσεις τον άγιόν σου να γνωρίσει τη φθορά’» (Πρ. 2,23-27). Και ο απ. Παύλος συμπληρώνει: «Το ότι τον ανέστησε από τους νεκρούς και δεν πρόκειται πια να επιστρέψει στη φθορά του θανάτου, το έχει πει …κι αλλού ο Δαυίδ: ‘Δε θ’ αφήσεις να δει φθορά ο αφιερωμένος σ’ εσένα δούλος σου’. Κι όσο για το Δαυίδ, αυτός υπηρέτησε το θέλημα του Θεού στη γενιά του κι ύστερα πέθανε, θάφτηκε δίπλα στους προγόνους του και γνώρισε τη φθορά του θανάτου. Αυτός όμως που ο Θεός τον ανέστησε, δεν γνώρισε τη φθορά του θανάτου» (Πράξ. 13,34-37).
ΨΑΛΜΟΣ  21 (στίχ. 2,17,19)
 Στον Ψαλμό ο προφήτης και βασιλιάς Δαυίδ λέγει: «Θεέ μου Θεέ μου, γιατί με εγκατέλειψες…. Σκύλοι με κύκλωσαν, κακοποιών φατρία μ’ έβαλε στη μέση. ΤΡΥΠΗΣΑΝΕ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΤΑ ΠΟΔΙΑ ΜΟΥ. Μπορούν να μετρηθούν όλα τα κόκκαλά μου ….Τα ρούχα μου μοιράζουν μεταξύ τους και ΡΙΧΝΟΥΝ ΚΛΗΡΟ για τη φορεσιά μου» (2,17,19).
Οι προφητείες αυτές καθαρότατα αναφέρονται στον καθηλωμένο επί του σταυρού Ιησού, ο οποίος αναφώνησε προς τον Πατέρα του με τα ίδια λόγια του Ψαλμού (Ματθ. 27,46), τού τρύπησαν τα χέρια και τα πόδια για να σταυρωθεί (Ιω. 19,18) και μοίρασαν οι στρατιώτες κάτω από τον σταυρό τα ρούχα Του μεταξύ τους, ενώ για τον χιτώνα του έριξαν κλήρο, επειδή ήταν ακριβός και άραφος (Ιω. 19,24).
ΨΑΛΜΟΣ 39 (στίχ. 7-9)
Στον συγκεκριμένο Ψαλμό, ο προφητάναξ Δαυΐδ αναφέρει: «Θυσίαν και προσφοράν δεν ηθέλησας, ΑΛΛΑ ΜΟΥ ΕΤΟΙΜΑΣΕΣ ΣΩΜΑ. Ολοκαύτωμα και θυσίας δι’ αμαρτίαν δεν εζήτησες. Τότε είπον, ΙΔΟΥ ΗΛΘΟΝ, όπως είναι γραμμένον δι’ εμέ εις τον κύλινδρον του βιβλίου, δια να κάμω, ω Θεέ, το θέλημά σου».
Αποδίδοντας στον Ιησού ο απ. Παύλος την προηγούμενη προφητεία, επεξηγεί το εδάφιο ως εξής:  “Αφού είπε ανωτέρω «ότι θυσία και προσφορά και ολοκαυτώματα και προσφορές περί αμαρτίας δεν ηθέλησες, ούτε ευαρεστήθηκες σ’ αυτές» (οι οποίες προσφέρονται κατά τον νόμο), τότε είπε: «Ιδού, έρχομαι, για να κάνω, ω Θεέ, το θέλημά σου». Αναιρεί το πρώτο, για να συστήσει το δεύτερο. Με το οποίο είμαστε αγιασμένοι μέσω της προσφοράς του σώματος του  Ιησού Χριστού, που μια για πάντα πραγματοποιήθηκε. Διότι κάθε ιερέας στέκεται λειτουργώντας κάθε ημέρα και πολλές φορές τις ίδιες προσφέρει θυσίες, οι οποίες ποτέ δεν μπορούν να αφαιρέσουν αμαρτίες. Αλλά ΑΥΤΟΣ αφού πρόσφερε μια θυσία για τη συγχώρεση των αμαρτιών, εκάθησε για πάντα στα δεξιά του Θεού, προσμένοντας στο εξής μέχρις ότου οι έχθροί Του τεθούν ως χαλί κάτω από τα πόδια του. Διότι με μια προσφορά τελειοποίησε για πάντα αυτούς που αγιάζονται’’ (Προς Εβραίους 10,8-14).
ΨΑΛΜΟΣ  40,10
Στον Ψαλμό 40,10 διαβάζουμε: «Αυτός ο ίδιος ο άνθρωπος, μαζί με τον οποίο ζούσα ειρηνικά, στον οποίο ήλπισα, ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΕΤΡΩΓΕ ΨΩΜΙ ΜΑΖΙ ΜΟΥ, σήκωσε την φτέρνα του εναντίον μου».
Όπως και πολλές άλλες προφητείες έχουν διπλή μορφή, ήτοι αναφέρονται και σε ιστορικά γεγονότα αλλά και ερμηνεύονται εσχατολογικά (για τα χρόνια της Π.Δ. τα έσχατα είναι τα χρόνια της έλευσης του Μεσσία), έτσι και ο συγκεκριμένος Ψαλμός αναφέρεται στην προδοσία του Δαυίδ από τον έμπιστό του Αχιτόφελ, ο οποίος απαγχονίσθηκε όπως και ο Ιούδας (Β’ Βας. 17,23). Ο Ιησούς Χριστός χρησιμοποιεί τον Ψλμ. απευθείας για τον εαυτόν Του διότι, υπονοώντας τον Ιούδα, λέγει: «Πρέπει να εκπληρωθεί όμως αυτό που είπε η Γραφή: “Εκείνος που μοιράζεται μαζί μου το ψωμί, στράφηκε εναντίον μου”» (Ιω. 13,18). 
ΨΑΛΜΟΣ  67,19
«ΣΤΑ ΨΗΛΩΜΑΤΑ ΑΝΕΒΗΚΕΣ, ΕΠΙΑΣΕΣ ΑΙΧΜΑΛΩΤΟΥΣ. Απ’ τους ανθρώπους δώρα έλαβες και από τους αποστάτες. Ώστε να κατοικήσουνε κι αυτοί στο Θεό κοντά, στον Κύριο».
Ο απ. Παύλος, αναφερόμενος στον Ψαλμό, τον εξηγεί ως εξής: «Στον καθένα όμως έχει δοθεί κάποιο ιδιαίτερο χάρισμα, σύμφωνα με το μέτρο που δωρίζει ο Χριστός. Γι’ αυτό λέει η Γραφή: ‘Ανέβηκε ψηλά, πήρε μαζί του αιχμαλώτους, έδωσε δώρα στους ανθρώπους’. Το ανέβηκε όμως, τι άλλο σημαίνει παρά πως προηγουμένως είχε κατέβει εδώ κάτω στη γη; Αυτός που κατέβηκε είναι ο ίδιος που ανέβηκε πάνω απ’ όλους τους ουρανούς, για να γεμίσει με την παρουσία του το σύμπαν» (Εφ. 4,7-10).
ΨΑΛΜΟΣ  68,22
          «Και μου ’δωσαν χολή στο φαγητό μου κι ΟΤΑΝ ΔΙΨΟΥΣΑ ΜΕ ΠΟΤΙΖΑΝ ΞΥΔΙ».
Θυμίζουμε την εκπλήρωση της προφητείας στον Θεάνθρωπο, ο οποίος πάνω στο σταυρό «και για να εκπληρωθεί η προφητεία της Γραφής, λέει: ‘Διψώ’. Εκεί κοντά βρισκόταν ένα σκεύος γεμάτο ξύδι. Οι στρατιώτες βούτηξαν ένα σφουγγάρι στο ξύδι, το στήριξαν στην άκρη ενός κλαδιού από ύσσωπο και το ’φεραν στο στόμα του Ιησού. Εκείνος όταν γεύτηκε το ξύδι, είπε: ‘Τετέλεσται’ (Δηλαδή όλα τώρα εκπληρώθηκαν). Έγειρε το κεφάλι και παρέδωσε (ο ίδιος με τη θέλησή του) το πνεύμα» (Ιω. 19,28-30).
ΨΑΛΜΟΣ  109
Στο βασιλικό και Χριστολογικό Ψαλμό 109 αναγράφεται: «ΕΙΠΕ Ο ΚΥΡΙΟΣ ΣΤΟΝ ΚΥΡΙΟ ΜΟΥ: Κάθισε στα δεξιά μου, μέχρι να κάνω τους εχθρούς σου χαλάκι για τα πόδια σου».
Η προφητεία εμφανίζει στο προσκήνιο τα δύο πρόσωπα της Αγίας Τριάδας, εκ των οποίων ο Πατέρας απευθυνόμενος προς τον Υιόν Του, του ζητά να καθήσει στα δεξιά του, μέχρι να υποτάξει τις εχθρικές ορατές και αόρατες δυνάμεις, στη δύναμή του. Οι Πατέρες, ο χριστιανικός κόσμος και οι ραβίνοι συμφωνούν περί της μεσσιανικότητας του Ψαλμού αυτού. Χαρακτηριστικό είναι ότι στα εβραϊκά καί ο πρώτος Κύριος καί ο δεύτερος αναφέρονται ως ΓΙΑΧΒΕ. «Στο Μιδράς Τιλλείμ σημειώνεται ότι θα καλέσει ο Πανάγιος τον Μεσσία να καθίσει στα δεξιά του κατά το γεγραμμένο: ‘Είπεν ο Κύριος τω Κυρίω, κάθου εκ δεξιών μου’». Ιστορικά ο Ψαλμός έχει αναφορά στον βασιλέα του Ισραήλ, ο οποίος και ‘υιοθετείται’ από τον Γιαχβέ, στα δεξιά του έχει πάντα τη δύναμη του Θεού και νικά τους εχθρούς του με τη βοήθειά Του, όσο βέβαια εκτελεί τις εντολές Του.  
ΟΙ ΠΡΟΦΗΤΕΙΕΣ ΤΟΥ ΗΣΑΪΑ
Ο Μεσσίας, σύμφωνα και με την προφητεία του Ιακώβ, θα προερχόταν από τη φυλή του Ιούδα. Ρίχνοντας περισσότερο φως ο Ησαΐας εντοπίζει τον ερχομό του Μεσσία από την οικογένεια του Ιεσσαί, πατέρα του Δαυίδ: «Ένα κλωνάρι θα φυτρώσει απ’ τον κορμό του Ιεσσαί κι ένα κλαδί θα καρποφορήσει από τις ρίζες του» (11,1-5). Και παρακάτω λέγει: «Πάνω του θ’ αναπαύεται το Πνεύμα του Κυρίου, το πνεύμα αυτό που θα του δίνει σοφία και σύνεση». Περιγράφει μάλιστα τη μεσιακή εποχή στη συνέχεια, οπότε «ο λύκος θα κάθεται παρέα με το αρνί και θα κοιμάται ο πάνθηρας με το κατσίκι αντάμα. Το μοσχαράκι και το λιονταρόπουλο θα βόσκουνε μαζί κι ένα μικρό παιδί θα τα οδηγάει…. το λιοντάρι θα τρέφεται καθώς το βόδι με άχυρο. Το βρέφος άφοβα θα παίζει στη φωλιά της έχιδνας, το νήπιο… θ’ απλώνει το χεράκι του στης κόμπρας τη σπηλιά… Σαν έρθει εκείνη η μέρα, το βλαστάρι απ’ τη ρίζα του Ιεσσαί εκεί θα στέκεται για τους λαούς σημαία» (Ησ. 11,2-10). Πρόκειται επομένως για τον Μεσσία, ο οποίος θα εγκαινιάσει το νέο βασίλειο της χάριτος του Θεού, δια της Εκκλησίας. 
Οι θεϊκές ιδιότητες του Παιδίου Ιησού παρουσιάζονται από τον Ησαΐα με τα εξής καταπληκτικά λόγια: «Γεννήθηκε για μας ένα παιδί, μας δόθηκε ένας γιός. Του οποίου η εξουσία υπάρχει ΑΠ’ ΑΡΧΗΣ ΠΑΝΩ ΣΤΟΥΣ ΩΜΟΥΣ ΤΟΥ, και τ’ όνομά του θα’ ναι: ‘Σύμβουλος θαυμαστός, ΘΕΟΣ ΙΣΧΥΡΟΣ, αιώνιος Πατέρας και της ειρήνης Άρχοντας’. Μεγάλη θα’ ναι η εξουσία του, και η ειρήνη ατέλειωτη» (9,5-6).
Στα κεφ. 52 και 53 του Ησαΐα βρίσκουμε μια πολύ εντυπωσιακή προφητεία για το Μεσσία, στην οποία οι πιστοί αναγνωρίζουν τα πάθη του Ιησού: «Δεν είχε ωραία και ελκυστική εμφάνιση. Δεν είχε λαμπρότητα προσώπου, ούτε κάλλος. Το πρόσωπό του ήταν καταφρονημένο, χωρίς τιμή και δόξα. Δέχτηκε εξευτελισμούς και ταπεινώσεις εκ μέρους των ανθρώπων. Αυτός όμως φέρει πάνω του το βαρύ φορτίο των αμαρτιών μας. ΤΡΑΥΜΑΤΙΣΤΗΚΕ ΓΙΑ ΤΙΣ ΔΙΚΕΣ ΜΑΣ ΑΜΑΡΤΙΕΣ, ΥΠΕΦΕΡΕ ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΝΟΜΙΕΣ ΜΑΣ. ΧΑΡΗ ΔΕ ΣΤΗΝ ΠΛΗΓΗ ΕΚΕΙΝΟΥ, ΕΜΕΙΣ ΘΕΡΑΠΕΥΤΗΚΑΜΕ. Και αυτός παρ’ όλες τις κακώσεις που υπέστη, δεν άνοιξε το στόμα του. ΣΑΝ ΑΦΩΝΟ ΠΡΟΒΑΤΟ ΟΔΗΓΗΘΗΚΕ ΣΤΗ ΣΦΑΓΗ. Σαν αμνός μπροστά σ’ αυτόν που τον κουρεύει, έτσι βαδίζει, χωρίς να ανοίγει το στόμα του. Αφαιρέθηκε βίαια και άδικα από τη γη η ζωή του. Το παιδί μου αυτό, λέγει ο Θεός, δεν έπραξε καμία παρανομία, ούτε βρέθηκε ποτέ ψεύδος στο στόμα του. Αν προσφέρετε αυτόν ως εξιλαστήριο θύμα για τις αμαρτίες σας, η ψυχή σας θα λυτρωθεί. Αυτός θα πάρει ως δική του πνευματική κληρονομιά πολλούς, γιατί με τη θέλησή του παραδόθηκε στο λυτρωτικό για μας θάνατο. Και δια της θυσίας του ΠΗΡΕ ΠΑΝΩ ΤΟΥ ΤΙΣ ΑΜΑΡΤΙΕΣ ΠΟΛΛΩΝ».
Ξαφνικά, όμως, ο θεόπνευστος συγγραφέας αλλάζει το συναισθηματικό τόνο του ψαλμού. Από τη σκηνή της ταπείνωσης, περνά στη δόξα: «Θα θυμηθούν και θα ξαναγυρίσουν στον Κύριο όλα τα έθνη της γης. Θα γονατίσουν μπροστά του όλες οι φυλές του κόσμου, γιατί σ’ Αυτόν ανήκει το Βασίλειο και Αυτός εξουσιάζει τα έθνη. Μπροστά του θα γονατίσουν όλοι οι μεγάλοι της γης». Διαβάζοντας κάποιος σήμερα την περικοπή αυτή και αγνοώντας ότι ανήκει στον Ησαΐα, δεν θα ήταν δύσκολο να νομίσει ότι την έγραψε κάποιος Χριστιανός. Είτε τη συγκρίνουμε με το πάθος, που ιστορείται στα Ευαγγέλια, είτε προς τη διδασκαλία των αποστόλων για τη θυσία του Χριστού, είμαστε αναγκασμένοι να ομολογήσουμε ότι αναφέρεται στον Ιησού Χριστό και το έργο του (Υπόθεση Ιησούς…). 
Ο Ησαΐας σε άλλο προφητικό σημείο αναγγέλλει: «Ο Κύριος και Θεός λέει: ‘Εγώ θα βάλω στη Σιών ένα λιθάρι, λιθάρι στέρεο, πολύτιμο, ακρογωνιαίο λιθάρι, θεμέλιο γερό. Όποιος πιστεύει σ’ εμένα δεν θ’ απογοητευτεί’» (28,16) και σε άλλο σημείο προσθέτει για το Θεό το εξής: «ΕΓΩ ΘΑ ΓΙΝΩ Ο ΤΟΠΟΣ ΟΠΟΥ ΘΑ ΑΓΙΑΖΟΝΤΑΙ ΑΛΛΑ ΚΑΙ Η ΠΕΤΡΑ ΠΟΥ ΘΑ ΣΚΟΝΤΑΨΟΥΝ, κι ο βράχος πάνω στον οποίον θα πέσουν…. Πολλοί θα σκοντάψουν, θα πέσουν και θα συντριφθούν, θα παγιδευτούν και θα συλληφθούν» (8,14-15). Ο γέροντας και προφήτης Συμεών, κρατώντας στα χέρια του το βρέφος Ιησούς, ταυτίζει τον επαγγελλόμενο από τον Ησαΐα με τον Ιησού Χριστό, όταν λέγει: «Αυτός θα γίνει αιτία να καταστραφούν ή να σωθούν πολλοί Ισραηλίτες. ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΣΗΜΕΙΟ ΑΝΤΙΛΕΓΟΜΕΝΟ, για να φανερωθούν οι πραγματικές διαθέσεις πολλών» (Λουκ. 2,34-35). Και ο απ. των Εθνών συμπληρώνει: «Κανένας δεν μπορεί να βάλει άλλο θεμέλιο εκτός από αυτό που υπάρχει και που είναι ο Ιησούς Χριστός» (Α’ Κορ. 3,11). Και πάλι λέγει για τους απίστους συμπατριώτες του ότι «σκόνταψαν στο λίθο του προσκόμματος, όπως το είχε πει η Γραφή: ‘Κοιτάξτε, τοποθετώ στη Σιών ένα λίθο για πρόσκομμα, μια πέτρα για πτώση. Όποιος όμως πιστεύει σ’ Αυτόν δε θα ντροπιαστεί’» (Ρωμ. 9,32-33). Το ίδιο και ο απ. Πέτρος ονομάζει τον Χριστό λίθο εκλεκτό και έντιμο, αλλά και λίθο προσκόμματος στον οποίον σκοντάφτουν ‘οι απειθούντες στον λόγο’ (Α’ Πετρ. 2,4-8). Επιπλέον ο Πέτρος θίγοντας και το γεγονός ότι ο Κύριος υπήρξε ‘αποδεδοκιμασμένος από τους ανθρώπους’ χρησιμοποιεί και την άλλη προφητεία των Ψαλμών (117,22), σύμφωνα με την οποία «Η πέτρα που οι οικοδόμοι παραπέταξαν, έγινε το σημαντικότερο αγκωνάρι», που ο ίδιος ο Θεάνθρωπος εφαρμόζει στον εαυτόν Του, επισημαίνοντας πως «Ο Κύριος το έκανε αυτό και είναι αξιοθαύμαστο στα μάτια μας» (Ματθ. 21,42).
ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ ΜΙΧΑΙΑ
Ο Μιχαίας ακολούθως (8ο αιώνας π.Χ.)  επισημαίνει τη γενέτειρα του Μεσσία, που θα είναι η Βηθλεέμ, διότι λέγει: «Και συ Βηθλεέμ, που αλλιώς λέγεσαι και οίκος άρτου, μικρή είσαι μεταξύ των πόλεων του Ιούδα. Δεν έχεις ούτε χίλιους κατοίκους. Αλλά από σένα θα προέλθει για τη δική μου δόξα ένας άντρας, για να γίνει άρχοντας του ισραηλιτικού λαού. Η ΑΡΧΗ ΚΑΙ Η ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΑΥΤΟΥ ΞΕΠΕΡΝΑ ΤΗΝ ΑΡΧΗ ΤΩΝ ΗΜΕΡΩΝ ΤΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ» (5,4).
Πέρα από την επισήμανση του τόπου γεννήσεως του Μεσσία, η προφητεία αναφέρεται και σε κάτι πιο μεγάλο και πιο σπουδαίο. Το προφητευόμενο πρόσωπο, θα ήταν όχι μόνο άνθρωπος, αλλά θα προϋπήρχε και αιώνια, σε αντίθεση με όλους τους άλλους ανθρώπους.  Αυτό σημαίνει η πρόταση της προφητείας: «Η έξοδός του είναι απ’ αρχής αιώνος». Η έξοδος του παιδιού της Βηθλεέμ, δηλ. η ανατολή του, η εμφάνισή του, χάνεται στην αιωνιότητα. Το χωρίο αυτό αναφέρεται στην προαιώνια ύπαρξη του Μεσσία ως  Θεού-Θεανθρώπου (“Υπόμνημα εις το βιβλίο του Μιχαίου”, Νικ. Παπαδόπουλου).
ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ ΤΟΥ ΜΑΛΑΧΙΑ
Όσο περνούσαν τα χρόνια, ο Θεός φανέρωνε με τους προφήτες του όλο και πιο καθαρά τα χαρακτηριστικά εκείνου, που επρόκειτο να έρθει για να τους λυτρώσει. Πριν απ’ το Μεσσία, προαναγγέλλει ο προφήτης Μαλαχίας, θα εμφανιστεί ο αγγελιοφόρος του, σκοπός του οποίου θα είναι να προετοιμάσει το δρόμο για τη θεία εξ ουρανού κατάβαση του Χριστού του Θεού: «Ιδού, εγώ στέλνω τον αγγελιοφόρο μου, λέει ο Θεός, για να προετοιμάσει το δρόμο ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΜΕΝΑ. Θα είναι μια φωνή, που θα ακουστεί στην έρημο: Ετοιμάστε την οδό του Κυρίου, κάνετε ίσιους τους δρόμους του Θεού μας» (Μαλ. 3,1 και Ησαΐας 40,3-5). 
Το περιεχόμενο της προφητείας αυτής είναι θαυμαστό, διότι ο ίδιος ο Θεός αναφέρει ότι θα κατέβει στη γη για να λυτρώσει την ανθρωπότητα, και ότι θα τον προαναγγείλει, σύμφωνα με τη συνείδηση της Εκκλησίας, ο Ιωάννης ο Βαπτιστής, ο και Πρόδρομος του Μεσσία ονομαζόμενος. Επομένως, αφού ο Ιωάννης ανήγγειλε και έδειχνε τον Χριστό ως Μεσσία και Κύριο, εξισώνεται ο Χριστός με τον Θεό.
ΠΡΟΦΗΤΕΙΕΣ ΖΑΧΑΡΙΟΥ
Ο προφήτης Ζαχαρίας αναφέρεται στη θριαμβευτική είσοδο του Ιησού στα Ιεροσόλυμα, με τα λόγια: «Να χαίρεσαι, θυγατέρα Σιών, να διαλαλείς, θυγατέρα Ιερουσαλήμ: Νά, έρχεται σε σένα ο βασιλιάς σου, δίκαιος και ΣΩΤΗΡΑΣ, πράος, και καβάλα σ’ ένα γαϊδουράκι» (Ζαχ. 9,9).
Ο ίδιος προφήτης προλέγει και την αμοιβή του Ιούδα για την προδοσία του: «ΟΡΙΣΑΝ ΤΟΝ ΜΙΣΘΟ ΜΟΥ ΤΡΙΑΝΤΑ ΑΡΓΥΡΙΑ», λέει η προφητεία. Και το λέει ο ίδιος ο Θεός για τον εαυτόν του  (Ζαχ. 11).
Ακόμα ο Ζαχαρίας μάς λέγει: «Όταν κάποιος τον ρωτήσει: Τι είναι οι πληγές αυτές μέσα στα χέρια σου; Εκείνος θα απαντήσει: ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΠΛΗΓΕΣ ΕΚΕΙΝΕΣ, ΠΟΥ ΠΛΗΓΩΘΗΚΑ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΩΝ ΦΙΛΩΝ ΜΟΥ» (13,6). Είναι τόσο καθαρές οι προφητείες, και επαληθεύτηκαν στη ζωή του Χριστού με τόση ακρίβεια, που νομίζει κανείς ότι διαβάζει τα Ευαγγέλια, στα χρόνια της Καινής Διαθήκης και όχι την Παλαιά Διαθήκη. Έτσι, και οι πληγές μέσα στα χέρια. Προήλθαν από τα καρφιά και προξενήθηκαν από τους φίλους του Χριστού, δηλ. τους συμπατριώτες του Ιουδαίους, που τον παρέδωσαν για να σταυρωθεί.
Μια άλλη προφητεία, εξάλλου, του προφήτη Ζαχαρία αφορά το σταυρικό θάνατο του Εκλεκτού: «ΘΑ ΕΠΙΒΛΕΨΟΥΝ, λέγει, ΣΕ ΜΕΝΑ, ΤΟΝ ΟΠΟΙΟΝ ΕΚΕΝΤΗΣΑΝ». Θα ατενίσουν, δηλαδή, εμένα, που λόγχισαν πάνω στο Σταυρό. Ας θυμηθούμε το Ρωμαίο στρατιώτη, που λόγχισε την πλευρά του Ιησού, απ’ την οποία έτρεξε αίμα και νερό.
Και τέλος συναφής με τα θεία πάθη είναι και η προφητεία της Εξόδου, που λέγει: «ΚΟΚΚΑΛΟ ΤΟΥ ΔΕΝ ΘΑ ΣΠΑΣΕΤΕ» (κεφ. 12,46). Πράγματι, ενώ οι στρατιώτες έσπασαν τα οστά των μηρών των δύο άλλων κακούργων (12,10 και Ψλμ. 33,21) πάνω στο Σταυρό, για να επιφέρουν γρηγορότερο θάνατο, τον Ιησού δεν τον άγγιξαν, γιατί είχε ήδη εκπνεύσει. 
 ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ ΤΟΥ ΔΑΝΙΗΛ
Πρόκειται για την προφητεία των «εβδομήντα εβδομάδων», που τη βρίσκουμε στο 9ο κεφάλαιο του βιβλίου του Δανιήλ. Είναι η εξής: «ΕΒΔΟΜΗΝΤΑ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ ορίστηκαν για το λαό σου και την άγια πόλη, για να παύσει η αδικία, για να σφραγιστεί η αμαρτία, για να ξεπλυθεί το κακό, για να επικρατήσει αιώνια δικαιοσύνη, για να επικυρωθεί το όραμα και ο προφήτης και ΝΑ ΧΡΙΣΤΕΙ Ο ΑΓΙΟΣ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ. Γνώρισε, λοιπόν, και κατάλαβε, ότι από την έκδοση του προστάγματος για να ανοικοδομηθεί η Ιερουσαλήμ, μέχρι του Χριστού του Ηγήτορα  θα είναι επτά εβδομάδες, και εξήντα δύο εβδομάδες. Η πλατεία και το τείχος θα οικοδομηθεί ξανά, μάλιστα σε καιρούς στενοχώριας. Και μετά τις εξήντα δύο εβδομάδες, Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΘΑ ΕΚΚΟΠΕΙ, όμως όχι για τον εαυτό του. Και ο λαός του ηγήτορα, ο οποίος θα έρθει, ΘΑ ΑΦΑΝΙΣΕΙ την πόλη και το αγιαστήριο».
Στην Παλαιά Διαθήκη, όταν αναγράφονται ‘69 εβδομάδες’ υπολογίζονται όχι σε ημέρες, αλλά σε περιόδους επτά ετών η κάθε μία. Συνεπώς μέχρι την ΕΜΦΑΝΙΣΗ στο προσκήνιο του Χριστού του Ηγήτορα, του Μεσσία, πρόκειται γράφει να περάσουν: 69 Χ 7 = 483 χρόνια. Ποια είναι όμως η έναρξη υπολογισμού της μεσιακής χρονολογίας; Το ίδιο το κείμενο παραθέτει ως έναρξη την έκδοση ενός προστάγματος για την ανοικοδόμηση, εκ νέου, της Ιερουσαλήμ, μετά την επιστροφή των Ιουδαίων από την εξορία (Βαβυλώνιος αιχμαλωσία). Το ότι η ανοικοδόμηση ολόκληρης της Ιερουσαλήμ, μαζί με τα τείχη της, επετράπη μόνο δια του διατάγματος επί βασιλείας Αρταξέρξη του Μακρόχειρα (στο εικοστό έτος της βασιλείας του), μας πείθει ότι η χρονολογία αυτή και μόνη, δηλ. το έτος 455 π.Χ., πρέπει να τεθεί ως βάση των εβδομήντα εβδομάδων (βλ. ‘Απολογητικαί  Μελέται Ε’, Παν. Τρεμπέλα, εκδ. «Ο Σωτήρ», Αθ. Απρίλιος 1994). Συνεπώς οι 69 εβδομάδες, αρχόμενες από το έτος 455 π.Χ. λήγουν στο έτος 28 μ.Χ., χρονολογία κατά την οποία ο Χριστός άρχισε, περίπου, τη δημόσια ζωή και δράση του, κηρύττοντας το ευαγγέλιο της σωτηρίας. Μετά τις 62 εβδομάδες, συνεχίζει όμως η προφητεία, και πριν από την 70η εβδομάδα, ο «Χριστός θα εκκοπεί», ΘΑ ΘΑΝΑΤΩΘΕΙ, και μάλιστα όχι για τον εαυτόν Του αλλά για χάρη των άλλων. Ακόμη, προαναγγέλλει και άλλον αμέσως μετά ηγεμόνα, ο οποίος θα καταστρέψει τα πάντα. Το τελευταίο εμφανώς επισημαίνει τον Ρωμαίο αυτοκράτορα Τίτο -σύμφωνα και με την προφητεία του ιδίου του Χριστού (Λουκ. 13,35)- που το 70 μ.Χ. κατέστρεψε πλήρως τα Ιεροσόλυμα και αυτόν ακόμη το Ναό.  
Οι προηγουμένως εκτεθείσες λαμπρές προφητείες (και πολλές άλλες) διατυπώθηκαν σε διαφορετικές χρονικές περιόδους και από διαφορετικούς ανθρώπους. Και όμως συγκλίνουν στον ιστορικά κατεξοχήν πνευματικό ηγέτη της σωσμένης ανθρωπότητας, δηλ. της Εκκλησίας, στον Ιησού Χριστό και Υιό του Θεού, στον οποίον και δια του οποίου πραγματοποιήθηκαν με μαθηματική ακρίβεια, σύμφωνα με το καθορισμένο σχέδιο της πάνσοφης Πρόνοιας του Θεού Πατέρα, δια της συνεργίας του Αγίου Πνεύματος, πριν να υπάρξει ακόμη ο κόσμος (βλ. ‘Περιπατούντες εν αληθεία’, Μιχαήλ. Γ. Χούλη, Σύρος 1997).
Εικόνα, από: panagiaalexiotissa.blogspot.com


Αντιαιρετικόν Εγκόλπιον      www.egolpion.com 


Read more: http://www.egolpion.com/CB552C53.el.aspx#ixzz3Whlp0Xqw

Σάββατο 31 Ιανουαρίου 2015

ΤΟ ΚΑΤΑΝΥΚΤΙΚΟ ΤΡΙΩΔΙΟ

 
 
Συνήθως μέσα στο μήνα Φεβρουάριο αρχίζει στην Εκκλησία μας μια μεγάλη και ιδιαίτερα πνευματική περίοδος που διαρκεί περισσότερο από δύο μήνες και ονομάζεται « ΤΡΙΩΔΙΟ». Η Εκκλησία όλες καθημερινές της Μ .Σαρακοστής καθόρισε στον όρθρο να ψάλλονται κατά βάση τρεις Ωδές. Δηλ. τρείς ομάδες τροπαρίων, γι’ αυτό και η περίοδος αυτή λέγεται Τριώδιο.
            Τα τροπάρια αυτά των τριών Ωδών καθημερινά εκφράζουν σε βάθος όλη τη θεολογία της Εκκλησίας μας. Αναφέρονται στη δημιουργία, στην πτώση και στην ανάπλαση της ανθρώπινης φύσης. Είναι πνευματικά κεντρίσματα που θέλουν με τη θεία λατρεία να αφυπνίσουν τις συνειδήσεις μας.
            Πολλοί ξέρουν πως το Τριώδιο συνδέεται με τις απόκριες που είναι ευκαιρία για γλέντια και ξεφαντώματα. Για την Εκκλησία όμως δεν είναι έτσι. Κι’ εμάς μας ενδιαφέρει να ξέρουμε τι είναι το Τριώδιο κατά την Εκκλησία κι’ όχι πως το παίρνει και το εννοεί ο κόσμος, σαν ευκαιρία για ακαταστασία και παρεκτροπές στη ζωή μας. Γιατί αυτό γίνεται σήμερα. Όλος ο κόσμος χοροπηδά στους δρόμους.
            Δεν είναι βέβαια κακό πράγμα αυτό .Οι χαρούμενοι άνθρωποι μπορούν να χορεύουν. Αλλά πολλοί χριστιανοί χορεύουν μασκαρεμένοι στο δρόμο, ξαναφέρνοντας παλιά ειδωλολατρικά έθιμα. Πολλοί νομίζουν ότι όλες οι ασχήμιες που γίνονται στια απόκριες, είναι δικά μας ελληνικά και χριστιανικά έθιμα, που πρέπει να διατηρήσουμε. Όχι, είναι κακή κληρονομιά της ειδωλολατρίας
Οι ασχήμιες που γίνονται στους δρόμους δεν είναι δικά μας ελληνικά και χριστιανικά έθιμα τώρα τις αποκριές. Δεν είναι καλά έθιμα αυτά, να μασκαρεύονται και να εξευτελίζονται οι άνθρωποι στο δρόμο. Κανένας σοβαρός και νοικοκύρης άνθρωπος, όχι δεν μασκαρεύεται, αλλά και δεν βγαίνει στο δρόμο να βλέπει τέτοιες ασχήμιες. Η Εκκλησία δεν τα επαινεί αυτά και δεν τα επιτρέπει. Βέβαια δεν έχει πολιτική δύναμη για να τα απαγορεύσει και να εμποδίσει τις ασχήμιες.
            Έχει όμως λόγο για να τον μεταχειρίζεται ως όπλο, για να πει τι είναι και τι γίνονται τις απόκριες και για να προτρέψει το λαό να απέχει από τέτοιες ασχήμιες. Γιατί όλοι αυτοί οι άνθρωποι που ξεχύνονται στους δρόμους μασκαρεμένοι χορεύοντας και γελώντας, δεν είναι απλώς λαός, αλλά είναι ο λαός του Θεού. Είναι χριστιανοί, παιδιά της Εκκλησίας που το Πάσχα θα προσέλθουν να κοινωνήσουν.
            Το Τριώδιο λοιπόν δεν είναι μια ευκαιρία για να ασωτέψουν οι πιστοί, αλλά καιρός για να ετοιμαστούν σαν φρόνιμοι άνθρωποι, για τη μεγάλη γιορτή του Πάσχα.
            Τα Τριώδιο γι’ αυτούς που ενδιαφέρονται για την πνευματική τους προκοπή και σωτηρία είναι ένα στάδιο πνευματικών αγώνων και αυτό πρέπει να ξέρει και να ενδιαφέρονται οι χριστιανοί, κι ‘όχι τα καρναβάλια που γίνονται στο δρόμο.
            Βρισκόμαστε σε πολύ δύσκολους καιρούς. Δεν μας μένουν ευκαιρίες για μασκαρέματα και καρναβάλια. Εκτός κι αν θέλουμε να το ρίξουμε έξω κι’ ό, τι γίνει ας γίνει. Μα κι αν θέλουμε να γιορτάσουμε με γιορτές στους δρόμους δεν πρέπει να ξεχνάμε τις κρίσιμες ώρες που περνάει η πατρίδα μας.
            Η Εκκλησία πιστεύει, ότι οι ‘Έλληνες χριστιανοί δεν έχουν χάσει την πίστη τους και δεν θέλουν να επιστρέψουν στην ειδωλολατρία. Γι’ αυτό αυτές τις ημέρες που έρχονται ας ζήσουμε την αληθινή χριστιανική ζωή για να δοξάζεται το όνομα του Θεού με τη δική μας ζωή και να έχουμε σωτηρία στο Θεό.
            Καλό Τριώδιο .